Το εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ άρχισε όπως του έπρεπε. Με μια απίθανη εκτέλεση φάουλ του Λιονέλ Μέσι. Με «ματσάρες», όπως το Λίβερπουλ – Παρί 3-2. Με εκπλήξεις – η μεγαλύτερη ήταν το «διπλό» της Λιόν απέναντι στη Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα. Με ανατροπές, ιδίως αυτή στο Μιλάνο (Ιντερ – Τότεναμ 2-1). Με επιδείξεις δύναμης: της Μπαρτσελόνα, της Μπάγερν Μονάχου, της Ρεάλ Μαδρίτης, της Γιουβέντους. Με πολλές φάσεις, ακόμη και σε παιχνίδια του ενός γκολ (το Μπριζ – Ντόρτμουντ είχε 26 καλές ευκαιρίες, και για τις δυο ομάδες). Με προσωπικά δράματα: τα δάκρυα του Κριστιάνο Ρονάλντο για την (άδικη) πρώτη του αποβολή σε ευρωπαϊκό αγώνα και την «εξαφάνιση», για άλλη μια φορά, του Νεϊμάρ.
Καλό το Παγκόσμιο Κύπελλο, καλό και το Euro, όμως σαν το Τσάμπιονς Λιγκ δεν υπάρχει. Είναι το ποδόσφαιρο σε όλο του το μεγαλείο. Πρώτα απ’ όλα, επειδή καμία εθνική ομάδα δεν μπορεί -με μόλις ένα μήνα προετοιμασίας- να παρουσιάσει τους αυτοματισμούς και τις συνεργασίες των παικτών ενός συλλόγου, που παίζουν μήνες ή και χρόνια μαζί. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι, βεβαίως, ο Μέσι. Ο Μέσι της Αργεντινής δεν μπορεί να βάλει γκολ στην Ισλανδία από την άσπρη βούλα. Ο Μέσι της Μπαρτσελόνα πέτυχε χατ-τρικ «με το καλημέρα». Οποιος παρατηρήσει την κίνησή του στο δεύτερο και στο τρίτο του τέρμα, την ώρα που οι συμπαίκτες του επιχειρούν την μπροστινή μπαλιά, θα αντιληφθεί πως το «κόλπο» έχει δοκιμαστεί στις προπονήσεις ξανά και ξανά. Υπάρχουν κι άλλα (παραδείγματα). Ο Λεβαντόφσκι, φερειπείν: killer στην Μπάγερν Μονάχου, αλλά άσφαιρος στην εθνική Πολωνίας.
Επιπλέον, το Τσάμπιονς Λιγκ διαρκεί μήνες και οι νοκ-άουτ αγώνες του είναι διπλοί, πράγμα που μειώνει κατά πολύ το ρόλο της τύχης. Η Ελλάδα και η Δανία κατέκτησαν, κάποτε, το Euro. Αλλά είναι απίθανο, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, κάποιος σύλλογός τους να κερδίσει την «Κούπα με τα μεγάλα αυτιά». Γιατί σε έναν τόσο εξουθενωτικό μαραθώνιο, το «άστρο», ή μια συμπτωματική δαιμονιώδης φόρμα σε πέντε – έξι παιχνίδια, δεν αρκούν.
Το μόνο ψεγάδι αυτού του υπέροχου τουρνουά είναι, ίσως, οι βαρετά επαναλαμβανόμενοι θριαμβευτές του. Ιδίως από το 2014 και μετά, που το έχουν σαρώσει οι Ισπανοί: τέσσερις φορές η Ρεάλ και μια η Μπαρτσελόνα. Αλλά, με εξαίρεση το «θαύμα της Λέστερ» στην Αγγλία, κάτι τέτοιο συμβαίνει παντού τα τελευταία χρόνια: στο Παγκόσμιο Κύπελλο, στο Euro, στην Ισπανία με το «δίδυμο» Μπαρτσελόνα – Ρεάλ, στην Ιταλία με τη Γιουβέντους, στη Γερμανία με την Μπάγερν Μονάχου, στη Γαλλία με την Παρί Σεν Ζερμέν…
Εφέτος, πάντως, φαβορί δεν (φαίνεται να) υπάρχει. Υπάρχουν μόνον κάποια μυστήρια, που κάνουν το Τσάμπιονς Λιγκ ακόμη πιο γοητευτικό:
- Θα καταφέρει η Ρεάλ Μαδρίτης να διατηρήσει το ευρωπαϊκό της στέμμα, έχοντας χάσει τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Ζινεντίν Ζιντάν; Δεν μιλάμε, απλώς, για έναν κορυφαίο παίκτη και έναν εξαιρετικό προπονητή, αλλά για τον παίκτη που έχει σκοράρει 120 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ και για τον προπονητή που του είχε γίνει συνήθεια να το κατακτά.
