Τo 1999, ανάμεσα στις φράσεις που ακούγονται στις «κασέτες της Παράγκας» είναι και μία που λέει «δεν χωράει άλλους το τρένο». Ο υποπαραγκάρχης απευθύνεται σε έναν από τους συνεργάτες της Παράγκας και του λέει να μη φέρνει άλλες ομάδες που θέλουν να ανέβουν από την Γ’ Εθνική στην Β’ Εθνική γιατί έχουν ήδη κλείσει οι θέσεις της ανόδου. Φυσικά, αφού οι πρόεδροι έχουν περάσει πρώτα από το ταμείο της Παράγκας, όπως ήταν η στάνταρ φράση της εποχής
Το γράφω για να αναφερθώ σε μια μακρινή σε χρόνο και συνθήκες εποχή. Την εποχή που δύο χρόνια αργότερα το Filmnet έμπαινε σε διαδικασία πλειστηριασμού με τον Alpha Digital για τα δικαιώματα στις μεταδόσεις των ματς της B’ Εθνικής. Σήμερα με δύο και πάλι τα συνδρομητικά, από την στιγμή που οι μεγάλες ομάδες της Σούπερ Λίγκας είχαν κλείσει στο ένα κανάλι οι υπόλοιπες είδαν και έπαθαν μέχρι να βρουν κανάλι που θα αγόραζε τα δικαιώματα των αγώνων τους για να τους μεταδώσει. Προφανώς κανένα από τα δύο συνδρομητικά κανάλια δεν ενδιαφέρθηκε να αγοράσει τα δικαιώματα των ματς της Σούπερ Λiγκ 2, της δεύτερης επαγγελματικής -ας πούμε- κατηγορίας. Οπότε ως είθισται η λύση ήταν μία: η ΕΡΤ.
Δεν θα μπω στις οικονομικές λεπτομέρειες των απαιτήσεων των ομάδων. Μια «διαπραγμάτευση» που το βασικό επιχείρημα είναι «αν δεν δώσετε λεφτά δεν ξεκινάμε το πρωτάθλημα» κάνει αυτομάτως το κράτος οικονομικό υπεύθυνο της διοργάνωσης —με τις τιμές να ορίζονται όχι από το ενδιαφέρον των τηλεθεατών αλλά από τις οικονομικές ανάγκες των ομάδων για να πάρουν μέρος στη διοργάνωση.
Το γεγονός όμως ότι ακόμα και σε αυτή τη διαπραγμάτευση ανάμεσα σε επαγγελματικές ομάδες και στην ΕΡΤ, διάφοροι πολιτικοί παράγοντες αναλαμβάνουν να εμφανιστούν ως ενδιάμεσοι —παίζοντας τον ρόλο των «καλών» που έχουν τις άκρες και κάτι θα βρεθεί για να βολευτούν όλοι—, μπορεί μεν να έχει κάτι το χαριτωμένα ρετρό, αλλά σίγουρα δεν παραπέμπει σε πρακτικές κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η κατάσταση με τη Σούπερ Λιγκ 2 είναι απόλυτα σουρεαλιστική. Τριάντα έξι ομάδες από τις οποίες άλλες είναι εμφανώς επαγγελματικές ομάδες, όπως η Λάρισα και ο Λεβαδειακός, άλλες ερασιτεχνικές που υπολογίζουν μόνο στα λεφτά της τηλεόρασης και τέσσερις δεύτερες, των μεγάλων-φυτώρια για τους μικρούς, δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι το σοβαρό. Απ’ όλες αυτές τις ομάδες οι τέσσερις Β’ δεν έχουν δικαίωμα ανόδου, ενώ μόνο μία θα ανέβει απευθείας στη μεγάλη κατηγορία. Τέτοια διοργάνωση είναι συνταγή για πολλά αδιάφορα ματς, που το μόνο ενδιαφέρον που θα έχουν είναι στοιχηματικό.
Λύση είναι η αλλαγή της Σούπερ Λιγκ, από επαγγελματικό κατ’ όνομα πρωτάθλημα, σε αμειβομένων ποδοσφαιριστών. Ενα πρωτάθλημα όπου θα μετέχουν μόνο ομάδες που θα δίνουν μισθούς, έχοντας τις υποχρεώσεις που προκύπτουν. Οι παίκτες σε αυτές τις ομάδες θα έχουν το ποδόσφαιρο σαν πάρεργο, για χαρτζιλίκι. Οσο για το κράτος, ας δεχτούμε ότι δεν μπορεί να διαπραγματευτεί τα τηλεοπτικά σε τέτοιες ιστορίες όπως ο ιδιωτικός τομέας. Ούτε μπορεί στην πραγματικότητα να διαπραγματευτεί, ούτε θα μπορέσει να διεκδικήσει τόσο σκληρά τα δικαιώματά του όπως ο ιδιωτικός τομέας.