Η οικονομική κρίση και το Προσφυγικό, τα δύο τεράστια προβλήματα που πλήττουν βάναυσα τα τελευταία χρόνια την ευρύτερη περιοχή μας βγάζοντας στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, βρέθηκαν και το 2016 στο επίκεντρο της προσοχής μας. Για την αντιμετώπισή τους κινητοποιήθηκαν δεκάδες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Κάποιες από αυτές κατηγορήθηκαν για εκμετάλλευση και κακοδιαχείριση. Στη συντριπτική πλειονότητά τους ωστόσο πρόσφεραν και προσφέρουν πολύτιμο έργο. Το protagon τις τίμησε και θα τις τιμά για όσα πρόσφεραν μέσα στο 2016. Οπως τιμά και τους οργανωμένους ή μεμονωμένους εθελοντές που, κάτω από αντίξοες συνθήκες, πάλεψαν και παλεύουν να κάνουν ευκολότερη την ζωή των προσφύγων- και όχι μόνο.
Δεν μπορούσαμε να επιλέξουμε και να «επιβραβεύσουμε» με τον καλό μας λόγο όλες τις οργανώσεις και όλους τους εθελοντές. Το κάνουμε δι’ αντιπροσώπων.
Κρίναμε ότι η οργάνωση που καλύτερα συμπυκνώνει όσα κάνουν οι ΜΚΟ είναι η Αλληλεγγύη-Solidarity Now. Και ότι ένας εθελοντής που εκπροσωπεί επάξια όλους αυτούς τους «μικρούς ήρωες» του προσφυγικού δράματος είναι ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς. Σας τους παρουσιάζουμε:
Solidarity Now
Μάχη και προσφορά σε δύο μέτωπα
Ξεχωρίσαμε το SolidarityNow, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί είναι μια οργάνωση – ομπρέλα που δικτυώνει και στηρίζει άλλες οργανώσεις με παρόμοιους στόχους. Δεύτερον, επειδή ταυτοχρόνως δρα και ως ΜΚΟ: σε συνεργασία με τη UNICEF και την Ύπατη Αρμοστεία υλοποιεί μια σειρά από μοναδικά προγράμματα στήριξης όπως το αστικό μοντέλο στέγασης προσφύγων σε σπίτια οικογενειών στην Ελλάδα, η οικονομική βοήθεια μέσω ηλεκτρονικής κάρτας και οι κινητές μονάδες φροντίδας παιδιών.
H πλατφόρμα SolidarityNow ιδρύθηκε το 2013 με την υποστήριξη του Open Society Foundations (OSF/OSIFE) . Βασική προτεραιότητα της είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα και προς όλες τις κατευθύνσεις, με στόχο την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής. Μέσα από τις πρωτοβουλίες και τις δωρεάν υπηρεσίες που προσφέρει τόσο σε Έλληνες όσο και σε πρόσφυγες και μετανάστες, επιδίωξή της είναι να αποκαταστήσει το όραμα μιας ισχυρής Ευρώπης που βασίζεται στην αξία της αλληλεγγύης.
Από το 2013 μέχρι σήμερα, το SolidarityNow έχει διαθέσει 14,4 εκατομμύρια ευρώ για να υποστηρίξει συνολικά 73 προγράμματα: τα 45 αφορούν το ευρύτερο κοινωνικό φάσμα, ενώ 10 εκατομμύρια ευρώ έχουν διατεθεί για να υλοποιηθούν 25 προγράμματα για την αντιμετώπιση της κρίσης που συνδέεται με τη μετανάστευση και το προσφυγικό. Έχει υποστηρίξει περισσότερες από 70 οργανώσεις και φορείς της κοινωνίας των πολιτών στην Ελλάδα και τα προγράμματά της χρηματοδοτούνται από οργανισμούς όπως η Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες (UNHCR), η Ευρωπαϊκή Ένωση, η CARE, το EEA Grants, η Νορβηγική Πρεσβεία στην Ελλάδα κ.α.Τα προγράμματα που υλοποιεί αφορούν:
- στην αντιμετώπιση της τρέχουσας προσφυγικής κρίσης.
