Το τελευταίο εμπόδιο στον δρόμο του Ολυμπιακού προς τους «16» του φετινού Champions League (απόψε στις 21.45, στο «Γ. Καραϊσκάκης» – ΟΤΕ Sport 2 και ΕΡΤ1) είναι μια ομάδα αλλιώτικη από τις άλλες. Από τις πιο ιστορικές, ισχυρές και πλούσιες της Ευρώπης -ούτε λόγος- αλλά πολύ διαφορετική. Διότι η Αρσεναλ της τελευταίας εικοσαετίας, περισσότερο από ένα κλαμπ που αποσκοπεί στην κατάκτηση τίτλων, είναι μια εταιρεία παραγωγής ποδοσφαιρικού θεάματος και -ταυτοχρόνως- ένα εργαστήρι ανάδειξης ταλέντων.
Ως προς το πρώτο σκέλος, ο δημιουργός της, Αρσέν Βενγκέρ, έδωσε το στίγμα της με τρόπο ιδανικό, σε 24 λέξεις, όταν τον ρώτησαν πότε σκοπεύει να αποσυρθεί (με αφορμή τα 65α γενέθλιά του). Απάντησε: «Οταν δεν θα μπορώ, πια, να δίνω στους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά όλη την εβδομάδα, κάτι για να διασκεδάζουν τις Τετάρτες και τα Σάββατα».
Ως προς το δεύτερο, αρμοδιότερος όλων να μιλήσει θα ήταν ο οικονομικός διευθυντής. Αν τον ρωτούσαμε, θα μας έδειχνε έναν κατάλογο δέκα παικτών με δυο «σούμες» στο κάτω μέρος. Πόσο αγοράστηκαν και πόσο πουλήθηκαν. Ανελκά, Οφερμαρς, Πετίτ, Ανρί, Βιεϊρά, Φάμπρεγας, Φαν Πέρσι, Κόλο Τουρέ, Αντεμπαγιόρ και Νασρί κόστισαν στην Αρσεναλ 45.000.000 στερλίνες, όλοι μαζί, και αφού χόρτασαν το βόρειο Λονδίνο μπάλα, φεύγοντας έφεραν στα ταμεία των «κανονιέρηδων» 250.000.000 στερλίνες.
Το μάτι του αλσατού τεχνικού σπάνια ξεγελάστηκε όλα αυτά τα χρόνια – και ο Τιερί Ανρί είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση. Ο Βενγκέρ τον μάζεψε το καλοκαίρι του 1999 από τα… σκουπίδια της Γιουβέντους και τον μεταμόρφωσε από ακραίο επιθετικό σε έναν φονικό κλασικό φορ, που ξετίναξε 228 φορές τα δίχτυα των καλύτερων οικογενειών των ευρωπαϊκών γηπέδων.
Ακούγεται «τρελό», αλλά αυτός ο εξαιρετικά πετυχημένος προπονητής με τη φάτσα λυκειάρχη που θα κάθεται απόψε στον πάγκο των φιλοξενούμενων του φαληρικού γηπέδου (πιθανότατα φορώντας την αγαπημένη του κόκκινη γραβάτα), μάλλον δεν θα είχε καμία τύχη στην Ελλάδα, αν ο δρόμος του τον έβγαζε σε κάποια από τις τρεις τέσσερις πιο εύρωστες και φιλόδοξες ομάδες μας. Δεν το αναφέρω τυχαία. Πριν πάει να δουλέψει για δύο χρόνια στην Ιαπωνία (το 1994), από όπου τον ψάρεψε η Αρσεναλ, λίγο έλειψε να κλείσει στον αποψινό του αντίπαλο, τον Ολυμπιακό.
Εδώ, όμως, μετράνε πάνω απ' όλα οι νίκες και οι τίτλοι. Αλλα ήθη, άλλα έθιμα. Ενώ οι οπαδοί της Αρσεναλ γεμίζουν κάθε βδομάδα ασφυκτικά το γήπεδο -παλιά το «Χάιμπουρι» και τώρα το «Εμιρεϊτς»- για να ευχαριστηθούν την ομάδα τους, η οποία μέχρι να έρθει ο Αλσατός (το 1996) ήταν άτεχνη, μονότονη, βαρετή. Κι ας έχουν να δουν τίτλο πρωταθλήματος από το 2004. Κι ας έχουν πανηγυρίσει πρωτιά τρεις φορές, όλες κι όλες, στα 19 χρόνια του Βενγκέρ. Κι ας είναι απωθημένο τους ένα ευρωπαϊκό Κύπελλο, που η Αρσεναλ άγγιξε δυο φορές (το 2000 και το 2006), αλλά δεν σήκωσε ποτέ.
Είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Η αναπόφευκτη συνέπεια της συνειδητής επιλογής μιας ομάδας, να μη βάζει το αποτέλεσμα πάνω από το θέαμα, ούτε τους τίτλους πάνω από το σχέδιό της. Με μοναδική εξαίρεση τον Εζίλ, το περασμένο καλοκαίρι (θα είναι παρών απόψε), η Αρσεναλ δεν μπήκε ποτέ σε πλειστηριασμό για την απόκτηση «φτασμένου» παίκτη. Ετσι, σήμερα υπερηφανεύεται για το… λογιστήριό της, κι όχι για την αίθουσα τροπαίων της. Ομως, αυτή είναι η φιλοσοφία του εξάγλωσσου προπονητή-μάνατζερ (έχει και μάστερ στα Οικονομικά, από το Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου), ο οποίος, προκειμένου να χτιστεί το «Εμιρεϊτς», πρότεινε στη διοίκηση να μην ξοδεύει για μετεγγραφές: Καλή μπάλα, ικανοποιημένοι πελάτες (οπαδοί-θεατές), γεμάτο ταμείο, ποτέ κάτω από την τέταρτη θέση της βαθμολογίας στην Αγγλία και ανελλιπώς στους «16» του Champions League. Και, από 'κει και πέρα, ό,τι καλύτερο προκύψει.
Αυτό το «ανελλιπώς στους 16» κινδυνεύει να πνιγεί, σήμερα, στο Φάληρο, όπου όλα «δείχνουν» Ολυμπιακό:
– Η Αρσεναλ, για να προκριθεί, χρειάζεται νίκη με διαφορά δυο τερμάτων ή ενός, αρκεί να είναι από 2-3 και πάνω. Με βάση τα στατιστικά του Champions League, οι πιθανότητές της είναι λιγότερες από 20 στις 100. Που λιγοστεύουν δραματικά, όταν μια ομάδα κυνηγάει ένα συγκεκριμένο σκορ «σώνει και καλά». Βεβαίως, αν το διαβάσεις ανάποδα, το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός βολεύεται με… τέσσερα αποτελέσματα (νίκη, ισοπαλία, 0-1 και 1-2), μπορεί να αποδειχθεί παγίδα.
Για τρία αποτελέσματα έπαιζε ο Ολυμπιακός, πρόπερσι, στο Ολντ Τράφορντ. Ακόμη και με ήττα 2-0, πήγαινε στην παράταση. Εχασε 3-0 και αποκλείστηκε.
Για τρία αποτελέσματα έπαιζε και στο Ανφιλντ, πριν από δέκα χρόνια. Εχασε 3-1 και αποκλείστηκε.
Αλίμονο στην ομάδα που μπαίνει στο γήπεδο με στόχο να μη χάσει… πολύ.
– Η Αρσεναλ ήρθε αποδεκατισμένη από τραυματισμούς, σε μια σεζόν όπου μόνον ένας παίκτης της (ο Κάμπελ, πρώην του Ολυμπιακού) από όσους είναι δηλωμένοι στην πρώτη ομάδα, δεν παρήλασε από το ιατρικό δελτίο. Παγίδα υπάρχει κι εδώ: ακόμη και τα «δευτερότριτα» τέτοιων κλαμπ ξεχειλίζουν ποιότητα – κι έχουν περισσότερα πράγματα να αποδείξουν.
– Η Αρσεναλ είναι πολύ… soft, σε αγώνες κρίσιμους όπως ο αποψινός. Σε δέκα ευρωπαϊκά παιχνίδια με έπαθλο την πρόκριση στην επόμενη φάση ή το καλύτερο πλασάρισμα στον όμιλο, μετράει μόλις δύο νίκες. Γεγονός που δίνει δικαίωμα στους άσπονδους φίλους του Βενγκέρ να τον χαρακτηρίζουν «loser».
– Ο Ολυμπιακός έχει στο πλευρό του την παράδοση, που τον θέλει να μη χάνει ποτέ την τελευταία αγωνιστική των Ομίλων του Champions League, σε αγώνες στην έδρα του. Είτε σε ματς που δεν έκριναν τίποτα, είτε σε αυτά που έκριναν τα πάντα. Δώδεκα αναμετρήσεις χωρίς ήττα. Απόψε πάει για το… 13άρι, που θα του χαρίσει την πιο σπουδαία πρόκριση της ιστορίας του.
Διαιτητής θα είναι ο κορυφαίος αυτή την εποχή στην Ευρώπη, ο 44χρονος Ιταλός Νικόλα Ριτσόλι, που έχει στο βιογραφικό του τον τελικό του περασμένου Μουντιάλ (Γερμανία-Αργεντινή 1-0) και τον τελικό του Champions League το 2013 (Μπάγερν-Ντόρτμουντ 2-1). Απόδειξη, οτι η UEFA εκτιμά αυτό το ματς ως το σπουδαιότερο της αγωνιστικής.
Α, να και άλλο ένα καλό σημάδι: ο ίδιος ρέφερι έχει σφυρίξει τον Ολυμπιακό σε δυο μεγάλες νίκες του. Στο 2-0 με τη Σταντάρ Λιέγης, το 2009, και στο 1-0 επί της Μαρσέιγ στο «Βελοντρόμ», το 2011. Ενώ η Αρσεναλ πάντα ζορίζεται με τον Ριτσόλι διαιτητή. Αν δεν μιλούσαμε για ποδόσφαιρο, αυτό το ματς θα ήταν το… στανταράκι της βραδιάς.