Οταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο top-10 της παγκόσμιας κατάταξης, τον Οκτώβριο του 2008, είχε, μόλις, κλείσει τα 20. Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το τρόπαιο του Αμερικανικού Οπεν, νικώντας τον Ράφα Ναδάλ στον ημιτελικό και τον Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό. Κανείς άλλος τενίστας δεν είχε κατορθώσει να κατατροπώσει και τις δυο αυτές μεγάλες μορφές των κορτ στο ίδιο major τουρνουά. Και κανείς άλλος, εκτός των «Big-3», δεν κατάφερε να κερδίσει έναν τίτλο στα 30 γκραν-σλαμ από το Ρολάν Γκαρός του 2005 έως το Γουίμπλεντον του 2012.
Ο Χουάν Μάρτιν ντελ Πότρο θα μπορούσε να γίνει ο τέταρτος της παρέας των «ιερών τεράτων» (Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς). Οι «ειδικοί» συμφωνούν ότι υπερείχε, σε ταλέντο, του Αντι Μάρεϊ: του (περίπου) συνομήλικου Σκωτσέζου, ο οποίος το 2016 έφτασε έως το Νο.1 του ranking. Υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις, ώστε ο Αργεντινός να αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους τενίστες όλων των εποχών. Στο τέλος, όμως, έμεινε να διεκδικεί τον τίτλο του πιο άτυχου αθλητή του 21ου αιώνα. Στην κακοτυχία, τον Μάρεϊ τον νίκησε κατά κράτος.
Οι «σοκαριστικές» αποκαλύψεις του σε media της Αργεντινής, την περασμένη Κυριακή, έκαναν τον γύρο του Κόσμου. Ελάχιστοι γνώριζαν πως, επτά μήνες μετά το πρόωρο τέλος της καριέρας του, αδυνατεί να χαρεί, όχι μόνο το τένις (ερασιτεχνικά, έστω), αλλά και τη ζωή. Τα σοβαρά προβλήματα υγείας που κληρονόμησε από τον πρωταθλητισμό, τον ταλαιπωρούν ακόμη – και είναι αβέβαιο αν θα κατορθώσει, ποτέ, να τα ξεπεράσει.
Περιγράφοντας τη δύσκολη καθημερινότητά του, τόνισε, μεταξύ άλλων: «Μπορώ μόνο να περπατήσω. Δεν μπορώ να κάνω διάδρομο, ούτε να ανέβω σκάλες, χωρίς να πονέσω. Οταν οδηγώ, πρέπει να κάνω διαλείμματα για να τεντώσω τα πόδια μου. Προσφάτως επισκέφθηκα έναν γιατρό στην Ελβετία, τον οποίο μου συνέστησαν κάποιοι φίλοι μου τενίστες, όμως η θεραπεία δεν έχει αποδώσει. Κάθε φορά, έπειτα από μια καινούργια θεραπεία ή ένα νέο χειρουργείο, ελπίζω. Και στο τέλος, απογοητεύομαι. Προσπαθώ να βελτιώσω την κατάστασή μου, τη σωματική και την ψυχολογική. Να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Τα κορτ, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, εξακολουθούν να του λείπουν αφόρητα: «Το μυαλό μου δεν μπορεί να αποδεχθεί τη ζωή χωρίς το τένις. Ημουν το Νο.3 του Κόσμου, και τώρα είμαι εδώ, χωρίς τίποτα». Στα τέλη του περασμένου μήνα, λίγα λεπτά πριν από την έναρξη του Αμερικανικού Οπεν (το οποίο κατέκτησε το 2009), είχε ποστάρει στα social media ένα πικρό μήνυμα: «Αυτή τη χρονική περίοδο της σεζόν, το παιχνίδι μου λείπει πάρα πολύ».
