Ο Μπομπ Ντίλαν, σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του, με τίτλο «Gotta Serve Somebody» (Πρέπει κάποιον να υπηρετείς), υποστηρίζει ότι ο κανόνας ισχύει για όλους, ακόμα και για τον Θεό τον ίδιο. Ο Ντίλαν δεν ανήκει, βέβαια, στην κινεζική μουσική παράδοση, αλλά αν πιστέψουμε όσα γράφει ο ειδικός για την κινεζική πολιτική σκηνή Κέρι Μπράουν στους New York Times, το τραγούδι θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί για έναν από τους ισχυρότερους αυταρχικούς ηγέτες στον κόσμο: τον κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ, που περιμένει την Κυριακή την έγκριση της τρίτης θητείας του από το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, στο Πεκίνο.
Κατά τον Μπράουν, παρότι στα μάτια της Δύσης ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ αποτελεί ενσάρκωση της τυραννικής κυριαρχίας και από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΚ, πριν μια δεκαετία, πέτυχε να μοιράσει την εξουσία ανάμεσα στις κομματικές φατρίες, η ικανότητα που επέδειξε να συγκεντρώνει τόσο μεγάλη δύναμη στο πρόσωπό του δεν επαφίεται μόνο στο ταλέντο του, αλλά κυρίως σε ένα ευρύτερο σχέδιο, που αφορά στο κόμμα.
Η συλλογιστική του αρθρογράφου είναι απλή. Επί των ημερών του Σι, ο κρατικός μηχανισμός στην Κίνα συγκέντρωσε τεράστια ισχύ σε μια αχανή χώρα όπου, παρά την υιοθέτηση του καπιταλισμού (αλλά όχι της δημοκρατίας, όπως ήλπιζαν μέσα στον βολονταρισμό τους οι Δυτικοί), τη μεγέθυνση της μεσαίας τάξης και την εξάπλωση των social media, εξελίσσεται στο μεγαλύτερο εγχείρημα παρακολούθησης και ελέγχου της ζωής και των κινήσεων ανθρώπινων όντων. Το μεγαλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς στην Κίνα ζουν 1,4 δισ. άνθρωποι: ένας στους πέντε σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Θα μπορούσε να το σχεδιάσει και να το πετύχει μόνος του ο Σι; Χωρίς το κόμμα; Σε καμία περίπτωση, σύμφωνα με τους αναλυτές, που υπογραμμίζουν – ενόψει των διαδικασιών της Κυριακής – ότι η απόφαση η χώρα να πει «όχι» σε οποιοδήποτε άνοιγμα στην κατεύθυνση του πολιτικού πλουραλισμού και να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση είναι στην ουσία… η γραμμή του κόμματος.
«Παρότι εστιάζουμε στον Σι, τελικά η ζωή, ο σκοπός του και η πολιτική του δεν αφορούν τον ίδιο. Αφορούν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Υπάρχει πράγματι ένας αυταρχικός ηγέτης που κυβερνά τη σύγχρονη Κίνα, αλλά υπηρετεί το κόμμα του. Και κατά έναν περίεργο τρόπο, είναι τόσο δέσμιος του κόμματος όσο και οι υπόλοιποι», ανέφερε ο Μπράουν.
Οπως σχολίασε το Bloomberg, όλα όσα έκανε ο Σι Τζινπίνγκ κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του στην εξουσία οδηγούν σε αυτή τη στιγμή: την Κυριακή είναι πολύ πιθανό να εξασφαλίσει μια τρίτη θητεία ως ηγέτης της Κίνας.
Για να εξασφαλίσει μια τρίτη θητεία, όμως, θα πρέπει να παραβιάσει έναν κανόνα που καθιερώθηκε πριν από δύο δεκαετίες από τον προηγούμενο πρόεδρο, Ζιάνγκ Ζεμίν: την ηλικία συνταξιοδότησης στα 68 έτη. Ο Σι είναι 69 ετών και κανένα από τα 961 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, που διορίστηκαν μετά την καθιέρωση του κανόνα των 68 ετών, δεν έχει περάσει αυτό το ηλικιακό φράγμα.