- Θα ξαναβρεί τη χαμένη της αξιοπιστία στην Ευρώπη η Μπαρτσελόνα, που την τελευταία τριετία όλο κάτι της συμβαίνει και δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από τους προημιτελικούς;
- Θα μπορέσει η Ατλέτικο Μαδρίτης, φιναλίστ του 2014 και του 2016, να ξαναφτάσει στον τελικό, που εφέτος θα διεξαχθεί στο καινούργιο της γήπεδο; Γι’ αυτό κράτησε τον Αντουάν Γκριεζμάν, και γι’ αυτό πλήρωσε 70 εκατομμύρια ευρώ για τον Τομά Λεμάρ (η πιο ακριβή μετεγγραφή στα χρονικά του συλλόγου).
- Θα ιεραρχήσει το Τσάμπιονς Λιγκ ως πρώτη της προτεραιότητα η Μάντσεστερ Σίτι (που, πλέον, διαθέτει την ποιότητα ώστε να το κατακτήσει), ή θα ρίξει -πάλι- το βάρος στην Premier League; Το όνειρο του Γκουαρντιόλα είναι να κερδίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο χωρίς τη βοήθεια του Μέσι, όμως τα χρήματα που διακυβεύονται στο αγγλικό Πρωτάθλημα είναι πάρα πολλά για να τα αγνοήσει. Είναι ικανή να κυνηγήσει και τους δυο στόχους ταυτοχρόνως;
- Θα αποδειχθεί αρκετά ανταγωνιστική η Μπάγερν Μονάχου, με κάποιους από τους top ποδοσφαιριστές της (Ρόμπεν και Ριμπερί) να πλησιάζουν στο τέλος της καριέρας τους, αλλά και με έναν σχετικά άπειρο προπονητή (Νίκο Κόβατς) στον πάγκο της;
- Θα σοβαρευτεί ο Νεϊμάρ, που στο «Ανφιλντ» ήταν, πάλι, εξαφανισμένος, ώστε η Παρί Σεν Ζερμέν να ξεπεράσει, επιτέλους, την προημιτελική φάση; Η Le Parisien έγραψε γι’ αυτόν ότι «ένα χρόνο μετά την άφιξή του στην Παρί, ο πιο ακριβός ποδοσφαιριστής του πλανήτη δεν έχει καταφέρει ακόμα να πάρει πάνω του την ομάδα σε αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ». Και τόνισε ότι το ταλέντο του υπερηχητικού Κιλιάν Εμπαπέ μάλλον δεν αρκεί, για να γίνει το όνειρο των Παριζιάνων πραγματικότητα.
- Η υπέροχη Λίβερπουλ του Κλοπ, περυσινή φιναλίστ, τι θα κάνει, εφόσον διαπιστώσει ότι είναι ικανή να διεκδικήσει τον τίτλο στο αγγλικό πρωτάθλημα; Θα προτιμήσει το Τσάμπιονς Λιγκ; Μάλλον όχι, θα σου πουν οι «Reds».
- Τώρα που θα παίζει με το άγχος του φαβορί, επειδή απέκτησε τον Ρονάλντο, η Γιουβέντους θα αντέξει την πίεση των μεγάλων προσδοκιών; Είναι το ρόστερ της αρκετά «βαθύ», ώστε να φτάσει μακριά στο Τσάμπιονς Λιγκ παραλλήλως με τον πρωταθλητισμό στην Ιταλία;
Πέρα από τα φαβορί για την Κούπα, οι όμιλοι του Τσάμπιονς Λιγκ ξεχειλίζουν -εφέτος- από ομάδες γεμάτες ταλέντο και ποιότητα. Το διαπιστώσαμε (και) το βράδυ της Τετάρτης με έναν οδυνηρό τρόπο, που δείχνει το πολύ υψηλό επίπεδο της διοργάνωσης: τη βαριά ήττα της ΑΕΚ στο Αμστερνταμ. Η επί 413 μέρες και 14 αγώνες αήττητη στην Ευρώπη πρωταθλήτρια Ελλάδας, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά της στο πρώτο μέρος, κατατροπώθηκε από τον αντίπαλό της. Δεν ήταν μόνον το σκορ. Οι τελικές προσπάθειες ήταν 18-4 (στον στόχο 6-0), τα κόρνερ 13-3 και η κατοχή μπάλας 63% υπέρ των Ολλανδών. Ο Αγιαξ κατέγραψε 628 πάσες, ενώ η ΑΕΚ μόλις 293. Ολοι οι στατιστικοί δείκτες περιγράφουν μια τεράστια διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δυο ομάδων – και ο Αγιαξ θεωρείται η τρίτη πιο δυνατή ομάδα του ομίλου.
Κατά κάποιον τρόπο, η ήττα της ΑΕΚ ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας στρατηγικής της επιλογής: να μην ενισχυθεί σημαντικά αυτό το καλοκαίρι, παρά τη συμμετοχή της στην κορυφαία διοργάνωση. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την πραγματικότητα: το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ένας «άλλος» ποδοσφαιρικός κόσμος. «Αγριος» για τα μέτρα των ελληνικών συλλόγων (πέρυσι το έζησε και ο Ολυμπιακός), μα τόσο συναρπαστικός.