Όσο και να προσπάθησαν κανείς δεν το κατάφερε. Κανείς από τους άρρενες φίλους μου ούτε καν ο γνωστός σας σχολιογράφος kikioji που ασκεί πάνω μου τη μεγαλύτερη επιρροή και γοητεία κι έχει λιώσει παπούτσια ποδοσφαιρικά άπειρα, δεν κατάφερε να μου μάθει το παραμικρό για τον πυρετό της μπάλας ( βέβαια για να εξιλεωθώ και για χάρη του kikioji ξεμονάχιασα εδώ στο protagon, αυτό το ωραίο αγόρι τον Νίνη, ζητώντας αυτόγραφο).
Άλλοτε, ένας παλαιός εκλεκτός της καρδιάς μου, κάτω από τον γκρίζο παρισινό ουρανό, μέχρι και σχεδιαγράμματα έκανε για να μου εξηγήσει τη θέση των παικτών, τον αριθμό, τις κινήσεις, τις τακτικές. Αυτός έλεγε και ξόδευε φαιά ουσία, εγώ θαύμαζα άλλα πράγματα π.χ. το πώς κρατούσε το μολύβι.
Δεν έχω προφέρει ποτέ τη φράση για να ευχαριστήσω τους συντρόφους: «Ελάτε σπίτι να δείτε το ματς». Και προφανώς δεν έχω βρεθεί ποτέ στην αθλία θέση να φτιάχνω πίτσες και να προσφέρω μπύρες σε ωρυομένους άντρες που ρεύονται, πέρδονται και χειρονομούν βλέποντας αγώνα. Άσε αυτή την κραυγή «Γκοοοοοολ», που ‘ρχεται απροειδοποίητα, αναπάντεχα και βαρβαρικά!
Όχι μωρό μου, δεν είναι για μένα αυτή η ζωή. Όχι ότι δεν έχω κάνει ελάχιστες προσπάθειες να συμμετάσχω αλλά κατέληξαν όλες σε βροντερή αποτυχία.
Αυτές λοιπόν τις δύσκολες ώρες στη ζωή μιας γυναίκας σαν κι εμένα, (ξέρετε τώρα (αφάνταστα γοητευτικής και εξαίσια αφόρητης, κατά πώς περιγράφουν οι θαυμαστές μου) έχω κάνει δύο τινά: τους σπάω τα νεύρα αποσπώντας τους την προσοχή με σχόλια του τύπου«Κοίτα τι απαίσιες χοντρές γάμπες, μετά βίας στέκονται οι κάλτσες» ή «τι σφριγηλά οπίσθια Θεέ μου», «πόσο χάλια θα μυρίζουν τώρα» κλπ κλπ ή πετάω κάτι εξυπνάδες του τύπου: «Μία είναι η ομάδα, η Φιορεντίνα…». Γυρίζουν και με κοιτούν εντυπωσιασμένοι:«Πού την ξέρεις εσύ τη Φιορεντίνα;». Απαντώ: «Μα αυτό το μωβ στις μπλούζες τους είναι ανυπέρβλητο! Κι όταν παίζουν με την Λυών, (θυμίζω, χρώμα του μοσχολέμονου), πανδαισία…» (πληροφορίες που μου έχει σφυρίξει ο φίλος μου ο Δημήτρης, που κάθε εβδομάδα μου τηλεφωνεί για να του πω στοίχημα, ακολουθώντας το ένστικτό μου το ανάλθαστο).
Κανείς ποδοσφαιρόφιλος δεν αντέχει μια τέτοια γυναίκα κι ευτυχώς που ο Θεός δεν μου χάρισε γιους. Θα δεχόμουν να παίξουν μπάλα μόνο με την προϋπόθεση να ΄ναι ντυμένοι Βιόλες. Γι’ αυτό και όλοι (των θυγατέρων μου συμπεριλαμβανομένων), παραιτήθηκαν μετά την προσπάθειά τους να συμμετάσχω σ’ εκείνον εκεί τον επιφανή αγώνα που νίκησε η Ελλάδα και κατέληξε να σκαρφιστούμε το απόλυτο φροϋδικό σύνθημα, που εξυμνεί την απέλπιδα προσπάθεια επίτευξης ικανοποιητικής στύσης. «Σήκωσέ το κλπ κλπ». «Καμαρότε τον κουβά» που λέει κι ο kikioji.
Γι αυτό κι εγώ με το που θα αρχίσει το μαρτύριο του Μουντιάλ θα βάλω βουλοκέρι στα αυτιά και θα τρέξω στο ένα από τα καταφύγιά μου. Με περιμένει η συνταγή της γλυκυτάτης κυρίας Πετρουλάκη (μητρός του αξιαγάπητου συντρόφου Αντρέα, που φοβάμαι ότι κι αυτός βλέπει ποδόσφαιρο αλλά έχω μάθει να συγχωρώ), με τα Ωραιότερα Κουλουράκια που έχω γευτεί ποτέ. Τρεις, τέσσερις, πέντε λαμαρίνες σκοπεύω να ετοιμάσω για τα να τιμήσω τα Χανιά, γενέτειρα πολλών επιφανών ανδρών του protagon.gr και μαζί επιδεικτικά να αγνοήσω τα όσα θα συμβαίνουν στο διπλανό δωμάτιο. Όση ώρα εκείνοι θα βράζουν στον ποδοσφαιρικό πυρετό εγώ με ευλαβικές κινήσεις θα εμβαπτίζω το σουσάμι στα καυτά νερά.