- στην καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης με την πρόσβαση όλων σε βασικές υπηρεσίες υγείας αλλά και με επισιτιστική βοήθεια.
- στην υπεράσπιση των βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
- στην υποστήριξη της ενσωμάτωσης των μειονοτήτων και των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Το SolidarityNow έχει διπλό ρόλο αφού αφενός λειτουργεί δύο Κέντρα Αλληλεγγύης, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, και αφετέρου είναι μια ΜΚΟ που υλοποιεί διάφορα προγράμματα, όπως π.χ. το πρόγραμμα στέγασης για πρόσφυγες και το πρόγραμμα βοήθειας σε ασυνόδευτα παιδιά.
Δωρεάν Υπηρεσίες στα Κέντρα Αλληλεγγύης
Στα Κέντρα Αλληλεγγύης, που έχει δημιουργήσει η οργάνωση στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, προσφέρονται δωρεάν, μεταξύ άλλων, πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη, φαρμακευτική αγωγή, νομική υποστήριξη και συμβουλευτική, στήριξη της απασχόλησης και διασύνδεση με την αγορά εργασίας και προγράμματα στήριξης γονέων, παιδιών και εφήβων. Τη χρονιά που πέρασε στα δύο κέντρα προσφέρθηκαν περισσότερες από 115.000 υπηρεσίες με μοναδικό κριτήριο την ανάγκη του αιτούμενου χωρίς καμία απολύτως διάκριση ως προς την εθνότητα, την προέλευση, τη θρησκεία ή οτιδήποτε άλλο.
Στέγαση σε ελληνικά σπίτια
Η ενοικίαση άδειων διαμερισμάτων και ολόκληρων ξενοδοχείων είναι μια πρακτική που εφαρμόζουν και άλλες ΜΚΟ, τη χρονιά που πέρασε όμως, το SolidarityNow προχώρησε σε ένα ακόμη εγχείρημα, πρωτότυπο μεν αλλά και αρκετά δύσκολο μέχρι να αρχίζει να εφαρμόζεται. Από τους 3.000 πρόσφυγες που στεγάζει, οι 800 φιλοξενούνται ήδη σε ελληνικά σπίτια. Η αλληλεπίδραση που προκύπτει, βοηθάει τη συνύπαρξη διαφορετικών πληθυσμών που διαπιστώνουν ότι μπορεί να διαφέρουν οι γλώσσες ή οι θρησκείες τους, στην πράξη, όμως έχουν τις ίδιες ανάγκες για να επιβιώσουν.
Κινητές μονάδες στήριξης παιδιών
Με τη χρηματοδότηση της UNICEF το SolidarityNow υλοποιεί ένα ειδικό πρόγραμμα στήριξης παιδιών. Κινητές μονάδες της οργάνωσης πηγαίνουν σε καταυλισμούς και σε άλλα μέρη όπου υπάρχουν πολλά παιδιά και δημιουργούν ένα σύστημα αξιολόγησης, ασφάλειας και εκπαίδευσης τους.
Χρηματική βοήθεια μέσω ηλεκτρονικών καρτών
Το 2016, η οργάνωση δημιούργησε το cash assistance, ένα σύστημα χρηματικής βοήθειας με ηλεκτρονικές κάρτες, που δίνει την ευχέρεια σε όσους έχουν ανάγκη να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που παίρνουν όπως αυτοί θέλουν, κάνοντας ανάληψη κάποιου ποσού ή πληρώνοντας με την κάρτα. Το μέτρο θεωρείται πολύ σημαντικό για την ενίσχυση της αυτοπεποίθησής τους και της αίσθησης ότι μπορούν να ελέγξουν οι ίδιοι τη ζωή τους και όχι να τους επιβάλλεται πού θα μείνουν, τι και πού θα φάνε. Το 2017 σχεδιάζεται η επέκτασή του.
