Στην τελευταία σκηνή των «Sopranos», που προβλήθηκε το 2007 και συζητιέται ακόμα, η οθόνη ξαφνικά «μαύρισε» πριν δούμε αν σκοτώνουν τελικά, τον πρωταγωνιστή Τόνι Σοπράνο.
Εκατομμύρια τηλεθεατές, που ανυπομονούσαν να πάρουν απαντήσεις στο φινάλε της μεγαλειώδους σειράς με τους ιταλοαμερικανούς γκάνγκστερ στο Νιου Τζέρσεϊ, νόμιζαν ότι χάλασε η τηλεόρασή τους και έσπευσαν στο Ιντερνετ για να μάθουν αν συνέβη μόνο σε αυτούς.
Απάντηση βέβαια για το τέλος, δεν πήραν ποτέ, μια που το «fade out» της ιστορίας ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε ο Ντέιβιντ Τσέις, παραγωγός και σεναριογράφος της σειράς, μετά από έξι σεζόν αλλεπάλληλων θριάμβων στην τηλεθέαση, τα βραβεία Εμι και τις Χρυσές Σφαίρες. Στο Ιντερνετ, οι φαν εξακολουθούν να διαφωνούν μεταξύ τους για το τι απέγινε ο αρχι-γκάνγκστερ.
Αυτόν τον μήνα, συμπληρώνονται 20 χρόνια από την προβολή του πρώτου επεισοδίου της σειράς, που δεν άλλαξε μόνο την εικόνα του HBO, αλλά και την τηλεόραση την ίδια, όπως την ξέρουμε.
Οπως λέει και το BBC σε αφιέρωμά του στο «φαινόμενο Σοπράνος», η σειρά ήταν αυτό που χρειαζόταν το συνδρομητικό κανάλι της αμερικανικής καλωδιακής τηλεόρασης για να… απογειωθεί στα ποσοστά τηλεθέασης και να καθορίσει την πορεία του για το μέλλον. Σύντομα, ακολούθησαν τα υπόλοιπα κανάλια, συνδρομητικά, ελεύθερα και αργότερα ιντερνετικά, σε πολλές χώρες, επιλέγοντας την παραγωγή σειρών που θυμίζουν κινηματογραφικές ταινίες, με περίπλοκα και εξαιρετικά σενάρια, μεγάλους σταρ του Χόλιγουντ και ακριβούς προϋπολογισμούς.
Τη συνταγή των Σοπράνος υιοθέτησαν λίγο πολύ δεκάδες επιτυχημένες σειρές, όπως οι «Game of Thrones», «Black Mirror», «The Shield», «Mad Men», «Breaking Bad», «Orange is the New Black», «Handmaid’s Tale», «Six Feet Under», «Big Little Lies», «The Wire», «Deadwood» κα.
Αλλωστε και ο Ντέιβιντ Τσέις, αρχικά προόριζε τους «Sopranos» για τη μεγάλη οθόνη. Είχε στο μυαλό του την κεντρική ιδέα για το σενάριο: το αφεντικό της μαφίας σε προάστιο του Νιου Τζέρσεϊ ξεκινά ψυχοθεραπεία γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί την αυταρχική μητέρα του. Η ιστορία θα εξελισσόταν γύρω από τις περίπλοκες σχέσεις του με την οικογένειά του, ως πατέρας, σύζυγος και γιος και την επαγγελματική του ζωή. Θα ήταν μια, άλλες φορές ευαίσθητη κι άλλες φορές βίαιη και άγρια, σύγχρονη εκδοχή διάσημων ταινιών με γκάνγκστερ, όπως ο «Νονός» του Κόπολα και «Τα καλά παιδιά» του Σκορσέζε.
Ομως, ο μάνατζερ του Τσέις, του υπέδειξε το HBΟ, που ήθελε να στραφεί στην παραγωγή υψηλής ποιότητας πρωτότυπων και μοντέρνων σειρών. Δηλαδή, τηλεόραση που θύμιζε κινηματογράφο και όλοι μιλούσαν για αυτήν.
