Κι όμως, από τις στάχτες του εθνικού πένθους μπορεί να αναδυθεί η ελπίδα. Η Ιταλία βιώνει τις τελευταίες ημέρες μια δύσκολη συνθήκη με την καταμέτρηση των θανάτων και των βαρύτατων ζημιών από το φονικό σεισμό στο Αματρίτσε.
H ιστορία της ηλικιωμένης, Ισαμπέλα Παρίσε, μπορεί να αποδειχθεί θεραπευτική για τη συλλογική θλίψη της Ιταλίας. Η συγκεκριμένη γυναίκα βίωσε το 2009 το σεισμό στην Ακουϊλα.
Αυτή τη στιγμή ζει σε ένα καθαρό, ολοφώτιστο διαμέρισμα που πρόσφερε η κυβέρνηση στην ίδια και την οικογένειά της, ενώ πολύ σύντομα θα επιστρέψει στο σπίτι της, κοντά στο ιστορικό κέντρο της πόλης.
Τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια, θυμάται: «Στην αρχή κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο. Αυτό κράτησε τρεις μήνες, καθώς δεν είχαμε σπίτι να μείνουμε. Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε από μέρος σε μέρος. Κάποια στιγμή χτίσαμε τρεις καλύβες σε ένα χωράφι που μας ανήκε. Κάποια στιγμή, ο άνδρας έβαλε τα ονόματά μας σε μια λίστα και τελικά μας έδωσαν το σπίτι που μένουμε αυτή τη στιγμή».
Η οικογένεια δεν πληρώνει ενοίκιο. Τα έπιπλα και ο οικιακός εξοπλισμός τους δόθηκαν μαζί με το σπίτι και η μόνη τους υποχρέωση είναι να πληρώνουν το ηλεκτρικό και το νερό. Για τους μήνες του χειμώνα, σημειώνει, ήταν μια σημαντική βοήθεια.
Για τον 11χρονο Πάολο Ιζι, τον εγγονό της Παρίσε, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα καθώς έτσι αναγκάστηκε να αποχωριστεί τους φίλους του στη γειτονιά και επειδή δεν υπάρχει αυτοκίνητο να μεταφέρεται ως εκεί πηγαίνει με το λεωφορείο.
Η περιοχή στην οποία ζει η συγκεκριμένη οικογένεια εντάσσεται σε έναν πολεοδομικό σχεδιασμό της τότε κυβέρνησης Μπερλουσκόνι και εκτείνεται πέριξ της Ακουϊλα. Στόχο είχε να στεγάσει όσους είχαν χάσει τα σπίτια τους έως ότου ολοκληρωθεί η ανακατασκευή τους.
Οι ιταλικές Αρχές απευθύνθηκαν σε ξένους ειδικούς (μηχανικούς και άλλους) με στόχο να χτιστούν σπίτια τα οποία θα αντέχουν σε μελλοντικούς σεισμούς.
Ενας από τους πληγέντες, ο Μάρκο, λέει στους βρετανικούς Times, «μας έδωσε την αίσθηση της σιγουριάς». Ο ίδιος ανήκει στη λεγόμενη μεσαία τάξη, αν και στη γειτονιά που μένει προσωρινά συνωθούνται και μετανάστες, οι οποίοι με τη σειρά τους γίνονται αποδέκτες των ίδιων προνομίων.
Πάντως, δεν έλειψαν και οι διαφωνίες για το πώς διοχετεύτηκαν κρατικά χρήματα σε αυτές τις προσωρινές οικίες, ενώ υπήρξαν και ανησυχίες για το αν ήταν ασφαλείς. Ετσι, οκτώ κτίρια χρειάστηκε να κλείσουν.
Ακόμη κι έτσι, το μεγάλο στοίχημα κερδήθηκε. Η Ακουϊλα δεν μετατράπηκε σε πόλη-φάντασμα. Αντίθετα, από το 2009 έως και σήμερα δείχνει να έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες και τα ερείπιά της. Η κίνηση στους δρόμους είναι έντονη, τα μαγαζιά είναι ανοιχτά και ο κόσμος δείχνει να επανέρχεται στους γνωστούς ρυθμούς του.
Από το φονικό σεισμό στην περιοχή σκοτώθηκαν 309 άτομα, ενώ 40.000 αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους επειδή κρίθηκαν ακατάλληλα. Περίπου 15.000 μεταφέρθηκαν σε όμορες περιοχές, ενώ 4.000 στεγάστηκαν σε πρόχειρα σπίτια που έχτισε η κυβέρνηση. Το κόστος για τους ιταλούς φορολογούμενους έφτασε στα 20.000 ευρώ κατ’ άτομο, σύμφωνα με τους επίσημους υπολογισμούς.
Τώρα είναι η σειρά του Αματρίτσε να κάνει υπομονή μέχρι να επανέλθει σε μια μορφή κανονικότητας. Η ζωή, άλλωστε, συνεχίζεται.