Μελλοντικοί στόχοι
Παρά την έλλειψη οργανωμένου πλάνου αντιμετώπισης του προσφυγικού προβλήματος τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το SolidarityNow ευελπιστεί ότι όλες οι οργανώσεις που ασχολούνται με τα θέματα των προσφύγων στην Ελλάδα θα συνεργαστούν μεταξύ τους για την παροχή οργανωμένης και αποτελεσματικής βοήθειας καθώς αναμένεται το προσφυγικό να αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα τόσο στα νησιά όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Σκοπός της είναι επίσης, όπως δηλώνουν οι άνθρωποί της, να πείσει την κυβέρνηση και γενικά όσους εμπλέκονται, να καταργηθούν οι καταυλισμοί των προσφύγων και να υιοθετηθεί το αστικό μοντέλο που εφαρμόζει ήδη η οργάνωση. Στόχος της άλλωστε είναι το 2017 να στεγάσει ακόμη περισσότερους πρόσφυγες σε σπίτια και ξενοδοχεία. Ο αριθμός των προσφύγων είναι πολύ μικρός για να δικαιολογεί συνθήκες διαβίωσης σε καταυλισμούς που στην ουσία απομονώνουν και περιθωριοποιούν τους ανθρώπους αυτούς, επισημαίνουν από την οργάνωση.
Στέλιος Ζαββός: «Οι διακρίσεις δεν είναι απάντηση στην κρίση»
Τα πεπραγμένα του 2016 και τη γενικότερη φιλοσοφία δράσης του Solidarity Now συνοψίζει στη δήλωση που ακολουθεί ο πρόεδρος του ΔΣ της οργάνωσης Στέλιος Ζαββός:
«Το 2016 ήταν μια χρονιά όπου το SolidarityNow κλήθηκε να αντιμετωπίσει κρίσιμες προκλήσεις ανάμεσα στην οικονομική κρίση που μαστίζει τον ελληνικό πληθυσμό και στο μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα προς την Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Καταβάλαμε προσπάθειες, εμπνευσμένοι από το όραμα της ανοιχτής κοινωνίας και λειτουργώντας ως καταλύτης για την κοινωνία των πολιτών να υποδεχτούμε, περιθάλψουμε και ενδυναμώσουμε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.
»Μέχρι στιγμής έχουμε βοηθήσει περισσότερους από 70.000 ανθρώπους κι έχουμε προσφέρει ασφαλή στέγη σε περισσότερους από 3.000 πρόσφυγες. Οι συγκεκριμένες δράσεις μας, βοηθούν ενεργά αυτούς που χρειάζονται πραγματικά βοήθεια. Στο SolidarityNow με την πολύτιμη υποστήριξη του Open Society Foundations, και με πυρήνα τα Κέντρα Αλληλεγγύης μας, αγωνιζόμαστε καθημερινά να βοηθήσουμε Έλληνες, μετανάστες, πρόσφυγες και κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη. Γιατί οι διακρίσεις δεν είναι η απάντηση στην κρίση που επηρεάζει όλους μας».
Ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς μαζί με προσφυγόπουλα σε καταυλισμό της Λέσβου
Γιώργος Τυρίκος – Εργάς
Ο εθελοντής που ήταν πάντοτε εκεί
Είναι από τους ανθρώπους που εδώ και χρόνια δίνει τον δικό του αγώνα δίπλα σε πρόσφυγες που φτάνουν στη Λέσβο. Μας μίλησε για τις αξέχαστες στιγμές που έχει ζήσει και μας διηγήθηκε την ιστορία του Αρναμπίμπι, ενός φανταστικού κούνελου που βοήθησε μια οικογένεια να αντέξει στις δυσκολίες
Ο Γιώργος Τυρίκος – Εργάς είχε αρχίσει να ασχολείται με το Προσφυγικό πολύ πριν οι εικόνες των παιδιών που στριμώχνονται στις βάρκες για να περάσουν στην Ευρώπη, κατακλύσουν τα δελτία ειδήσεων και τα timeline μας. «Ημασταν εκεί πολύ πριν από τη λεγόμενη “προσφυγική κρίση”» λέει ο ίδιος, «από τους ελάχιστους που ασχολούνταν με πρόσφυγες από το 2004, τότε Κούρδους και Αφγανούς. Περάσαμε την εποχή της Παγανής (εκεί όπου ο εγκλεισμός των προσφύγων και οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης είχαν προκαλέσει παγκόσμιο αποτροπιασμό), περάσαμε πολλά, κάναμε φίλους, δοκιμαστήκαμε. Κανείς δεν περίμενε τι θα γινόταν το 2015. Κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει. Οι πρώτες σκέψεις ήταν να τρέξουμε να βοηθήσουμε. Ανοίξαμε μια μικρή αποθήκη που χρησιμοποιούσαμε για να έχουμε τρόφιμα και ρούχα, τη μετατρέψαμε σε μια νύχτα σε ένα μικρό κατάλυμα. Κανέναν δεν θα πιστεύαμε πως από εκεί θα περνούσαν πάνω από 17.000 άνθρωποι, κυρίως οικογένειες με παιδιά».
