Δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο μακριά η μία από την άλλη: οι γαλλικές εφημερίδες Le Figaro (τυπικώς κεντροδεξιά) και Libération (τυπικώς κεντροαριστερή) είναι ένα παράδειγμα εκ διαμέτρου αντίθετης προσέγγισης ενός μείζονος γεγονότος. Και τις τελευταίες ημέρες δεν υπάρχει μεγαλύτερης αξίας είδηση στη Γαλλία (και όχι μόνο εκεί) από τον αποκεφαλισμό του γάλλου καθηγητή από τον τσετσένο τζιχαντιστή. Επειδή αυτό το ειδεχθές έγκλημα δεν συνετελέσθη στην έρημο κάποιας χώρας όπου η μεσαιωνική μισαλλοδοξία κινεί τα νήματα και ακονίζει τα χαντζάρια, αλλά μέσα στο κοσμοπολίτικο Παρίσι, στην πρωτεύουσα του πιο «λαϊκού» κράτους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι Γάλλοι, μετά το σοκ και τον θρήνο, έχουν βγει στους δρόμους και διαμαρτύρονται για την αποτρόπαια πράξη του ισλαμιστή δολοφόνου, τιμώντας παράλληλα και τη μνήμη του καθηγητή Σαμουέλ Πατί, τον οποίο οι μαθητές του λάτρευαν, όπως λέγεται και γράφεται τώρα, ενώ τον μισούσαν οι τζιχαντιστές, επειδή έδειξε στα παιδιά τις γελοιογραφίες με ήρωα τον Μωάμεθ. Η δημόσια συζήτηση γύρω από το αποτρόπαιο έγκλημα και η σχετική αρθρογραφία στον Τύπο δείχνουν ότι δεν γίνεται να προσπεραστούν οι αντιδράσεις των γάλλων πολιτών στο καινούργιο έγκλημα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας.
Τα δύο εμβληματικά για τη γαλλική δημοσιογραφία έντυπα βλέπουν την ίδια νόσο στο σώμα της γαλλικής κοινωνίας, όμως προτείνουν διαφορετικές θεραπείες. Ξέρουν και οι δύο εφημερίδες ότι εδώ και πολλά χρόνια το διδακτικό προσωπικό των γαλλικών σχολείων αναγκάζεται να αυτολογοκρίνεται φοβούμενο την επιλεκτική πρόσληψη της γνώσης από τους μαθητές. Οχι από όλους τους μαθητές φυσικά, αλλά από τους μουσουλμάνους μαθητές.
Για αυτά τα παιδιά, οι νόμοι της Γαλλικής Δημοκρατίας που επιτρέπουν τη διδασκαλία «επικίνδυνων» θεμάτων, όπως η σεξουαλικότητα λόγου χάρη, αντιβαίνουν στους «θρησκευτικούς νόμους» που κανοναρχούν τη ζωή των οικογενειών τους και ας ζουν στη Δύση. Η Figaro υπογραμμίζει ξεκάθαρα ότι η ισλαμιστική επιρροή βαραίνει πια τα γαλλικά σχολεία.
Η Libération θεωρεί ότι ο ισλαμικός φανατισμός αντιμετωπίζεται με τη μετάδοση των μηνυμάτων του Διαφωτισμού, με την εμπέδωση της ελευθερίας στη σκέψη, επειδή «οι πραγματικοί εχθροί του είναι η εκπαίδευση και ο πολιτισμός». Η Figaro, ως παραδοσιακότερο Μέσο κιόλας, δεν έχει λόγους να μην προβάλλει τις ίδιες αξίες, που εξάλλου δόξασαν τη Γαλλία, ωστόσο επισημαίνει ότι και η καταστολή παίζει σπουδαίο ρόλο στο ζητούμενο, το οποίο δεν μπορεί να είναι άλλο από την καταστολή και περιθωριοποίηση του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ».
Η Libération προτείνει στους αναγνώστες της «να μην απογοητευθούν από την ανοχή που επιδεικνύει η Δημοκρατία» επειδή «αυτήν πρέπει να διατηρήσουμε» και μάλιστα «με κάθε κόστος». Η Figaro, αντιθέτως, επειδή αναλογίζεται ίσως το βάρος του κόστους στο οποίο αναφέρεται η Libération, επιμένει στην καταστολή και επισημαίνει ένα φαινόμενο που έχει λάβει διαστάσεις πια: «Οταν πρέπει να διατηρηθεί η τάξη, καταγγέλλεται η αστυνομική βία. Και όταν κάποιος τολμήσει να αντισταθεί στους γενειοφόρους του Ισλάμ, τότε ακούγονται κραυγές περί ισλαμοφοβίας». Για το παρισινό συντηρητικό Μέσο υπάρχουν τζαμιά στα οποία διδάσκεται το μίσος κατά της Γαλλίας, όπως και μουσουλμανικές οργανώσεις που ισχυρίζονται ότι καταπολεμούν την ισλαμοφοβία ενώ στην πραγματικότητα προετοιμάζουν το έδαφος για ένα πιο ριζοσπαστικό Ισλάμ.
Ετσι η Figaro τοποθετεί όλα τα κομμάτια του παζλ δίπλα στο ακέφαλο πτώμα του δύστυχου Πατί και πιέζει το δάχτυλο της Γαλλίας επί τον τύπον των ήλων: «Αν η Γαλλία συνεχίσει να καλωσορίζει περίπου μισό εκατομμύριο αλλοδαπούς στο έδαφός της κάθε χρόνο, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων είναι μουσουλμάνοι που πιστεύουν ότι ο ισλαμικός νόμος είναι ανώτερος όλων, τότε είναι απίθανο να υποχωρήσει ο ισλαμισμός». Ξεκάθαρη θέση οπωσδήποτε, με τα εξής στοιχεία στο φόντο: στη Γαλλία ενδημούν ή παρεπιδημούν μέχρι και οκτώ εκατομμύρια μουσουλμάνοι, ενώ παραμένει άγνωστος ο αριθμός των φανατικών ισλαμιστών μέσα σε αυτό το πλήθος.
Η τρίτη μεγάλη γαλλική εφημερίδα, η Le Monde (κεντρώα), αναδεικνύει το ζήτημα της διόγκωσης του ισλαμιστικού προβλήματος από τα «παραμορφωτικά» κοινωνικά μέσα και καλεί τους εκπαιδευτικούς της Γαλλίας να αντιληφθούν ότι δεν μπορεί τέτοιας διάστασης ζήτημα να επιλυθεί στο «κλειστό» περιβάλλον της σχολικής αίθουσας ή του σχολείου, αλλά ότι απαιτείται ευρύτερη λύση. «Η εθνική εκπαίδευση πρέπει να καταλάβει τις συνέπειες αυτών των νέων πραγματικοτήτων και να πάψει να στέλνει ανυπεράσπιστους καθηγητές στο μέτωπο». Στη Γαλλία δεν πρέπει ποτέ πια να πεθάνει ένας καθηγητής επειδή έχει διδάξει, γράφει η Le Monde. Βέβαια, στην περίπτωση που εξετάζουμε εδώ, ο Πατί δεν «πέθανε», αλλά σφαγιάστηκε. Και αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό οπωσδήποτε.