Με τις μεσοπρόθεσμες ή ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ ασχολήθηκε η αρθρογράφος της Repubblica Μάρτα Ντασού, αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις του Μάριο Μόντι και του Ενρίκο Λέτα. Το σκεπτικό της στο συγκεκριμένο θέμα είναι σαφές: πρέπει να προσέξουμε τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών, έγραψε, διότι οι προβλέψεις θέλουν τους Ρεπουμπλικανούς να ανακτούν τον έλεγχο της Βουλής, κάτι που σημαίνει ότι ο Λευκός Οίκος του Τζο Μπάιντεν θα καταστεί πιο αδύναμος και κατ΄αυτόν τον τρόπο θα επηρεαστεί και η στάση των ΗΠΑ στο Ουκρανικό.
Η Ντασού στήριξε το άρθρο της στη δήλωση του Ρεπουμπλικανού βουλευτή Κέβιν Μακ Κάρθι ότι η οικονομική στήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία πρέπει να μειωθεί. Σημείωσε δύο πράγματα η αρθρογράφος: ότι ο εν λόγω μπορεί να γίνει ο νέος πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής και ότι μέχρι στιγμής η αμερικανική βοήθεια των ΗΠΑ στον Ζελένσκι ανέρχεται σε 52 δισ. δολάρια (ενώ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων των κρατών-μελών της σε 29 δισ. ευρώ). Η βασική παρατήρησή της, όμως, ήταν άλλη: «Οι Ρεπουμπλικανοί διχάζονται» όσον αφορά το Ουκρανικό.
«Η τάση υπέρ της συνεχούς δέσμευσης των ΗΠΑ για την Ουκρανία εκφράζεται από τον γερουσιαστή Μιτς Μακ Κόνελ. Οι Ρεπουμπλικανοί αυτής της πτέρυγας πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υποστηρίξουν την Ουκρανία έως ότου αποχωρήσουν οι Ρώσοι. Το συμφέρον των ΗΠΑ, σύμφωνα με αυτή τη γραμμή, δεν είναι μόνο να αποδυναμωθεί ο Πούτιν, αλλά να δοθεί και το κατάλληλο μήνυμα στην Κίνα για την Ταϊβάν», έγραψε η Ντασού. Υπάρχει, βέβαια, και άλλη πλευρά μέσα στους Ρεπουμπλικανούς.
Αυτοί είναι «οι απομονωτιστές, που βρίσκονται κοντά στον Ντόναλντ Τραμπ», για τους οποίους ισχύει το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική». Οι Ρεπουμπλικανοί γκρινιάζουν μεν για τα λεφτά που φεύγουν στο Κίεβο, αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ απαιτεί να μη νικήσει ο Πούτιν. «Προς το παρόν επικρατεί αυτή η γενική θέση, όμως η στάση απέναντι στην Ουκρανία γίνεται μέρος της μάχης για την εσωτερική ισορροπία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος» έγραψε η αρθρογράφος.
«Δεδομένης της δυναμικής των Ρεπουμπλικανών, το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι οι Ρεπουμπλικανοί νομοθέτες θα προτείνουν τη μείωση της βοήθειας προς το Κίεβο, αλλά θα συνεχίσουν να το υποστηρίζουν. Διότι η αμερικανική κοινή γνώμη δεν δείχνει σημάδια υποχώρησης: τα τελευταία γκάλοπ του Pew Research Center δείχνουν αυξανόμενη προσκόλληση στην αντίσταση της Ουκρανίας, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης».
Η Ντασού πιθανολόγησε ότι η υπό ρεπουμπλικανικό έλεγχο αμερικανική Βουλή μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα επιχείρημα «που αφορά εμάς άμεσα». Ποιο; «Είναι οι Ευρωπαίοι, θα πουν, αυτοί που πρέπει να επωμιστούν ένα αυξανόμενο μέρος του κόστους του πολέμου, διότι ο πόλεμος γίνεται στη Γηραιά Ηπειρο». Συγχρόνως παρατήρησε ότι και ο Τραμπ και πολλοί άλλοι θεωρούν ούτως ή άλλως «ανισόρροπο τον καταμερισμό των αμυντικών βαρών της Ευρώπης» και μάλιστα «εις βάρος των ΗΠΑ».
Σε τέτοια εξέλιξη, συνέχισε τις υποθέσεις της η αρθρογράφος, είναι πιθανόν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να απαντήσουν με το επιχείρημα ότι για την Ευρώπη οι οικονομικές συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία είναι επαχθέστερες. Συνεπέρανε, δε, ότι η κατάσταση μετά τις ενδιάμεσες εκλογές «μπορεί να δοκιμάσει τη διατλαντική συναίνεση για την Ουκρανία». Και όχι μόνο. «Αν ο πόλεμος συνεχιστεί για πολύ, η δοκιμασία θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη». Ετσι έκανε μία διπλή πρόβλεψη η Ντασού: «Στην Ευρώπη, ύφεση και ενεργειακή κρίση θα αλληλοενισχύονται, με χειρότερο χειμώνα τον επόμενο, της σεζόν 2023-2024, ενώ στις ΗΠΑ θα υπερθερμανθεί η εσωτερική πόλωση λόγω των εκλογών του 2024».
Το τέλος του άρθρου αφορούσε τον Τραμπ: «Είτε θα είναι υποψήφιος πρόεδρος είτε όχι, θα αρχίσει να τονίζει ακόμη περισσότερο ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι προϊόν της αδυναμίας του Μπάιντεν, και όχι της βάναυσης δύναμης του Πούτιν. Και θα αυτοπροταθεί ως ειρηνοποιός. Αυτά βοηθούν να εξηγηθεί γιατί ο τσάρος του Κρεμλίνου πιστεύει ότι ο χρόνος εξακολουθεί να λειτουργεί υπέρ του, παρά τις στρατιωτικές δυσκολίες στο έδαφος και τον προοδευτικό αντίκτυπο των κυρώσεων. Η Δυτική συνοχή έχει ενισχυθεί από τους πρώτους μήνες της σύγκρουσης, όμως δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη στο σενάριο του μακροχρόνιου πολέμου».