Στο συγκεκριμένο σπορ, οι μυοσκελετικοί τραυματισμοί είναι σύνηθες φαινόμενο: στους αγκώνες, στους καρπούς, στους ώμους, στη μέση, στα γόνατα, στους αστραγάλους… Λίγο ως πολύ, έχουν ταλαιπωρήσει όλους τους τενίστες. Ποιος έχει ξεχάσει, τι πέρασε ο Μάρεϊ, ο Φέντερερ, ή ο Ναδάλ; Στην περίπτωση του ντελ Πότρο, όμως, η κακοτυχία έσπασε όλα τα ρεκόρ. Πέρασε την πόρτα του χειρουργείου για πρώτη φορά το 2010, για μια επέμβαση στον καρπό. Ηταν 22 ετών και, ήδη, Νο.4 στον Κόσμο. Επέστρεψε το 2011. Σκαρφάλωσε και πάλι στο Νο.4, αλλά τον Ιανουάριο του 2014 χειρουργήθηκε ξανά. Μέσα στη δεκαετία 2010-2020 υποβλήθηκε σε έξι επεμβάσεις (τέσσερις στους καρπούς και δυο στο δεξί γόνατο), και πέρασε 5 από τα 10 χρόνια μακριά από τη δράση. Τον Ιούνιο του 2016 οι New York Times είχαν αναφερθεί, εκτενώς, στο δράμα του. Και ήταν μόνο η αρχή…
Τα χειρότερα ήρθαν αργότερα. Το Οκτώβριο του 2018, στο Σανγκάι Μάστερς, γλίστρησε και υπέστη κάταγμα επιγονατίδας. Οταν επέστρεψε στα γήπεδα, τον Ιούνιο του 2019, έπαθε κάταγμα κόπωσης στο δεξί γόνατο. Ηταν ο τραυματισμός που έδωσε στην καριέρα του τη «χαριστική βολή». Πάντα ήταν πρόθυμος να κάνει ό,τι χρειαζόταν για να ξαναπαίξει τένις, όμως αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Οταν επέστρεψε, τον περασμένο Φεβρουάριο, χωρίς να έχει παίξει ούτε ένα ματς στο ATP Tour επί δυόμισι ολόκληρα χρόνια, ήταν για να πει «αντίο».
Επέλεξε να το κάνει μπροστά στο κοινό του, στο Μπουένος Αϊρες. Οπως ήταν φυσικό, αποκλείστηκε από τον πρώτο, κιόλας, γύρο του «Αρχεντίνα Οπεν», από τον συμπατριώτη και φίλο του, Φεντερίκο Ντελμπόνις. Ηταν παρούσα και η μητέρα του, Πατρίτσια, η οποία δεν τον είχε ξαναδεί να παίζει, από τότε που έγινε επαγγελματίας (2005). Τον πατέρα του τον είχε χάσει το 2021 – πέθανε ξαφνικά, στα 63 του, από καρδιά. «Ισως να έχω άλλη μια ευκαιρία να παίξω», είχε πει ο ντελ Πότρο, ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα, το οποίο δεν έγινε.
Ο «Πύργος του Ταντίλ» (αυτό ήταν το προσωνύμιο του δίμετρου τενίστα) κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων νικών (συνολικά 10) με αντίπαλο το Νο.1, όμως οι αλλεπάλληλοι σοβαροί τραυματισμοί δεν του επέτρεψαν να φτάσει κι εκείνος στην κορυφή του ranking. Ούτε να κατακτήσει τα τρόπαια που του άξιζαν. Τα οποία, σίγουρα, θα ήταν πολύ περισσότερα από τους 22 τίτλους και τα δυο Ολυμπιακά μετάλλια (αργυρό στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016 και χάλκινο στο Λονδίνο το 2012) που έχει στη συλλογή του.
Ο γιατρός του, Dr. Ρίτσαρντ Μπέργκερ, έχει δηλώσει περήφανος για τον ντελ Πότρο, που έκλεισε τα 34 πριν από λίγες μέρες. Ενας αθλητής στην κατάστασή του νιώθει ότι πονάει, ενώ δεν έχει την παραμικρή ενόχληση. Φοβάται ότι θα τραυματιστεί ξανά, αν βάλει λίγη περισσότερη δύναμη. Αναγκάζεται να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται. Ο Χουάν τα πέρασε όλα αυτά, όμως για πολλά χρόνια άντεξε, δεν τα παράτησε», εξήγησε στο GQ.