Το «τζιχάντ» των μουσουλμάνων, ο «ιερός πόλεμος» του λεγόμενου πολιτικού Ισλάμ, που στην εποχή μας εκδηλώνεται με τρομοκρατικές επιθέσεις, βρίσκει απέναντί του άπαντες – τους σώφρονες μουσουλμάνους πρωτίστως. Τι συμβαίνει όμως όταν εκδηλώνεται «ιερός πόλεμος» από πλευράς χριστιανών και στοχεύει άλλους χριστιανούς και δη ομοδόξους; Η ρωσική «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία είναι ένας ευφημισμός φυσικά, ο οποίος όμως θέτει με όρους καταστροφής, ακόμη και πυρηνικής, το παραπάνω ερώτημα. Και η Δύση δεν μπορεί να αγνοήσει το κρυμμένο πίσω από τη στοχοποίηση των «ναζιστών του Αζόφ» μήνυμα – την αφορά.
Θεωρητικώς γνώστης των ρωσικών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων, ο Πολ Σταρόμπιν, αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας ο οποίος διετέλεσε επικεφαλής του μοσχοβίτικου γραφείου του περιοδικού Business Week, έγραψε ένα πνευματώδες άρθρο στο Politico λαμβάνοντας αφορμή από την πνευματικότητα των Ρώσων, δηλαδή από την πίστη τους, την Ορθοδοξία. Διείδε ότι πίσω από τον πόλεμο του Πούτιν κρύβεται θρησκευτική μισαλλοδοξία και ότι ο πόλεμος δεν αφορά αποκλειστικά την ομόδοξη αλλά αποσκιρτήσασα από το ρωσικό Πατριαρχείο Ουκρανία, αλλά συνολικώς τη Δύση.
Να, έγραψε, ο Πούτιν στο στάδιο «Λουζίνσκι» εμφανίστηκε ως ποιμαντικός ηγέτης, διάνθισε με θεολογία μία στρατιωτική σύγκρουση. Ο βουλευτής Βιάτσεσλαβ Νικόνοφ, εγγονός του σταλινικού υπουργού Εξωτερικών Μολότοφ, μίλησε ανοιχτά για «ιερό πόλεμο» και «σύγκρουση καλού και κακού». Κάπως έτσι γυρίσαμε στην τσαρική εποχή, στις προσοβιετικές δικαιολογίες για την εξαπόλυση ρωσικών πολέμων. «Τι σημαίνει, λοιπόν, για τη Ρωσία», αναρωτήθηκε ο αρθρογράφος, «η διεξαγωγή “ιερού πολέμου” στην Ουκρανία, και πώς πρέπει η Δύση να αντιληφθεί αυτή τη μεσσιανική αποστολή [της Ρωσίας];»
Ο Σταρόμπιν ανέτρεξε στον… επαναχριστιανισμό των Ρώσων έπειτα από τη σοβιετική παρένθεση χωρίς να αναφέρει την τυπική αποκατάσταση της Ορθοδοξίας από τον ίδιο τον Στάλιν μέσα στον Β’ ΠΠ. Εκείνη η αποκατάσταση αφορούσε προφανώς το κράτος και τις ανάγκες του και όχι, βέβαια, τον ρωσικό λαό και την πίστη του. Ο αμερικανός αρθρογράφος έγραψε ότι η Ρωσία «άρχισε να επιστρέφει στην Ορθοδοξία και στον παραδείσιο προορισμό της μετά την κατάρρευση της επισήμως αθεϊστικής Σοβιετικής Ενωσης το 1991», ενώ συμπλήρωσε ότι στην επιτάχυνση του φαινομένου συνετέλεσε «η εξουσία του Πούτιν». Εδωσε και στατιστικά: «Σήμερα το 70% των Ρώσων αναγνωρίζονται ως Ορθόδοξοι».
Ερχόμενος στο ψητό, ο Σταρόμπιν έγραψε ότι η προοπτική ενός πυρηνικού πολέμου δεν μπορεί να εκληφθεί σαν παρωδία. Κοιτάξτε, λοιπόν: «Κάθε κλάδος των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων έχει προστάτη του έναν άγιο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ οι ορθόδοξοι παπάδες ραντίζουν με αγιασμό τα πυρηνικά όπλα και τους χειριστές τους, τα πυρηνικά υποβρύχια διαθέτουν παρεκκλήσια» κ.λπ. Δεν χρειαζόμαστε άλλη μαρτυρία: «Ο ίδιος ο Πούτιν έχει πει ότι η ορθόδοξη πίστη και τα πυρηνικά όπλα είναι “αλληλένδετα συστατικά” του ρωσικού κράτους». Ετσι φθάσαμε στην από τηλεοράσεως ανακοίνωση, προσφάτως, της επιτυχούς δοκιμαστικής εκτόξευσης του πιο ισχυρού διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου της Ρωσίας, του RS-28 Sarmat – «αυτού που το ΝΑΤΟ αναφέρει σαν Satan-2». (Και ολίγη ΝΑΤΟϊκής κοπής θεολογία δεν βλάπτει, πόλεμο έχουμε…)
Τα τακτικά πυρηνικά «παίζουν»
Η άποψη του αρθρογράφου για το μέλλον του πολέμου είναι σαφής: έκρινε ότι δεν θα υπάρξει πυρηνικό πλήγμα στο έδαφος των ΗΠΑ, πιθανώς όμως να γίνει χρήση τακτικών πυρηνικών, χαμηλής απόδοσης, στον Εύξεινο Πόντο. Στο πλαίσιο του «ιερού πολέμου» είδε να ανοίγει και πάλι η όρεξη του Πούτιν για το Κίεβο, ύστερα από τη γνωστή υποχώρηση, εφ’ όσον βέβαια ολοκληρωθούν με επιτυχία οι ρωσικές επιχειρήσεις στο Ντονμπάς. Στο σημείο αυτό ανέφερε το ειδικό βάρος του Κιέβου στη ρωσική εθνική συνείδηση («στο ρωσικό ορθόδοξο στερέωμα») ως λίκνου του έθνους και της Ορθοδοξίας – για τη σημερινή Ρωσία η Ουκρανία είναι ξανά «η μικρή Ρωσία», όπως ήταν και προ μπολσεβίκων, όπως ήταν πάντα.
Δεν ξέφυγε από τον Σταρόμπιν η ειρωνεία της όλης υπόθεσης: «Από μια άποψη, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Οι τσάροι –και ο Πούτιν ταιριάζει στο καλούπι– πάλευαν να προστατεύσουν, όπως το εννοούσαν οι ίδιοι, τους ορθοδόξους λαούς. Η ανατροπή στον τρέχοντα πόλεμο είναι ότι οι Ρώσοι πολεμούν τους ορθοδόξους αδελφούς τους»… Και μάλιστα ορθοδόξους «που συνιστούν πληθυσμιακό ποσοστό μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ρωσικό: σχεδόν 80%»…
Ο αρθρογράφος επέλεξε να κλείσει το κείμενό του παραθέτοντας τις δηλώσεις του πατριάρχη Κυρίλλου με τις οποίες στηλίτευσε τη Δύση σαν παράγοντα επιβολής ενός «αθέου έργου» στον κόσμο. Το οποίο «άθεο έργο» το αντιμάχεται αυτό το «θαύμα εκ Θεού», όπως είπε ο Αγιότατος – δηλαδή ο κατά κόσμον Βλαντίμιρ Πούτιν.