Είχε γίνει (πανευρωπαϊκό) ανέκδοτο. «Πες μου πού θα παίζει ο Ντάνι Αλβες, να σου πω ποιος θα πάρει το Πρωτάθλημα». Αλλά, ως γνωστόν, οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου. Από το 2008-2009 κι έπειτα, δηλαδή στις δέκα τελευταίες σεζόν, ο 36χρονος Βραζιλιάνος έχασε τον τίτλο μόνο δύο χρονιές: το 2012 και το 2014. Τον κατέκτησε με την Μπαρτσελόνα έξι φορές (2009, 2010, 2011, 2013, 2015, 2016), μια με τη Γιουβέντους (2017) κι άλλες δύο με την Παρί Σεν Ζερμέν (2018, 2019). Ακόμη κι αν δεν τον εκτιμάς ως ποδοσφαιριστή -που αποκλείεται-, θα τον ήθελες στην ομάδα σου… για γούρι.
Η τεράστια συλλογή του δεν περιλαμβάνει μόνο Πρωταθλήματα, αλλά κάθε είδους τρόπαια: Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλα UEFA, Σούπερ Καπ Ευρώπης, Διηπειρωτικά, εθνικά Κύπελλα και Σούπερ Κύπελλα. Επίσης, δύο Κύπελλα Συνομοσπονδιών και ένα Κόπα Αμέρικα που κέρδισε με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας. Ηταν λογικό, να χαθεί το μέτρημα. Τα μετάλλια που φιγουράρουν στο σαλόνι του δεν είναι 42, όπως γράφεται καθ’ υπερβολήν, αλλά 39. Ακόμη κι έτσι, ο Αλβες είναι ο πιο πολυνίκης ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη. Εχει καταφέρει να αφήσει πίσω του τον Λιονέλ Μέσι, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Ζεράρ Πικέ, τον Αντρές Ινιέστα, τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, τον Ράιαν Γκιγκς, τον Κένι Νταλγκλίς κι όλους τους υπόλοιπους θρύλους των γηπέδων, που θα περίμενε κανείς να συναντήσει στην κορυφή της σχετικής λίστας.
Εκτός Ευρώπης υπάρχουν ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει περίπου τόσα -ή και περισσότερα- τρόπαια. Οπως ο Αιγύπτιος Χοσάμ Χασάν, που μαζί με τον αδελφό του, Ιμπραχίμ, πέρασαν για ένα φεγγάρι από την Τούμπα. Ή, όπως ο αλ-Αουάντ, που έχτισε τον μύθο του στην Ιορδανία. Οι δικοί τους άθλοι, όμως, που επιτεύχθηκαν σε διοργανώσεις πολύ μικρότερου βεληνεκούς, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Ο πραγματικός κατάλογος αρχίζει από τον Αλβες, με τις 39 κερδισμένες Κούπες. Και στο παρακάτω σκαλί συναντάμε τον Αντρές Ινιέστα, τον Ράιαν Γκιγκς και τον Αλεξάντρ Σοβκόβσκι (παλιό άσο της Ντινάμο Κιέβου), με 34 τρόπαια. Από αυτούς, μόνον ο Ινιέστα συνεχίζει (στην Ιαπωνία).
Μέσι και Πικέ έχουν από 32. Ο Μπουσκέτς, 30. Φαίνεται πως πολύ σύντομα θα τα αυξήσουν, τουλάχιστον κατά ένα, αφού η Μπαρτσελόνα είναι φαβορί για τον τίτλο στην Ισπανία και διεκδικεί το εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ρονάλντο, μαζί με το «σκουντέτο» που μόλις κατέκτησε στην Ιταλία, έφτασε στα 28. Οι «παλιοσειρές» της Μπάγερν Μονάχου (Αριεν Ρόμπεν, Φρανκ Ριμπερί και Τόμας Μίλερ), έχουν 25 και κάτω. Ο «γερόλυκος» Τζιανλουίτζι Μπουφόν, που είναι συμπαίκτης του Αλβες στην Παρί, μετρά 24 (μαζί με τον εφετινό τίτλο στη Γαλλία). Το ρεκόρ του Βραζιλιάνου δεν θα καταρριφθεί για πολύ καιρό ακόμη.
Τον πρώτο του τίτλο τον κατέκτησε στη χώρα του, με τη φανέλα της Μπαΐα, το 2002. Ηταν 19 ετών. Αμέσως μετά, μετακόμισε στην Ευρώπη. Με τη Σεβίλλη (2002-2008) πανηγύρισε πέντε τρόπαια, μεταξύ των οποίων δύο Κύπελλα UEFA (2006, 2007) και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2006). Σάρωσε άλλα 23 στα οκτώ χρόνια που έπαιξε στην Μπαρτσελόνα (2008-2016): τρία Τσάμπιονς Λιγκ, έξι Πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Ισπανίας, τέσσερα Σούπερ Καπ Ισπανίας, τρία Διηπειρωτικά και τρία Σούπερ Καπ Ευρώπης. Στη συνέχεια, στη Γιουβέντους (2016-2017) πήρε «νταμπλ». Στο Παρίσι κέρδισε άλλες πέντε Κούπες. Η τελευταία -το «Σαμπιονά» του 2019- προστέθηκε στη συλλογή του την Κυριακή. Και αύριο, Μεγάλο Σάββατο, είναι πολύ πιθανό να φτάσει τις 40, στο σύνολο, εφόσον η Παρί Σεν Ζερμέν νικήσει τη Ρεν στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας.
Ο Αλβες, ο οποίος στις 6 Μαΐου κλείνει τα 36, ζει τον μύθο του. Μια ζωή που, όταν ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής, δεν τολμούσε να φανταστεί. Πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Τα αφηγήθηκε ο ίδιος, στο ThePlayersTribune, θέλοντας να στείλει το μήνυμα, σε όσους υποφέρουν, ότι δεν πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους. «Πριν από κάθε ματς ακολουθώ την ίδια ιεροτελεστία. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη για πέντε λεπτά και ξετυλίγω το φιλμ της ζωής μου. Στην πρώτη σκηνή είμαι 10 ετών και κοιμάμαι στο τσιμεντένιο μου κρεβάτι, στο πατρικό μου. Μυρίζω, ακόμη, τη μούχλα της υγρασίας. Είναι 5 το πρωί. Δεν έχει ξημερώσει, όμως πρέπει να βοηθήσω τον πατέρα μου στα χωράφια. Βγαίνω από το σπίτι με τον μεγάλο μου αδερφό μου και βρίσκουμε τον πατέρα μας να ραντίζει. Είμαστε και οι δύο πολύ μικροί για να εισπνέουμε τα φυτοφάρμακα, αλλά πρέπει να τον βοηθήσουμε. Διαφορετικά, ο πατέρας μου δεν θα μου θα δώσει το ποδήλατο να πάω σχολείο. Θα περπατήσω 24 μίλια. Τα 12 της επιστροφής θα πρέπει να τα τρέξω, γιατί τα παιδιά της γειτονιάς θα αρχίσουν να παίζουν μπάλα χωρίς εμένα…».
Η Τύχη το μετάνιωσε, που του φέρθηκε τόσο σκληρά. Και το φτωχόπαιδο από το Ζουαζέιρο έγινε «ο Μίδας των τροπαίων».