«Ποιος δεν έχει ονειρευτεί να έρθει σε επαφή με τον σκληρό, ακραίο, εκλεπτυσμένο αισθησιασμό της, με εκείνα τα διαπεραστικά μάτια, ωσάν δύο λεπίδες πάγου» γράφει ο Βαλέριο Καπέλι, κριτικός κινηματογράφου της Corriere della Sera, για τη Σάρλοτ Ράμπλινγκ, τη λαίδη του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Τις προηγούμενες ημέρες η εμβληματική αγγλίδα ηθοποιός βρέθηκε στην Ισκια, προσκεκλημένη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι στο διάσημο ιταλικό νησί στο βόρειο άκρο του κόλπου της Νάπολης.
Την περασμένη Κυριακή, προς τιμήν της Ράμπλινγκ προβλήθηκε η ταινία «Juniper» του Νεοζηλανδού Μάθιου Σάβιλ, στην οποία πρωταγωνιστεί υποδυόμενη τη Ρουθ, μια ηλικιωμένη γυναίκα καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα, την οποία ο γιος και ο εγγονός της αποκαλούν μεταξύ τους «γριά πουτάνα».
Ερωτηθείσα ποια στοιχεία της ταινίας της αρέσουν περισσότερο, η 78χρονη ηθοποιός απάντησε: «Η δυνατότητα της λύτρωσης, η ευθραυστότητα, η αίσθηση της απώλειας και η ανάγκη συμβιβασμού με τη ζωή. Στην προκειμένη περίπτωση είμαι μια ανεξάρτητη, σκληρή γυναίκα, που άφησε την οικογένειά της, με κλονισμένη υγεία. Βρίσκεται εκτός των όποιων οικογενειακών συμβάσεων».
Στην ταινία η Ρουθ δηλώνει επίσης πως δεν μετανιώνει για τίποτα, όπως ακριβώς δεν μετανιώνει και η Σάρλοτ Ράμπλινγκ. «Οχι, προχωράω μπροστά. Δεν είναι στη φύση μου να λέω “αχ, να είχα πάρει εκείνη την απόφαση”. Οταν είσαι νέος δεν μετανιώνεις, δεν ξέρεις τι σημαίνει μετανιώνω. Ως ενήλικη λέω πως το να μετανιώνεις αποτελεί μέρος της ζωής».
Στην επισήμανση του κριτικού της Corriere πως η Ρουθ είναι επίσης αλκοολική, η Σάρλοτ Ράμπλινγκ απάντησε πως «οι δημιουργικοί άνθρωποι εξαρτώνται πάντα από κάτι: είναι ένας τρόπος αυτοβοήθειας».
Ο Βαλέριο Καπέλι τής θύμισε επίσης πως η Ισκια ήταν ένα από τα αγαπημένη μέρη του Λουκίνο Βισκόντι, του αγαπημένου της σκηνοθέτη. «Είναι ένας από τους λόγους που δέχτηκα. Ο Λουκίνο με προσκάλεσε πολλές φορές στη βίλα του στην Ισκια, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να πάω. Να, αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι για το οποίο μετανιώνω. Την εποχή των “Καταραμένων” (La Caduta degli Dei, 1969) ήμουν μια νεαρή Αγγλίδα. Δεν ήξερα τίποτα για εκείνον. Με έκανε να ανακαλύψω έναν άλλον κινηματογράφο, πέρα από το Χόλιγουντ και τις εμπορικές ταινίες.
»Στην Αγγλία της δεκαετίας του ’60 δεν συνέβαινε τίποτε στα προάστια όπου έμενα. Γεννήθηκα το 1946, τη χρονιά μετά τον πόλεμο. Οταν ήμουν μικρή υπήρχαν ακόμη ερείπια. Και η οικογένειά μου δεν ήταν πλούσια. Δεν είχαμε καν τηλεόραση στο σπίτι. Σταμάτησα το σχολείο νωρίς, στα 16 μου. Απέκτησα βασικές γνώσεις. Ο πατέρας μου, ένας αυστηρός στρατιωτικός, με έγραψε σε μια σχολή γραμματέων. Αλλά με εμπιστευόταν, με άφηνε ελεύθερη, αρκεί να σεβόμουν τους κανόνες».
«Η Σάρλοτ Ράμπλινγκ γραμματέας;» σχολίασε ο ιταλός δημοσιογράφος. «Τη θυμάμαι ως μια ευχάριστη στιγμή. Είναι χρήσιμο να μάθεις να πληκτρολογείς γρήγορα χρησιμοποιώντας δέκα δάχτυλα» απάντησε η αγγλίδα ηθοποιός.
Οσον αφορά την ιδιαίτερη ομορφιά της και τον χρόνο που περνά, «δεν ξέρω πώς θα αλλάξει το πρόσωπό μου. Το να γερνάς δεν είναι ωραίο, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό» είπε, ενώ σχετικά με τις δυνατότητες που προσφέρει η πλαστική χειρουργική εξήγησε πως «δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω με μια έκφραση που δεν είναι δική μου. Κέρδισα το προνόμιο να είμαι ο εαυτός μου, έχω αποδεχτεί το πώς φαίνομαι ως ώριμη γυναίκα».
Ο Βαλέριο Καπέλι θυμήθηκε επίσης ότι στην ηλικία των 65 ετών η Σάρλοτ Ράμπλινγκ πόζαρε γυμνή στις αίθουσες του Λούβρου. «Σε εκείνο το μουσείο υπάρχουν πολλές άλλες γυμνές γυναίκες, είχα καλή παρέα, αισθανόμουν προνομιούχα. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα να εμφανίζομαι γυμνή, δουλεύω με το σώμα, οι διάφορες μορφές ζωής πηγάζουν από αυτό» ανέφερε η ηθοποιός.
Αποκάλυψε επίσης ότι το αγαπημένο μέρος του σώματος της είναι τα πόδια της, «ωραία σαν τα πόδια που είχε ο πατέρας μου. Ολοι σκέφτονται τα μάτια μου. Αλλά αυτή είναι η δική σας εικόνα, εγώ τα μάτια μου δεν μπορώ να τα βλέπω παρά μόνο στον καθρέφτη. Μπορώ, όμως, να βλέπω τα πόδια μου».
Σχετικά με το περιβόητο μενάζ-α-τρουά της ηθοποιού με τον δημοσιοσχετίστα (και σύζυγό της από το 1972 έως το 1976) Μπράιαν Σάουθκομπ και το μοντέλο Ράνταλ Λόρενς, η Σάρλοτ Ράμπλινγκ αρκέστηκε να σημειώσει πως «υπήρξε μια παρεξήγηση, δεν επρόκειτο για ένα μενάζ-α-τρουά όπως νοείται ευρέως. Επρόκειτο για έναν ελεύθερο έρωτα μεταξύ τριών ανθρώπων στα ελεύθερα χρόνια της δεκαετίας του 1970».
Ολοκληρώνοντας τη συνομιλία της με τον ιταλό δημοσιογράφο, η ηθοποιός αποκάλυψε ποια θα μπορούσε, κατά τη γνώμη της, να είναι η διάδοχός της στη μεγάλη οθόνη: «Ισως η Μαριόν Κοτιγιάρ».