Γεννημένος το 1982 στην Κάλυμνο, ο Γιώργος σπούδασε στην Κύπρο, στις ΗΠΑ και στη Γαλλία και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στη Λαογραφία. Εργάζεται ως Research Associate στο Τμήμα Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Durham σε μια διεπιστημονική μελέτη σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα στη Μεσόγειο. Παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή και όσο μπορεί με την οικογενειακή επιχείρηση, στην Καλλονή Λέσβου. Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά δίνει σχεδόν καθημερινά τον δικό του αγώνα αλληλεγγύης.
«Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς ενεργά με το Προσφυγικό;» ρωτάμε τον Γιώργο. «Ασχολιόμουν από φοιτητής με τον ακτιβισμό και την αρθρογραφία μαζί με την κοπέλα μου και πλέον γυναίκα μου, την Κατερίνα. Σε ένα πιο οργανωμένο πλαίσιο όμως μας έσπρωξε να μπούμε ο παπα-Στρατής, μαζί με το τέταρτο ιδρυτικό μέλος της Αγκαλιάς, την Ελένη. Ο παπα-Στρατής ήταν ένας άνθρωπος που άλλαξε τη ζωή μας. Στην ουσία έχουμε πάνω από δέκα χρόνια ακτιβισμό σε σχέση με το Προσφυγικό στο νησί της Λέσβου.
Από τις αρχές του 2015 το Προσφυγικό κυριάρχησε στον εγχώρια και παγκόσμια επικαιρότητα. Ατελείωτες συζητήσεις έγιναν και για τους κατοίκους των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Ο Γιώργος δηλώνει ακόμα υπερήφανος για την πλειοψηφία των συμπατριωτών του. «Η στάση των ντόπιων απέναντι στους πρόσφυγες δεν έχει αλλάξει» μας λέει. «Είναι αλήθεια όμως πως η ματαίωση πολλών προσδοκιών μέσα από τη συνεχιζόμενη κρίση καθρεφτίζεται πρακτικά και ψυχολογικά στη στάση απέναντι στο “ξένο”. Και εννοείται υπάρχουν εκείνοι που χρησιμοποιούν το προσφυγικό ως πρόσχημα για να προάγουν την ατζέντα τους, την ανέλιξη τους στην εξουσία. Στην πραγματικότητα η Λέσβος στέκεται ακόμα ανθρώπινα, μιλάω για τον πολύ κόσμο. Επειτα είναι και η περίοδος της άρνησης που ακολούθησε τις μέρες της “κρίσης”. Οι τοπικές κοινωνίες όπως σε κάθε περίοδο, δυσκολεύονται να δουν το πρόβλημα στις πραγματικές του παγκόσμιες διαστάσεις και προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν μέσα από τοπικούς συσχετισμούς και από μια επίμονη άρνηση. Αυτά πολλές φορές εκλαμβάνονται ως φασισμός. Δεν λέω ότι φασιστικές νοοτροπίες δεν υπάρχουν -όλοι βλέπουμε το νεοναζιστικό φίδι που έχει εκκολαφτεί- αυτό που λέω είναι πως στη Λέσβο – και πιστεύω θα φανεί από την μελλοντική έρευνα- οι φασίστες ή απλά οι στενόμυαλοι είναι τρομακτικά λιγότεροι από όσους βλέπουν την αλληλεγγύη ως χρέος τους».
