Το ματς Ουντινέζε – Νάπολι (1-1) έχει μόλις ολοκληρωθεί. Ενα ανθρώπινο ποτάμι (πάνω από 10.000 Ναπολιτάνοι ακολούθησαν την ομάδα τους στο ταξίδι της στον ιταλικό Βορρά) πλημμυρίζει τον αγωνιστικό χώρο για να γιορτάσει την ιστορική στιγμή. Αγκαλιάζονται. Κλαίνε από χαρά. Βγάζουν φωτογραφίες. Προσπαθούν να πλησιάσουν τους ήρωές τους για μια σέλφι μαζί τους ή οποιοδήποτε αναμνηστικό θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν. Οι πιο τυχεροί από τους παίκτες φτάνουν στα αποδυτήρια χωρίς τις φανέλες τους. Ο Πιοτρ Ζελίνσκι, χωρίς το σορτσάκι του. Με το εσώρουχο.
Στη μητρόπολη του Νότου, περίπου 55.000 «παρτενοπέι» παρακολουθούσαν τον αγώνα στη γιγαντοοθόνη του σταδίου «Ντιέγκο Μαραντόνα». Οταν ο Βίκτορ Οσιμέν ισοφάρισε το γκολ της Ουντινέζε, στο 53ο λεπτό, το γήπεδο κουνήθηκε σαν να έγινε σεισμός. Και στο τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή τα βεγγαλικά έκαναν τον ουρανό της πόλης να μοιάζει με θάλασσα χρωμάτων. Το απέραντο πάρτι, που άρχισε από το «Μνημείο του θεού» στην ισπανική συνοικία, κράτησε μέχρι το πρωί.
Με αυτή την ισοπαλία η Νάπολι κλείδωσε το τρίτο «Σκουντέτο» της ιστορίας της –και πρώτο χωρίς τον «θεό» Ντιέγκο–, αφού πέντε αγωνιστικές πριν από το τέλος της σεζόν στη Serie A βρίσκεται 16 βαθμούς μπροστά από τη (δεύτερη) Λάτσιο. Το πρώτο της τρόπαιο πρωταθλήματος εδώ και 33 ολόκληρα χρόνια ή 12.058 μέρες.
Οσοι είχαν προλάβει τον Μαραντόνα να το σηκώνει, το 1987 και το 1990, διηγούνταν στους νεώτερους τους άθλους του, με τη βεβαιότητα ότι η Νάπολι δεν θα ζούσε ξανά τέτοιες στιγμές. Και όσοι μεγάλωσαν θαυμάζοντας τα κατορθώματά του από τις VHS βιντεοκασέτες, τις οποίες οι παλιοί φύλαξαν σαν θησαυρό, είχαν αρχίσει να πιστεύουν πως δεν θα καμάρωναν ποτέ την ομάδα τους πρωταθλήτρια.
Οποιοι είχαν τολμήσει να ονειρευτούν τα τελευταία χρόνια, είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται. Η Νάπολι του Βάλτερ Ματζάρι και του Εντισον Καβάνι στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, η (γοητευτική) Νάπολι του Μαουρίτσιο Σάρι αμέσως μετά, η περυσινή, του Λουτσιάνο Σπαλέτι, έδωσαν υποσχέσεις, όμως… τις πήραν πίσω. Στο τέλος, ακόμη και οι αισιόδοξοι έπαψαν να ελπίζουν. Για να φέρει, εφέτος, την ευτυχία μια Νάπολι που σε κανέναν δεν γέμιζε το μάτι.
Μετά τον καταστροφικό Απρίλιο του 2022 και τη (σοφή) απόφαση του ιδιοκτήτη του συλλόγου Αουρέλιο ντε Λαουρέντις να μη διώξει τον προπονητή, αλλά να ανανεώσει δραματικά το ρόστερ, το καλοκαίρι αποχώρησαν οι πιο αγαπημένοι παίκτες των οπαδών: ο αρχηγός της ομάδας Λορέντσο Ινσίνιε, ο πρώτος σκόρερ της ιστορίας της Ντρις Μέρτενς, ο Καλιντού Κουλιμπαλί (πήγε στην Τσέλσι), ο Φαμπιάν Ρουίθ (πήγε στην Παρί), ο Μίλικ, ο Οσπίνα…
Τα ονόματα εκείνων που τους αντικατέστησαν δεν είχαν προκαλέσει ενθουσιασμό στους Ναπολιτάνους. Οι περισσότεροι τούς ήταν εντελώς άγνωστοι. Αλλά τώρα τους λατρεύουν. Ιδίως τον 22χρονο Γεωργιανό Κβίτσα Κβαρατσχέλια, που του έχουν δώσει το προσωνύμιο «Κβαραντόνα» (η Corriere dello Sport πρότεινε στο κύριο άρθρο της να του δοθεί η φανέλα με το «10», που αποσύρθηκε μετά την αποχώρηση του Μαραντόνα), και τον 24χρονο νιγηριανό επιθετικό Βίκτορ Οσιμεν, που συμπλήρωσε 46 γκολ στη Serie A και μοιράζεται με τον Τζορτζ Γουεά τον τίτλο του κορυφαίου αφρικανού σκόρερ στην Ιταλία.
