Μόνος στην τελευταία θέση της βαθμολογίας ο Παναθηναϊκός δεν είχε βρεθεί ποτέ, ούτε μία στιγμή, από καταβολής επαγγελματικών πρωταθλημάτων. Στην αρχή της σεζόν 2002-2003, τότε που ο Φερνάντο Σάντος παρέδιδε τα πρώτα του μαθήματα στην Παιανία, οι «πράσινοι» πάλι δεν είχαν σταυρώσει πόντο σε τρεις αγωνιστικές, όμως στον πάτο του πίνακα τους συντρόφευαν η Παναχαϊκή και ο ΠΑΣ Γιάννινα. Η ποινή αφαίρεσης δύο βαθμών που κουβαλούν από την περασμένη σεζόν, δεν αλλάζει την ουσία: μηδέν νίκες σε τρία ματς. Οπως προ δωδεκαετίας, επί Μαλεζάνι. Αλλά, αυτή τη φορά, με πιο εύκολους αντιπάλους: την Κέρκυρα, τον Λεβαδειακό και τον Πλατανιά.
Ποτέ άλλοτε ο Παναθηναϊκός δεν φάνταζε τόσο «μικρός», τόσο αδύναμος, όσο χθες (Κυριακή) στην Κέρκυρα. Ναι, θα μπορούσε να μην έχει χάσει – ακόμη και να έχει νικήσει: εάν ο Κουτρουμπής δεν έκανε αυτό το παιδαριώδες λάθος στο πέναλτι, εάν ο Λουτσιάνο, ο Χίλιεμαρκ, ο Λουντ και ο Καμπέσας ήταν πιο προσεκτικοί στις ευκαιρίες για γκολ που τους παρουσιάστηκαν, εάν ο διαιτητής του έδινε δυο «σφυρίγματα» που του αρνήθηκε. Αλλά, το πρόβλημα δεν είναι η ήττα. Είναι αυτό που, πολύ εύστοχα, παρατήτησε στο τέλος ο Μαρίνος Ουζουνίδης: μόνον από τις φανέλες ξεχώριζε ο θεατής, ποιος είναι ο Παναθηναϊκός και ποια η Κέρκυρα.
Ας μην πιπιλήσουμε πάλι την καραμέλα του μνημονιακού μπάτζετ. Η οικονομική στενότητα του συλλόγου την τελευταία εξαετία δικαιολογεί την αδυναμία του να κατακτήσει -ή και να διεκδικήσει- το Πρωτάθλημα. Αλλά, δεν μπορεί να εξηγήσει «στραπάτσα» όπως αυτό με την Κέρκυρα, τη φτωχούλα της Σούπερ Λιγκ, ή με τον Λεβαδειακό πριν από 15 μέρες. Ολοι οι αναπληρωματικοί του Παναθηναϊκού, στην Κέρκυρα θα έπαιζαν βασικοί «με κλειστά μάτια». Χθες, όμως, οι παίκτες του δεν μπορούσαν να αλλάξουν δεύτερη πάσα, «έτρεμαν» να βγουν μπροστά, έκαναν λάθη που δεν τα βλέπεις σε σχολικό πρωτάθλημα, τσακώνονταν ο ένας με τον άλλον. Με αποκορύφωμα τα… μπινελίκια που αντάλλαξαν ο Λουσιάνο με τον Τσάβες.
Οχι, δεν φταίει η έλλειψη καλών ποδοσφαιριστών, που ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να νικήσει ομάδες επιπέδου Φούτμπολ Λιγκ. Αλλωστε, ακόμη και σήμερα είναι η τρίτη ακριβότερη ομάδα στην Ελλάδα – πίσω από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Η χρηματιστηριακή αξία των παικτών του (36,5 εκατ. ευρώ) είναι υψηλότερη από εκείνη της ΑΕΚ (32,15 εκατ. ευρώ), που στα τρία πρώτα ματς της σεζόν έχει συγκεντρώσει πέντε βαθμούς περισσότερους. Τότε; Τι φταίει;
Πριν από σχεδόν τρεις μήνες, ο Παναθηναϊκός που νίκησε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα (3-2), στο τέλος του Πρωταθλήματος 2016-2017, έσφυζε από αγωνιστική υγεία. Αν και είχε παίξει χωρίς τον Μπεργκ, τον Ζέκα και τον Μολέντο, είχε ρίξει τρία γκολ σε μία έδρα που προκαλεί τρόμο. Με τον Μολίνς, τον Μαρινάκη, τον Ρέις, τον Ευαγγέλου και τον Χατζηγιοβάννη. Με δυο τρεις καλές προσθήκες, τίτλο πάλι δεν θα έπαιρνε αλλά -ασφαλώς- δεν θα παρουσίαζε τα σημερινά χάλια. Θυμάστε τι συνέβη μετά; Ο Γιάννης Αλαφούζος το γύρισε στην πολιτική, καταγγέλλοντας τα «ξενόφερτα στοιχεία» -δηλαδή τον Ιβάν Σαββίδη- και, στη συνέχεια, άφησε εκείνη την ομάδα να διαλυθεί.
Εφυγε ο Νίκος Λυμπερόπουλος, ο αθλητικός διευθυντής. Εφυγαν οι δυο πιο σημαντικοί παίκτες: ο Μπεργκ και ο Ζέκα. Εφυγαν σχεδόν όλοι οι μεσοεπιθετικοί. Ακόμη κι αν αυτοί που ήρθαν στις θέσεις τους αποδειχθούν καλύτεροι, είναι καινούργιοι. Θα χρειαστούν χρόνο για να μάθουν ο ένας τον άλλον – και όλοι μαζί τον προπονητή τους. Ο εφετινός Παναθηναϊκός αρχίζει πάλι από την αρχή. Με τον καιρό θα αποκτήσει ομοιογένεια, συνοχή, «χημεία». Σίγουρα, θα παίξει πολύ καλύτερα στο μέλλον. Μα, τότε, θα είναι αργά. Βρίσκεται, ήδη, επτά βαθμούς μακριά από την κορυφή της βαθμολογίας. Στην Ευρώπη δεν συνεχίζει. Play-offs, εφέτος δεν υπάρχουν. Ο κίνδυνος, στις αρχές του Χειμώνα να έχει ξεμείνει από κίνητρα, είναι ορατός. Κι αυτό είναι το δεύτερο χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μία ομάδα.
