Πόσες φορές έχετε δει προπονητή, να πηγαίνει στα γραφεία ενός συλλόγου για να υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας, φορώντας την ποδοσφαιρική φανέλα τής νέας του ομάδας; Το έκανε – κι αυτό – ο, απίθανος, Γιούργκεν Κλοπ, χθες (Πέμπτη) λίγο πριν από τα μεσάνυχτα (ώρα Ελλάδος), βάζοντας την τζίφρα του στο όνειρο τής Λίβερπουλ να επιστρέψει στις δόξες της.
Eτσι είναι ο Γερμανός: Απρόβλεπτος, αντισυμβατικός, παρορμητικός, ενθουσιώδης. Ένας «ατσούμπαλος» δίμετρος (παρά έξι πόντους), αξύριστος άντρας, με ανεπιτήδευτο πλατύ χαμόγελο (ακόμη κι όταν οι περιστάσεις δεν είναι για γέλια), που δεν ντρέπεται να πανηγυρίσει σαν μικρό παιδί περνώντας απέναντι στη διάβαση τής Abbey Road – όπως τον φαντάστηκαν και στον επίσημο λογαριασμό της αγαπημένης του Ντόρτμουντ στο Twitter.
Αυτός ο τύπος, που τον λες και γραφικό (αν δεν γνωρίζεις τα κατορθώματά του), θα ζήσει τα επόμενα τρία χρόνια στο Λίβερπουλ, πολεμώντας να σβήσει τη δίψα τού ιστορικού αγγλικού κλαμπ για τίτλους. Η επιλογή του, ανάμεσα σε τόσους άλλους… γνωστικούς προπονητές, που θα «σκότωναν» για τη θέση, είναι ένα στοίχημα με μεγάλο ρίσκο, για τους αμερικανούς ιδιοκτήτες τής Λίβερπουλ. Διότι ο Κλοπ, αν και θεωρείται ο πιο περιζήτητος εργένης των πάγκων από το περασμένο καλοκαίρι που χώρισε με την Μπορούσια τού Ντόρτμουντ, έχει προπονήσει μόλις δύο ομάδες (την ασήμαντη Μάιντς και την Ντόρτμουντ), στην σχετικά σύντομη καριέρα του, και δεν έχει δουλέψει ποτέ πέρα από τα σύνορα της πατρίδας του. Αλλά και οι τίτλοι του (δύο Πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο Γερμανίας, συν ένας τελικός Champions League) δεν είναι τόσοι, για να θαμπώσουν μια ομάδα όπως η θρυλική Λίβερπουλ, που ζώντας έναν εφιάλτη διψάει για πρωτάθλημα εδώ και ένα τεταρτημόριο του αιώνα!
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που έκανε τους Αμερικανούς να του προσφέρουν το δεύτερο ακριβότερο συμβόλαιο στην Premier League (περίπου 7 εκατ. ευρώ ετησίως), πίσω από εκείνο τού Μουρίνιο τής Τσέλσι (13.600.000 ευρώ τον χρόνο); Η… διαστημική μπάλα που έπαιξε επί των ημερών του, η Ντόρτμουντ. Μια ομάδα που, προτού την αναλάβει (το καλοκαίρι του 2008), βολόδερνε για χρόνια στη μέση του βαθμολογικού πίνακα, παίζοντας ένα σφιχτό, βαρετό ποδόσφαιρο, η οποία στα χέρια του έγινε συναρπαστική, γρήγορη, θεαματική, αποτελεσματική, χάρμα οφθαλμών. Ένα διαρκές θαύμα, αποτέλεσμα δουλειάς, σχεδίου, συνέπειας και ταλέντου τού προπονητή της.
Ο Κλοπ δεν εργάζεται στο ποδόσφαιρο. Ζει για το ποδόσφαιρο. Έπειτα από την θριαμβευτική πρόκριση τής Ντόρτμουντ στον Τελικό του Γουέμπλεϊ (όπου έχασε την κούπα τού Champions League από την Μπάγερν Μονάχου), ένας γερμανός δημοσιογράφος έκανε στον Κλοπ την πιο κλισέ ερώτηση του κόσμου: «Ποιο είναι το μυστικό αυτής της ομάδας;». Εκείνος χαμογέλασε πλατιά, κοντοστάθηκε λίγο και απάντησε: «Το οτι θέλουμε να γράψουμε ιστορίες για το μέλλον. Να πετύχουμε θριάμβους, που θα μας δώσουν παραμύθια να διηγούμαστε στα εγγόνια μας».
