Πολλοί από σας ίσως χθες όταν η διαφορά στο παιχνίδι είχε πάει στους 19 πόντους υπέρ της ΤΣΣΚΑ σηκωθήκατε από τον καναπέ ή αλλάξατε κανάλι. Δεν μπορούσε ο Ολυμπιακός να τα βάλει με αυτό το θηρίο σκεφτήκατε. Όμως κάποιοι πιτσιρικάδες που τα ονόματά τους δεν θα τα έχετε μάλλον ξανακούσει όπως Σλούκας, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, είχαν άλλη γνώμη. Δεν το έβαλαν κάτω, συνέχιζαν να παλεύουν όταν όλα ήταν εναντίον τους και κατάφεραν να κάνουν το θαύμα.
Όχι, δεν πιστεύω πάντως ότι το θαύμα αυτό οφείλεται σε θέλημα Θεού όπως επέμενε ο σχολιαστής της ΕΡΤ. Σε θέλημα ανθρώπων οφείλεται, καθότι ο Θεός έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να επηρεάζει την τροχιά στα τρίποντα. Θέλημα που «κτίζεται» όμως μέσα από χιλιάδες ώρες στο παρκέ. Οι μικροί αυτοί είχαν σίγουρα διαβάσει Michael Jordan του οποίου το αγαπημένο μότο ήταν: «Αντέχω την ήττα, δεν αντέχω την έλλειψη προσπάθειας». Όταν είσαι λοιπόν στο καναβάτσο, χρειάζεται αυτό το κάτι για να πιστέψεις στον εαυτό σου, να πιστέψεις στον συμπαίκτη σου. Θέλει κότσια να πας αντίθετα στις πιθανότητες, όταν ο αντίπαλος έχει όλον τον αέρα στα πανιά του.
Δεν είμαι Ολυμπιακός αλλά βλέποντας αυτήν την προσπάθεια έγινα, έστω και για λίγα λεπτά. Με συνεπήρε η προσπάθεια των αθλητών να ξανασηκωθούν, το γεγονός ότι δεν αποδέχθηκαν την «αναπόφευκτη» μοίρα τους στην τρίτη περίοδο. Αυτές οι ανατροπές είναι άλλωστε και η πεμπτουσία του αθλητισμού (βλ. π.χ. το πώς πήρε χθες το πρωτάθλημα η Μαντσεστερ Σίτυ στην Αγγλία) και από αυτήν την άποψη το χθεσινό παιχνίδι ήταν μια διαφήμιση.
Δεν είμαι ειδικός να κάνω ανάλυση του παιχνιδιού. Μπορώ όμως να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από μια τέτοια επιτυχία. Εκατοντάδες ώρες σκληρής δουλειάς, οικογενειακό κλίμα και βέβαια έναν μαέστρο που όχι μόνο θα παίζει το μπάσκετ στα δάκτυλα, αλλά θα κάνει και τους παίκτες του να δίνουν και την ψυχή τους για κείνον. Και βέβαια θα υπάρχουν κάποιοι που θα εξασφαλίζουν τις συνθήκες (τουτέστιν «budget» ελληνιστί) οι οποίες είναι αναγκαίες αλλά όχι όμως και ικανές από μόνες τους. Κάποιος που συνδέει την προσπάθεια ενός αθλητή μόνο με την αμοιβή, δεν ξέρει πολλά από αθλητισμό.
Πέρσι είχα γράψει αντίστοιχο κείμενο για την επιτυχία του Παναθηναϊκού. Κοινότυπο μεν, αλλά τέτοιες επιτυχίες δείχνουν ένα δρόμο. Δεν ήρθαν ξαφνικά από το πουθενά, κτίστηκαν υπομονετικά, με σύστημα, μέσα από αποτυχίες και λάθη. Ας πούνε αυτοί οι αθλητές πράσινοι και κόκκινοι που κατακτούν τις κορυφές της Ευρώπης πώς τα κατάφεραν. Δεν θα ακούσετε αερολογίες, φιοριτούρες και «ήξεις αφήξεις» Οι λέξεις που θα ακούσετε είναι «δουλειά», «ομάδα», «επιμονή», «εμείς». Μήπως να κάνουμε αυτές τις λέξεις μεταγραφή και στην πολιτική μας;