Των ρωτάμε για την πιο έντονη στιγμή που έχει ζήσει αυτά τα χρόνια με τους πρόσφυγες. «Πιο ευτυχισμένη στιγμή ήταν όταν βρήκαμε την μητέρα ενός κοριτσιού τριών ετών η οποία στο δρόμο είχε χάσει το παιδί της. Να βλέπεις τη μητέρα μόλις είδε το κορίτσι της να τρέχει, να τρέχει και το κοριτσάκι και να πέφτουν αγκαλιά και να κλαίνε. Και να κλαίμε όλοι μας, ακόμα και αυτοί που δηλώναμε σκληροί και ψύχραιμοι. Είναι τόσες πολλές οι στιγμές. Χειρότερη ανάμνηση τα παιδιά που πέρασαν από το καταφύγιο της Αγκαλιάς με εμφανείς αρρώστιες και πληγές από τον πόλεμο που δεν ξέρω καν πως να περιγράψω. Πού είναι αυτά τα παιδιά, αν τα έχουν καταφέρει».
«Ενας μπαμπάς από τη Συρία μου είχε πει πως για να παλέψει τις δυσκολίες του ταξιδιού στο δρόμο με τα τρία παιδιά του είχε εφεύρει έναν φανταστικό χαρακτήρα. Ενα κουνελάκι, τον Αρναμπίμπι. Ο,τι πάθαιναν αυτοί στον δρόμο αφηγούνταν στα παιδιά του και μια αντίστοιχη ιστορία με τον Αρναμπίμπι. Πεινούσαν αυτοί; Πεινούσε και ο Αρναμπίμπι. Φοβόντουσαν; Το ίδιο το κουνέλι στην ιστορία του πάντοτε τα κατάφερνε. Μου είχε πει πως αυτό ήταν το μόνο κουνέλι που έχει μέχρι σήμερα βοηθήσει τρία παιδιά να μην τρελαθούν και έναν μπαμπά να μην καταρρεύσει… Εχω αρχίσει από αυτήν την κουβέντα να γράφω ορισμένες από τις “περιπέτειες του Αρναμπίμπι…”»
Ολα αυτά τα χρόνια, ο Γιώργος έχει βοηθήσει αμέτρητους ανθρώπους. Αρκετοί από αυτούς φαίνεται ότι δεν το έχουν ξεχάσει. «Από το 2008 που κάναμε μαθήματα σε ανήλικους Αφγανούς, πλέον γυρνάνε πίσω να μας βοηθήσουν έχοντας συνεχίσει τη ζωή τους στην Ευρώπη. Ο Σιδίκι είναι ένας από αυτούς. Σπουδάζει πλέον στη Γερμανία. Τον γνωρίσαμε πιτσιρίκι. Τώρα έχει ανδρωθεί, σπουδάζει, μιλάει άπταιστα, ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά και γυρνάει κάθε τόσο πίσω στη Λέσβο “να ξεπληρώσει το χρέος του” και να μας βοηθήσει με δικά του έξοδα. Να βοηθήσει πρόσφυγες όπως κάποτε ήταν και αυτός. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαν συγγενείς μας. Ο Αλί, η Ρίμ… Είναι δικοί μας άνθρωποι, ακέραιοι, εργατικοί, φιλομαθείς μα πολύ κατατρεγμένοι που ξέρουμε πως αποτελούν για την Ευρώπη ευλογία».