Η έγκριση του κόμματος για την παραμονή του Σι στην εξουσία πέρα από αυτό το όριο ηλικίας θα επιβεβαιώσει το στάτους της ιστορικής φιγούρας και θα τον φέρει πιο κοντά στον μύθο του Μάο Τσετούνγκ, ο οποίος πέθανε στην εξουσία στα 82 του χρόνια. Θα πρέπει, όμως, να το πει το κόμμα. Ο Σι το ξέρει αυτό γιατί είναι γιος ενός πρώην ηγέτη της κομματικής ελίτ και πήρε από τον πατέρα του ένα μάθημα: διατήρησε την πίστη σου στο κόμμα ανεξάρτητα από το πώς σε αντιμετωπίζει.
Και η θέση του Σι στην κινεζική ιστορία εξαρτάται από το αν θα καταφέρει να διασφαλίσει ότι η κομματική εξουσία θα διαρκέσει πολύ μετά την αποχώρησή του, έτσι ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει τον θεμελιώδη στόχο του κόμματος: να αποκαταστήσει την Κίνα στα πρότυπα του αρχαίου ρόλου της ως μεγάλου έθνους αντάξιου του κινεζικού της ονόματος, Zhongguo, που σημαίνει «Κεντρική Χώρα».
Η δύναμη του Σι πηγάζει από τον εθνικιστικό στόχο του Κομμουνιστικού Κόμματος να πάρει τη ρεβάνς για τις ήττες του παρελθόντος και να αποκαταστήσει τη δύναμη και τον έλεγχο της Κίνας σε «χαμένες» περιοχές, όπως η Ταϊβάν.
Επί των ημερών του Σι δεν καταγράφηκε σχεδόν καμία κομματική διαφωνία πέρα από περιστασιακές φήμες για εσωτερικές γκρίνιες. Ενας από τους λόγους ήταν, κατά τους αναλυτές, η προσήλωση στην εθνικιστική αποστολή, η οποία συγκινεί τους Κινέζους πολίτες περισσότερο από τα επιχειρήματα του μαρξισμού-λενινισμού.
Οι εκδηλώσεις πατριωτικής υπερηφάνειας κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, τον περασμένο Φεβρουάριο, ήταν ειλικρινείς, όπως και τα συναισθήματα πληγωμένου εγωϊσμού όταν οι ΗΠΑ και άλλοι κατηγόρησαν την Κίνα για την πανδημία. Ακόμη και οι Κινέζοι που μπορεί να αποστρέφονται την εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος εξακολουθούν να αγαπούν τη χώρα τους.
Ο Σι χρησιμοποίησε αλγόριθμους, τεχνολογία αναγνώρισης προσώπων και μαζική ηλεκτρονική παρακολούθηση για να απλώσει στις μάζες την κομματική εξουσία και η Κίνα έχει τώρα το πιο προηγμένο και πιο αυταρχικό καθεστώς ελέγχου στον κόσμο. Βασικό καθήκον του ιδίου και των συντρόφων του στο κόμμα είναι η διατήρηση της σταθερότητας, καθώς γνωρίζουν ότι ένα μόνο λάθος μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.
Κάποια μέρα ο Σι θα φύγει. Αλλά το μοντέλο της ηγεσίας του, αυτό του ηγέτη που είναι προστατευμένος από όλες τις απειλές, εφαρμόζει τον αυταρχικό έλεγχο των μαζών και παραμένει προσηλωμένος στον στόχο η Κίνα να γίνεται ακόμα πιο ισχυρή και σεβαστή, εμπνέοντας ακόμη και τον φόβο, θα παραμείνει. Γιατί το κόμμα έχει επενδύσει πολλά σε αυτό.