Ο Σπαλέτι οδήγησε τη Νάπολι στον πρώτο της μ.Ν. (μετά Ντιέγκο) τίτλο πρωταθλήματος, με έναν κορμό 14-15 ποδοσφαιριστών, κάποιοι εκ των οποίων δεν ήταν μόνον άγνωστοι, αλλά και θεωρούνταν «άχρηστοι». Ο γκολκίπερ Αλεξ Μερέτ βρισκόταν στη λίστα των παικτών που έπρεπε να αποχωρήσουν – επί δύο χρόνια έπαιζε ως δανεικός στη Σπαλ. Τον αλβανό στόπερ Ραχμάνι τον είχαν στείλει κι αυτόν δανεικό στη Βερόνα. Ο Ζελίνσκι είναι στη Νάπολι αρκετά χρόνια, όμως κανείς δεν του είχε δώσει σημασία. Ο Αγκισά είχε περάσει από τέσσερις χώρες και δεν είχε στεριώσει πουθενά. Ο Τζιοβάνι ντι Λορέντζο, ένας από τους (μόλις) δύο Ιταλούς που έχει στις τάξεις της η Νάπολι, μέχρι τα 24 περνούσε εντελώς απαρατήρητος. Ο Σπαλέτι του έδωσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Η πρόσληψη του προπονητή, το καλοκαίρι του 2021, είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Επειδή τα δυο προηγούμενα χρόνια ήταν άνεργος –σκάλιζε τον κήπο του στο κτήμα του στην Τοσκάνη–, αλλά και γιατί το βιογραφικό του ήταν φτωχό σε τίτλους. Περιελάμβανε μόνο δύο κύπελλα Ιταλίας (με τη Ρόμα) και δύο πρωταθλήματα Ρωσίας (με τη Ζενίτ). Για να τον εξωθήσουν σε παραίτηση, κάποιοι του είχαν κλέψει το αυτοκίνητο – ένα Φιατάκι. Και όμως, ο ανεπιθύμητος Σπαλέτι κατόρθωσε αυτό που δεν είχαν καταφέρει 31 προκάτοχοί του στη Νάπολι – ανάμεσά τους ο Ράφα Μπενίτεθ και ο Κάρλο Αντσελότι.
Στα 64 έγινε ο γηραιότερος προπονητής που κατέκτησε το «Σκουντέτο». Ο τρίτος «άγιος» της Νάπολι μετά τον Αγιο Ιανουάριο (San Gennaro) και τον Μαραντόνα. Πλέον, όλοι μιλούν για το «θαύμα του Σπαλέτι». Χωρίς μεγάλα ονόματα και πανάκριβους παίκτες, κατασκεύασε ακριβώς αυτό που είχε υποσχεθεί: «μια ομάδα που ο κόσμος θα χαίρεται να βλέπει». Οι ντόπιοι λένε πως είχαν να απολαύσουν το ποδόσφαιρο σε τέτοιο βαθμό από την εποχή του Ντιέγκο. Ο Πεπ Γκουαρντιόλα, πριν από λίγους μήνες, χαρακτήρισε τη Νάπολι ως την πιο θεαματική ομάδα της Ευρώπης.
«Νιώθω μεγάλη χαρά που κατάφερα να προσφέρω σε αυτούς τους ανθρώπους μερικές στιγμές ευτυχίας» τόνισε ο Σπαλέτι μετά τον αγώνα με την Ουντινέζε. Γεννήθηκε λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Φλωρεντία, όμως γνωρίζει πολύ καλά πόση περηφάνια χάρισε στους Ναπολιτάνους. Σε κάθε παιχνίδι τους στον Βορρά ακούν τους ultras της Γιουβέντους, της Ιντερ και της Μίλαν να τους φωνάζουν «πηγαίνετε να πλυθείτε». Να εύχονται «να ξανάρθει η χολέρα του ’73», και «να θάψει η λάβα του Βεζούβιου ολόκληρη τη Νάπολη». Τώρα μπορούν να τους απαντήσουν: «Είμαστε οι πρωταθλητές Ιταλίας».