Έναν τέτοιο ονειροπόλο είχε ανάγκη η Λίβερπουλ, η οποία με την ψυχρή λογική των προηγούμενων προπονητών της δεν είδε προκοπή, την τελευταία δεκαετία. Έναν άνθρωπο που θα παλέψει για να πετύχει και θα κλάψει αν αποτύχει, όπως έκανε (ο Κλοπ) όταν παραιτήθηκε από τη Μάιντς, μετά τον υποβιβασμό της (το 2007), επειδή δεν κατάφερε να την οδηγήσει πίσω στην πρώτη κατηγορία.
Ενα είναι βέβαιο: οτι ο νέος προπονητής τής Λίβερπουλ θα είναι η χαρά των δημοσιογράφων. Ποτέ δεν εκνευρίζεται με μια ερώτηση, απαντά σε όλες και, συχνά, δίνει απίθανες «ατάκες». Ιδού μερικές από αυτές, όσο βρισκόταν στον πάγκο της Ντόρτμουντ:
- Για την αντιπαλότητα με την Μπάγερν: «Εχουμε ένα βέλος και ένα τόξο. Αν σημαδέψουμε σωστά, μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο μας. Το πρόβλημα είναι, πως η Μπάγερν έχει… μπαζούκα. Οι πιθανότητες να ευστοχήσει είναι περισσότερες».
- Για ένα διάστημα που απουσίαζε ο Χούμελς, λόγω τραυματισμού: «Θα τον περιμένουμε σαν την καλή σύζυγο, η οποία περιμένει τον άντρα της να βγει από τη φυλακή».
- Για τον Αρσέν Βενγκέρ: «Του αρέσει, η ομάδα του να έχει την κατοχή της μπάλας, να παίζει ποδόσφαιρο με πολλές πάσες. Μοιάζει με ορχήστρα. Αλλά είναι ένα ήρεμο τραγούδι. Εμένα μ' αρέσει η heavy metal».
- Για την καριέρα του ως παίκτης (στη Μάιντς): «Ποτέ δεν κατάφερα να βγάλω στο γήπεδο αυτά που είχα στο μυαλό μου. Είχα ταλέντο για την 5η κατηγορία και μυαλό για την Μπουντεσλίγκα. Το αποτέλεσμα ήταν, να παίξω στη δεύτερη κατηγορία».
- Για τον χαμένο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2013: «Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως όλα ήταν υπέροχα. Το Λονδίνο είναι μια πανέμορφη πόλη. Ο καιρός ήταν καλός, όλα ήταν ΟΚ. Μόνο το αποτέλεσμα ήταν σκ@τ@».
- Μετά τη νίκη επί της Μπάγερν, το 2011: «Όταν η Ντόρτμουντ είχε νικήσει ξανά στο Μόναχο, πριν από 19 χρόνια, οι περισσότεροι παίκτες μου έπιναν γάλα από το στήθος της μάνας τους».
- Έπειτα από μια κακή εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο: «Είπα στους παίκτες, κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου: "Παιδιά, αφού ήρθαμε που ήρθαμε εδώ, μήπως να παίξουμε και λίγο ποδόσφαιρο;".
- Για τις μεθόδους της Μπάγερν Μονάχου: «Είναι σαν τους Κινέζους στον κόσμο των επιχειρήσεων. Βλέπουν τι κάνουν οι άλλοι και το αντιγράφουν, απλά με περισσότερα λεφτά».
- Για το ιδιαίτερο στυλ της Ντόρτμουντ: «Οι οπαδοί δεν πρέπει να μας αναγνωρίζουν μόνο από τις κιτρινόμαυρες φανέλες μας. Ακόμα και όταν παίζουμε με κόκκινες, όλοι στο γήπεδο πρέπει να σκέφτονται "ουάου, αυτή πρέπει να είναι η Ντόρτμουντ"»
- Για το απαιτητικό αγωνιστικό πρόγραμμα: «Είναι σαν να πρέπει κάποιος να παίξει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σκακιού ύστερα από 72 ώρες αϋπνίας».
- Για την εμφύτευση μαλλιών: «Ναι, είναι αλήθεια. Υποβλήθηκα σε εμφύτευση μαλλιών. Και, νομίζω, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, δεν βρίσκετε;».
- Για το αν απαγορεύεται το σεξ πριν από τα ματς: «Οι παίκτες μου κοιμούνται σε δίκλινα δωμάτια. Ελπίζω να μη συμβαίνει κάτι…».
- Όταν ένας οπαδός (τής Σάλκε) τον ρώτησε για το μυστικό της κατάκτησης της Bundesliga: «Πώς εξηγείς σε έναν τυφλό τα χρώματα;».