Ο Μαρκ Ρούτε είναι αναμφίβολα ο θριαμβευτής των ολλανδικών εκλογών. Υστερα από 10 χρόνια στην εξουσία και έπειτα από ένα σκάνδαλο –το «toeslagenaffaire», με τα οικογενειακά επιδόματα– που οδήγησε στην παραίτηση της κυβέρνησής του τον περασμένο Ιανουάριο, ο Ρούτε οδήγησε το κόμμα του, το VVD, στις εκλογές, εν μέσω πανδημίας, και νίκησε. Πάλι. Δήλωσε μάλιστα ότι στα 54 του έχει την ενέργεια για άλλα δέκα χρόνια στην πρωθυπουργία.
Καλό αυτό ενδεχομένως για τους Ολλανδούς, αλλά όχι και τόσο για τον ευρωπαϊκό Νότο που στο πρόσωπο του κεντροδεξιού πολιτικού δικαίως βλέπει έναν πείσμονα και αυστηρό Βορειοευρωπαίο, ο οποίος θέτει διαρκώς εμπόδια σε κάθε σχέδιο για ανάταξη των οικονομιών των μεσογειακών κρατών –η στάση του στις διαπραγματεύσεις για το Ταμείο Ανάπτυξης την περασμένη άνοιξη χαρακτηριστική.
Ομως υπάρχει ελπίδα αυτή τη φορά για τον Νότο. Η παρουσία του φιλοευρωπαϊκού κεντροαριστερού D66 στη δεύτερη θέση του εκλογικού αποτελέσματος με ισχυρό επίσης ποσοστό και 27 έδρες, έναντι των 35 του νικητή Ρούτε, αναμένεται να μετριάσει την αντίθεσή του τελευταίου προς τον ευρωπαϊκό Νότο, σημειώνουν οι New York Times.
Ο Ρούτε θα ξεκινήσει άμεσα συζητήσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης με την πρώην διπλωμάτη στον ΟΗΕ, Ζίγκριντ Κάαχ, η οποία ηγείται του D66.
Η Κάαχ, που μιλά πολλές γλώσσες, ανάμεσά τους και αραβικά, είναι φανατική υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως και το κόμμα της.
Τον περασμένο Μάιο, ο Ρούτε πρωτοστάτησε στην αντίσταση των «τεσσάρων φειδωλών», (Αυστρία, Δανία, Ολλανδία, Σουηδία, που έγιναν πέντε με την προσθήκη της Φινλανδίας) κατά των επιχορηγήσεων στις χώρες του Νότου από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Η στάση του αυτή καθυστέρησε σημαντικά την επίτευξη της συμφωνίας.
Στο μέλλον όμως, εφόσον ο ολλανδός πρωθυπουργός συμμαχήσει με την Κάαχ, θα πρέπει να ρίξει τους τόνους και να αναγκαστεί να συμβιβαστεί, ακολουθώντας περισσότερο φιλοευρωπαϊκή πολιτική, επισημαίνει η αμερικανική εφημερίδα.