Το πρώτο χειρότερο είναι αυτό που (φαίνεται πως) συμβαίνει ήδη: οι παίκτες δεν έχουν πάρει στα σοβαρά τη δουλειά τους στον σύλλογο. Στον Παναθηναϊκό της χαλαρότητας, ο Μουνιέ ανεβάζει στο Instagram το «ξημερώματα δίνεις δικαιώματα» του Αργυρού (πότε πρόλαβε και το ‘μαθε;), και ο Τσάβες πηγαίνει για θαλάσσιο σκι με αφορμή τη μικρή διακοπή του πρωταθλήματος. Α, ναι. Και ο Βιγιαφάνιες, που είναι τέσσερις μήνες εκτός γηπέδων με οστικό οίδημα, εκδράμει σε παραλίες και νησιά.
Λεπτομέρειες, θα πείτε. Αυτό ακριβώς πιστεύει και ο κ. Αλαφούζος. Αλλά, είναι οι «λεπτομέρειες» που κάνουν τη διαφορά μιας ομάδας καλών παικτών, από μία καλή ομάδα. «Πρέπει κάποιοι να καταλάβουν ότι έχουν έρθει σε ένα μεγάλο κλαμπ, ότι οι απαιτήσεις είναι μεγάλες», γκρίνιαξε χθες ο Ουζουνίδης. Ναι, αλλά κάποιος θα πρέπει να τους το εξηγήσει. Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Λυμπερόπουλος, αλλά έφυγε. Σήμερα, (υποτίθεται πως) είναι ο Mr. Manos (Μαυροκουκουλάκης). Τώρα μάλιστα…
Την τελευταία πενταετία, ο κ. Αλαφούζος ξόδεψε στον Παναθηναϊκό πολύ χρόνο και ακόμη περισσότερο χρήμα. Εάν διάβασε, χθες βράδυ, τα πάνω από 500 σχόλια που έγραψαν οπαδοί της ομάδας του κάτω από την ανάρτηση της ΠΑΕ στο Facebook για την ήττα στην Κέρκυρα, σίγουρα θα σκέφτηκε: «πόσο αχάριστοι…». Μέχρι και hashtag έφτιαξαν (#alafouzosout), ζητώντας του να φύγει. Πιστεύει ότι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Οσα του εισηγήθηκαν κατά καιρούς, τα δοκίμασε όλα. Εφερε διάσημους παίκτες (Εσιέν), έφερε και ταπεινά «εργαλεία». Εφτιαξε ομάδες μνημονιακές, έκανε και τις υπερβάσεις του (κυρίως επί Στραματσόνι, που τον κατέστρεψε). Διοίκησε με δυαρχία (προπονητής και τεχνικός διευθυντής), κι άλλοτε με μοναρχία. Επαιρνε ο ίδιος τις τελικές αποφάσεις ή δεν ανακατευόταν καθόλου. Μα, τι έκανε λάθος;
Το πιο μεγάλο του σφάλμα είναι πως ποτέ του δεν κυβέρνησε τον Παναθηναϊκό ως ποδοσφαιρική ομάδα, επειδή ποτέ του δεν τον είδε έτσι. Τον χρησιμοποίησε σαν ντουντούκα διαμαρτυρίας και καταγγελίας, σαν απορρυπαντικό κάθαρσης του ποδοσφαίρου, σαν μέσο επικοινωνίας -όπως το κανάλι του- και, εσχάτως, σαν βήμα πολιτικής έκφρασης. Εκτίμησε σωστά τη λαϊκή απήχηση του συλλόγου, όμως δεν κατάφερε να αντιληφθεί πόσο ιδιαίτερη επιχείρηση είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα. Πόσο διαφορετική απ’ όλες τις άλλες.
Να φύγει, λοιπόν, ο Αλαφούζος. Και να έρθει ποιος; Οι Βαρδινογιάννηδες! Αυτοί που σήμερα τους ζητούν να επιστρέψουν είναι, ασφαλώς, οι ίδιοι που πριν από έξι χρόνια τους έδιωξαν. Αλλά, έτσι είναι οι οπαδοί. Τώρα που είδαν τον Παναθηναϊκό τελευταίο, εκτίμησαν την αξία της δεύτερης θέσης. Αν όχι οι Βαρδινογιάννηδες, οι Γιαννακόπουλοι. Αυτό δεν αποκλείεται, εάν κρίνει κανείς από τη μεταμεσονύκτιο ανάρτηση του Δημήτρη στο Instagram.
Ανταποκρινόμενος σε σχόλιο οπαδού του «Τριφυλλιού», ο οποίος έγραψε ότι κάθε παράγοντας του συλλόγου έχει υποχρέωση να κάνει κάτι για να σταματήσει τον κατήφορο του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, απάντησε: «Ζούμε σε μια χώρα με γαυρορίζες 20 ετών στα πάντα… ΑΕΚ, ΠΑΟΚ έχουν κυβερνητική εύνοια… Και οι τρεις έχουν περιέργως πολύ βαθιά πορτοφόλια… Είναι δύσκολο εγχείρημα αλλά η προσπάθεια θα γίνει σύντομα».