Με το πρώτο επεισόδιο, τον Ιανουάριο του 1999, οι «Sopranos» κατάφεραν ακριβώς αυτό: Οι κριτικοί ενθουσιάστηκαν και εκατομμύρια τηλεθεατές γοητεύθηκαν. Μέσα σε λίγους μήνες, τα ευρωπαϊκά κανάλια πλήρωναν σεβαστά ποσά για τα δικαιώματα προβολής και η σειρά έγινε παγκόσμια επιτυχία -εκτός από την Ιταλία, που δεν είδε με καλό μάτι την ιστορία ενός νευρωτικού ιταλοαμερικανού μαφιόζου.
Μόνο πρόσφατα, το Game of Thrones κατάφερε να ξεπεράσει σε νούμερα τηλεθέασης το ρεκόρ των Σοπράνος. Κάθε τηλεοπτικό δράμα που ακολούθησε, εμπεριείχε τα συστατικά της επιτυχίας του: τα σενάρια ήταν πιο σκοτεινά, οι χαρακτήρες ήταν αντι-ήρωες, η βία ήταν ρεαλιστική, ενώ δεν έλειπε το χιούμορ, στην πιο «μαύρη» εκδοχή του. Ακόμα και κωμωδίες μιμήθηκαν τους Σοπράνος.
Η σειρά είχε την τύχη να διαθέτει δύο εκπληκτικούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους: Τον Τζέιμς Γκαντολφίνι (ο οποίος πέθανε ξαφνικά , το 2013, στα 51 του) και την Εντι Φάλκο, που υποδύθηκε τη σύζυγό του, Καρμέλα. Δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας, βρέθηκαν αρκετές φορές στη σκηνή για να παραλάβουν βραβεία ερμηνείας. Οι δυο τους πλαισιώνονταν από εξαιρετικούς ηθοποιούς στους υπόλοιπους ρόλους.
Οι Σοπράνος όμως, βρέθηκαν και στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή. Την περίοδο που τα «Φιλαράκια» ήταν το μεγάλο τηλεοπτικό της τηλεόρασης (αξιολάτρευτα και δημοφιλέστατα μεν, αλλά εμφανώς αντιπρόσωποι της παλιάς εποχής της τηλεόρασης), ήρθε η κινηματογραφική παραγωγή του Τσέις να ταράξει τα νερά. Ο Τόνι Σοπράνο ήταν το επίτευγμα των σεναριογράφων: μια αξιοθαύμαστη μελέτη χαρακτήρα και μία διατριβή στη σύγχρονη αρρενωπότητα με μυθιστορηματική λεπτομέρεια και φιλολογικές μεταφορές, εμπλουτισμένες με στιγμές άγριας βίας και καυστικού χιούμορ.
Δύσκολα θα είχε επιτυχία πριν το 1999 και σίγουρα όχι σε ελεύθερο κανάλι, που έπρεπε να συμβαδίσει με τους κανόνες του αμερικανικού ΕΣΡ, το οποίο αποκλείεται να ενέκρινε το σενάριο στην αρχική του μορφή.
Καθώς παιζόταν η σειρά, άρχισε να εξαπλώνεται και η χρήση του Ιντερνετ, όπου στρατιές ορκισμένων φαν σχολίαζαν κι ανέλυαν κάθε σκηνή κι ατάκα και όλες τις ανατροπές στην πλοκή μετά το τέλος των επεισοδίων. Κάτι που πλέον συμβαίνει για όλες τις επιτυχημένες σειρές.
Μπορεί ποτέ να μην μάθουμε τι απέγινε ο Τόνι Σοπράνο, όμως σήμερα, γνωρίζουμε με σιγουριά, ότι χωρίς αυτόν και την παρέα του, η τηλεόραση θα είχε άλλη μορφή.
Δείτε το περιβόητο φινάλε των Σοπράνος: