Λίγοι τον γνώριζαν στην όψη. Οι περισσότεροι είδαν το πρόσωπό του για πρώτη φορά χθες (Κυριακή), στις φωτογραφίες δίπλα από την είδηση του αιφνιδίου θανάτου του. Μόνο στην Ελλάδα, οι παράγοντες είναι πιο διάσημοι από τους παίκτες ή τους προπονητές. Ο Πάτρικ Μπάουμαν, ιδιαιτέρως, δεν ήταν άνθρωπος της λεζάντας. Εργαζόταν αθόρυβα για το άθλημα που λάτρευε -για τον αθλητισμό γενικότερα-, κάνοντας διαρκώς τον γύρο του Κόσμου. Ο θάνατος (ανακοπή) τον βρήκε στο Μπουένος Αϊρες, όπου είχε μόλις φτάσει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων, προερχόμενος από το Ξιάν της Κίνας.
Κάθε φορά που επέστρεφε στη Γενεύη από ταξίδι, επαναλάμβανε στους συνεργάτες του την ίδια φράση: «Το ωραιότερο μέρος απ’ όσα έχω δει, είναι το γραφείο μου στη FIBA». Σε όσους τον ρωτούσαν, πού τη βρίσκει τόση ενέργεια, απαντούσε: «Στην αγάπη μου για τη δουλειά». Τα βράδια γύριζε σπίτι για να δειπνήσει με την οικογένειά του (είχε μια κόρη και ένα γιο), τους έβαζε όλους για ύπνο, κι εκείνος ξενυχτούσε μπροστά στον υπολογιστή του. Εγραφε ή, απλώς, σκεφτόταν.
Τα πέντε τελευταία χρόνια δούλευε πάνω σε δυο πολύ απαιτητικά project. Το ένα ήταν η αποκατάσταση του ηγετικού ρόλου της FIBA στο διεθνές μπάσκετ. Καθιέρωσε νέες ευρωπαϊκές διοργανώσεις για συλλόγους, αλλά και τα περιλάλητα «παράθυρα» ως διαδικασία πρόκρισης των εθνικών ομάδων στο Παγκόσμιο Κύπελλο, που αποτέλεσαν αιτία πολέμου με την Euroleague. Το άλλο (project) ήταν η είσοδος νέων αθλημάτων (μπάσκετ 3Χ3, σέρφινγκ, παρκούρ κ.ά.) στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Πίστευε πως οι Αγώνες θα απαξιωθούν, αργά ή γρήγορα, στη συνείδηση των φιλάθλων, εάν δεν ακολουθήσουν την αθλητική μόδα της εποχής.
«Πετούσε» από χώρα σε χώρα, από ήπειρο σε ήπειρο, επιδιώκοντας να προωθήσει τις ιδέες του. Σε αυτή του την προσπάθεια τον βοηθούσε το ότι μιλούσε, απταίστως, πέντε γλώσσες. Επίσης, η άριστη γνώση του αντικειμένου. Αντιθέτως με άλλους παράγοντες των σπορ, που είναι δικηγόροι, πρώην διπλωμάτες, επιχειρηματίες, ακόμη και… κτηνίατροι (όπως ο προκάτοχός του στη FIBA), ο Μπάουμαν σπούδασε -εκτός από νομικά- ακριβώς αυτό: αθλητικό μάνατζμεντ και διαχείριση αθλητικών δρώμενων. Με master, παρακαλώ, στη Λιόν και το Σικάγο. Τα προσόντα του είχαν κεντρίσει από νωρίς την προσοχή του Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, που κυβέρνησε το μπάσκετ από το 1976 έως το 2002.
Ο Μπάουμαν προσελήφθη στην παγκόσμια ομοσπονδία ως νομικός, το 1994, και ένα χρόνο αργότερα ο πανίσχυρος γενικός γραμματέας της είχε αποφασίσει, ήδη, σε ποιον θα έδινε το δαχτυλίδι της διαδοχής. Το 1995 ο Στάνκοβιτς τον διόρισε αναπληρωτή γενικό γραμματέα (σήμερα δεν υφίσταται αυτή η θέση) και τον κράτησε κοντά του μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Την Πρωτοχρονιά του 2003 του παρέδωσε το ύπατο αξίωμα της FIBA, μιας αυτοκρατορίας που είχε, ήδη, αρχίσει να κλυδωνίζεται από έριδες και τάσεις απόσχισης, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι ο «εκλεκτός» του θα ξαναδώσει στην ομοσπονδία την παλιά της αίγλη. Ο Στάνκοβιτς, που σήμερα είναι 93 ετών, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο χαρισματικός συνεργάτης του θα «έφευγε» από τη ζωή τόσο πρόωρα, δύο μήνες αφότου έκλεισε τα 51.
Ο Μπάουμαν ανέλαβε τα ηνία της FIBA στα 35 του – ήταν ο νεώτερος γενικός γραμματέας της. Κανείς, ποτέ, δεν τον αμφισβήτησε. Το συμβόλαιό του ανανεώθηκε το 2010 και, ξανά, τον περασμένο Ιούνιο. Το προηγούμενο έληγε το 2022, όμως έσπευσαν να το επεκτείνουν από τώρα, έως το 2031. Επειδή ο Ελβετός δεν ήταν, απλώς, το ικανότερο στέλεχος, αλλά… η ίδια η FIBA. Στην υψηλή κοινωνία των σπορ το όνομά του συζητιόταν και για την προεδρία της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (είχε γίνει μέλος της το 2007), όταν θα έληγε η θητεία του Τόμας Μπαχ. Ολοι είχαν εντυπωσιαστεί από τις οργανωτικές του ικανότητες, αλλά και από την ανεπιτήδευτη αγάπη του για όλα τα σπορ. Ιδίως για το ποδόσφαιρο, το κολύμπι και το τένις. Στο τέλος τον κέρδισε το μπάσκετ. Εκτός από παίκτης, υπήρξε κόουτς (με δύο διπλώματα προπονητικής), διαιτητής και εκπαιδευτής διαιτητών, ενώ οργάνωνε camps και σεμινάρια.
Αγαπούσε πολύ και την Ελλάδα, ιδίως την Κρήτη. Συχνά – πυκνά μας ανέθετε διάφορες διοργανώσεις. Οχι χαριστικώς. Τον συγκινούσε η αγάπη των Ελλήνων για την πορτοκαλί μπάλα. Η μόνη χάρη που έκανε (στον εαυτό του), ήταν ότι κατηύθυνε πολλά από τα τουρνουά στην Κρήτη. Του άρεσαν οι άνθρωποί της, οι θάλασσες και η τσικουδιά της. Θα ερχόταν, πάλι, τον προσεχή Ιούνιο, με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο Εφήβων, στο Ηράκλειο.
Χάθηκε ένας «νεαρός ηγέτης γεμάτος ελπίδα, ο οποίος έβγαινε μπροστά για το μέλλον του αθλητισμού», ανέφερε στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο πρόεδρος της ΔΟΕ. Κυρίως, όμως, ορφάνεψε η FIBA, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας της. Στη μάχη της διαδοχής του θα λάβει μέρος κι ένας Ελληνας: ο επικεφαλής των νομικών υπηρεσιών της ομοσπονδίας, Ανδρέας Ζαγκλής. Λένε πως ο Μπάουμαν τον ξεχώριζε, όπως κάποτε ο Στάνκοβιτς τον ελβετό παράγοντα. Δεν πρόλαβε, όμως, να κάνει την αθλητική του διαθήκη. Τίποτα δεν προμήνυε ότι έπρεπε να βιαστεί…