Ο Γιώργος έχει και έναν μικρό γιο. Ενα παιδί που μεγαλώνει δίπλα από χιλιάδες προσφυγόπουλα που έρχονται και φεύγουν. «Εχει ζήσει θέλοντας και μη από κοντά τις προσπάθειές μας» μας λέει ο Γιώργος. «Είναι γεμάτος αγάπη και συμπόνοια, έχει μάθει να παίζει σαν ίσος με όλα τα παιδιά δίχως διακρίσεις. Βλέπει τον κόσμο πιο καθαρά και με προοπτική που ακόμα και εμάς, μας εκπλήσσει. Μόνο που κάποτε όταν γινόταν πανικός εκεί το καλοκαίρι του 2015 είχε πει “μπαμπά, γιατί δεν τους βάζουμε όλους σε μια βάρκα να τους πάμε κάπου που δεν έχει πόλεμο”. Τότε καταλάβαμε πως δεν πάει άλλο και πως τον είχαμε κουράσει ίσως και κάπως παραμελήσει».
Εκτός από όλες τις άλλες δραστηριότητες του, ο Γιώργος έχει και ενεργή συμμετοχή στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί καταγράφει τις σκέψεις και τις ανησυχίες του. Κάποιοι στα σχόλια τον λένε ονειροπόλο. «Δεν ταιριάζω με τον ρεαλισμό που θεωρεί θεμιτή την καταπίεση του οποιοδήποτε ανθρώπου για οποιονδήποτε λόγο» μας εξηγεί ο ίδιος, «είναι ο τρόπος να διάγω τον βίο μου. Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να κερδίσω τη μάχη αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να την παλέψω. Διεκδικώ καθημερινά το δικαίωμα να λέγομαι άνθρωπος. Αν αυτό με καθιστά ονειροπόλο, δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Τον ρωτάμε αν πέρασε ποτέ από το μυαλό του να τα παρατήσει, αν με όλα αυτά έχει νοιώσει ότι κουράστηκε. «Πολλές στιγμές. Αρρωστήσαμε όλοι με αυτά που είδαμε και βλέπουμε. Με τα όσα συνέβησαν μπροστά στα μάτια μας, με τα λάθη και τα σωστά μας μέσα σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη. Και μιλώ για σωματικές και ψυχικές αρρώστιες. Και μιλώ για όσους αλληλέγγυους στη Λέσβο στάθηκαν στη πρώτη γραμμή. Απλά δεν μπορείς να τα παρατήσεις. Δεν μπορείς να κρυφτείς από τη σκέψη πως έξω από τη πόρτα σου υποφέρουν μωρά και παιδιά. Στέκεσαι και όσο αντέξεις. Φαίνεται ότι αντέχουμε ακόμα».
Οσο για την νέα χρονιά, ο Γιώργος ένα πράγμα θα επιθυμούσε να αλλάξει: «Να μπορούσαμε να αναλογιστούμε το προσωπικό μερίδιο της ευθύνης μας στα άσχημα αυτού του κόσμου και να δεσμευόμασταν πως κάτι από την καθημερινότητά μας θα το αλλάξουμε, κάτι μικρό έστω στη νέα χρονιά…»
Ο Γιώργος Τυρίκος – Εργάς είναι μέλος του ΜΚΟ «Αγκαλιά». Ο ίδιος μας είπε: «Η Αγκαλιά φτιάχτηκε επίσημα το 2008 από τον παπα Στρατή και άλλους τρεις τους οποίους ανέφερα, εμένα, την Κατερίνα και την Ελένη Σελάχα. Η δράση της πάει πιο πίσω από τη νομική της μορφή. Είναι μια ομάδα που δεν δέχεται εθνικούς ή κοινοτικούς πόρους, που δεν έχει επ΄αμοιβή εθελοντές ή μισθωτό Δ.Σ. Πέρα από το προσφυγικό ασχολούμαστε εντατικά και καθημερινά με τις ανάγκες και τα προβλήματα συμπατριωτών μας σε όλο το νησί αλλά και εκτός. Εκφράζουμε συνεχώς, πέρα από τις ανθρωπιστικές μας δράσεις, συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις. Για τις προσπάθειες μας το 2015 τιμηθήκαμε μεταξύ άλλων βραβείων με το βραβείο “Raul Wallenberg” του Συμβουλίου της Ευρώπης».