Σε όλα τα μουσεία του κόσμου απαγορεύεται να αγγίξει κάποιος ένα έργο τέχνης. Στη Νάπα της Καλιφόρνια όμως όχι μόνο δεν απαγορεύεται αλλά και επιβάλλεται! Η μέθοδος της ψηλάφησης εφαρμόζεται από τον εικαστικό Αντριου Μέγιερς σαν το πρώτο στάδιο μιας προσέγγισης που ίσως χαρίσει στους τυφλούς κάτι από το σβησμένο τους βλέμμα.
Η ιστορία ξεκινά εδώ και έξι χρόνια όταν ο Μέγιερς ξενάγησε στην έκθεσή του με συνθέσεις από επιζωγραφισμένες βίδες έναν τυφλό επισκέπτη. Εκείνος άπλωσε τα χέρια και τις έψαυσε, χαρίζοντας στον καλλιτέχνη ένα πλατύ χαμόγελο, απόδειξη πως μπόρεσε να «δει» και να εκτιμήσει το έργο του.
Οπως εξηγεί η Λία Πελεγκρίνι στο mymodernmet.com, ο Μέγιερς συνεργάστηκε με το ίδρυμα Cantor Fine Art και τον τυφλό ξυλουργό Τζορτζ Γουάρτζελ, ο οποίος είναι ωστόσο προικισμένος με εξαιρετικές εικαστικές ικανότητες, και μετέτρεψαν έναν εγκαταλειμμένο αχυρώνα στο Καλλιτεχνικό Κέντρο Ψηλάφησης (Tactile Art Center). Το κέντρο δέχεται έργα αόμματων καλλιτεχνών και τους διδάσκει πώς να επεκτείνουν τους καλλιτεχνικούς τους ορίζοντες.
Το πρώτο όμως έργο που εκτέθηκε εκεί ήταν το πορτραίτο του Γουάρτζελ το οποίο φιλοτέχνησε ο ίδιος ο Μέγιερς με 4.000 επιζωγραφισμένες βίδες και του πήρε δύο ολόκληρους μήνες για να το ολοκληρώσει. Η αντίδραση του τυφλού Γουάρτζελ όταν ψηλάφησε στον καμβά (που πάνω του είχαν τοποθετηθεί οι βίδες) τη μύτη, τα μάτια και τα γένια του ήταν εξαιρετικά συγκινητική – επαναλάμβανε εκστασιασμένος τη φράση «Δεν το χωράει ο νους μου! Δεν το χωράει ο νους μου!»
Οπως επιβεβαιώνουν και οι αναρίθμητοι επισκέπτες της έκθεσης που θέλησαν να μυηθούν στα μυστικά της αλλόκοτης αυτής τέχνης, είτε αόμματοι είτε άτομα που έχουν την όρασή τους, το πορτραίτο είναι εξαιρετικά πιστό και δείχνει τις δυνατότητες που διαθέτει η πολυδιαστατική τέχνη να εντυπωσιάσει τόσο τους μεν όσο και τους δε.
Και επιπλέον μας επιτρέπει να φανταστούμε τους ορίζοντες που ανοίγει η συγκεκριμένη μορφή τέχνης σε εφαρμογές οι οποίες θα μπορούσαν να κάνουν την καθημερινότητα των τυφλών συνανθρώπων μας αρκετά πιο υποφερτή.