Είναι η εξομολόγηση ενός θρύλου. Μία σειρά από άβολες αλήθειες που στριμώχνονται σε μερικές σειρές γραμμένες από τα χέρια ενός από τους μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, με άρθρο του στον Guardian, ρίχνει φως σε μία σκληρή πραγματικότητα που συνήθως μένει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι η σκληρή αλήθεια του «μετά» για τους αθλητές που κάποια στιγμή καλούνται να ζήσουν μία ζωή «κανονική».
«Οι επαγγελματίες αθλητές είναι διάττοντες αστέρες» ξεκινά το άρθρο του ο Τζαμπάρ που εξηγεί: «λάμπουν καθώς καίνε στον ουρανό και ξαφνικά πέφτουν στην ησυχία του σκοταδιού». Το ίδιο δεν ισχύει φυσικά για όλους τους σελέμπριτι καθώς οι αστέρες του κινηματογράφου, οι διάσημοι συγγραφείς και οι μουσικοί μπορούν να μείνουν για δεκαετίες στο προσκήνιο και η βιομηχανία να εξακολουθεί να ασχολείται μαζί τους. «Τα χρόνια της καταπόνησης του σώματός μας μέσα από την προπόνηση, ουσιαστικά φθείρουν τους αθλητές» αναφέρει ο θρύλος του NBA που σημειώνει ότι κάποια στιγμή ο αθλητής καλείται να προσαρμοστεί σε μία κοινωνία που δεν μονοπωλείται από συζητήσεις για τις ένδοξες ημέρες του.
Και φυσικά, αυτές οι ένδοξες ημέρες τελειώνουν πολύ γρήγορα για έναν κορυφαίο αθλητή. Στην καλύτερη περίπτωση, οι σπουδαιότεροι μπασκετμπολίστες -συμπεριλαμβανομένου και του Τζαμπάρ- έμειναν σε υψηλό επίπεδο για περίπου δύο δεκαετίες. Αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή, από τα 30 έως τα 4ο τους χρόνια, καλούνται να απομακρυνθούν από τα γήπεδα και τα φώτα της δημοσιότητας. Και τότε, γράφει χαρακτηριστικά ο Τζαμπάρ, είναι που πρέπει να ρωτήσουν τον εαυτό τους: «ποιος είμαι τώρα;»
Σύμφωνα με τον ίδιο, στην Αμερική δεν βλέπουν με καλό μάτι κάποιον που μεγαλώνει και ειδικά τους αθλητές. «Ναι, φυσικά μας σέβονται για τις επιτυχίες του παρελθόντος, υπογράφουμε αυτόγραφα, εμφανιζόμαστε στην κάμερα αλλά ακόμα και έτσι νοιώθουμε παγωμένοι στον χρόνο σαν αδύναμοι βετεράνοι που διηγούνται την D-Day (Απόβαση στη Νορμανδία)…» γράφει και συμπληρώνει. «Δεν ήμασταν απλώς επιτυχημένοι, ήμασταν εξέχοντες».
Ο σπουδαιότερος σέντερ όλων των εποχών σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι «το να είσαι σημαντικός δεν σημαίνει και πλούσιος». Αναφέρει πάντως ότι οι περισσότεροι αθλητές αποχωρούν από τα γήπεδα έχοντας κερδίσει εκατομμύρια δολάρια για να συνεχίσουν την ζωή τους. Ο καθένας, σύμφωνα με τον Τζαμπάρ, θα τραβήξει τον δικό του δρόμο. Ο ίδιος όμως νοιώθει πως αθλητές σαν αυτόν έχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν την δημοτικότητά τους για να βοηθήσουν στον μετασχηματσιμό της κοινωνίας και όχι απλά να την διασκεδάσουν.
«Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο κόσμος δεν είναι πάντα ανοιχτός στους αθλητές» επισημαίνει ο Τζαμπάρ. Φέρνοντας μία σειρά από παραδείγματα, υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό για πρώην αθλητές να ενημερώνονται για τα θέματα της επικαιρότητας προτού σπεύσουν να τα σχολιάσουν. Συγκεκριμένα, γράφει: «δεν μπορούμε να σπαταλάμε συνεχώς την αξία της δημοσιότητάς μας… Εχουμε ευθύνη απέναντι στους φίλους και τους οπαδούς μας, στις κοινότητες μας και φυσικά στους εαυτούς μας»
Το συγκλονιστικό κείμενο του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ κλείνει με μερικούς στίχους από το διάσημο ποίημα «Σαλπάροντας στο Βυζάντιο» του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς που περιγράφει ακριβώς αυτήν την διαδικασία «γήρανσης» του ανθρώπου και ειδικά του άνδρα. Το ποίημα λέει: «ένας ηλικιωμένος άνδρας δεν είναι παρά ένα ασήμαντο πράγμα/ ένα κουρελιασμένο παλτό πάνω σε ένα κλαδί». Και συνεχίζει με μία πιο ευχάριστη διατύπωση «…ωστόσο, η ψυχή χτυπά παλαμάκια και τραγουδά».