Στο πέμπτο και τελευταίο μέρος της εποποιίας Twilight, παρακολουθούμε την προσαρμογή της Μπέλα στη νέα της ζωή ως βαμπίρ, καθώς και τη μεταμόρφωσή της από τον πιο αδύναμο κρίκο σε κυρίαρχο του παιχνιδιού. Την εμφάνισή της θα κάνει για πρώτη φορά και η δεκάχρονη Μακένζι Φόι με την ξεχωριστή της ομορφιά, ως το «αθάνατο παιδί» της Μπέλα και του Έντουαρντ. Η μικρή Ρενεσμέ με τη μοναδικότητά της θα ανατρέψει τις ισορροπίες, φέρνοντας τους Κάλεν αντιμέτωπους με τους Βολτούρι, και θα σημάνει μια απρόσμενη και σοκαριστική εξέλιξη για τον λυκάνθρωπο Τζέικομπ Μπλακ.
Αυτοί οι παραγωγοί είναι αστέρια. Ξέρουν να πουλάνε τα ρούχα της γιαγιάς τους για καινούργια και μάλιστα να κάνουν και fashion statement. Η Αll American vampir Family στο φόρτε της, με όλα τα κλισέ να τσιτσιρίζουν και να λαμποκοπούν τόσο, που να θέλεις να γίνεις κι εσύ βαμπίρ και να απολαμβάνεις ζωή χαρισάμενη. Δεν αντέχω στο πειρασμό να μη περιγελάσω το τελευταίο κομμάτι της ταινίας. Άλλωστε δε νομίζω πως με αυτό θα σας πείσω να μη πατε να τη δείτε. Ίσα – ίσα.
Στο τελευταίο κομμάτι λοιπόν της ταινίας καθώς συγκρούονται οι δυο οικογένειες –φυλές στην εξοχή, πέφτει ένα καθαρόαιμο χορταστικό αμερικάνικο βρωμόξυλο τύπου μεθυσμένοι rednecks πλακώνονται χοντρά, σε απόμακρο μπαρ στο Μιζούρι και χωρίς το σερίφη. Διότι όλα κι όλα, τα βαμπίρ του Twilight μπορεί να είναι αθάνατα με ξασπρισμένη οδοντοστοιχία και χαμόγελο Κολγκέϊτ, κουπ κομμωτηρίου της Σκουφά, να έχουν άλμα σε μήκος τα 350 μέτρα για πλάκα και ταχύτητα 3 sec στα 100 μέσα στο δάσος, αλλά η αμερικάνικη μπουνιά η αράπικη, η γυριστή η κακιά η τακουνάτη κλωτσιά αλα Τζάκι Τσαν, μαζί με το λεγόμενο και στα Καμίνια του Πειραιά μπουκέτο στο δοξαπατρί, ισχύουν και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Βέβαια υπάρχει και λίγο κατς μέσα, διότι ο βαμπίρ ο βεριτάμπλ πεθαίνει μόνο άμα του κόψεις το κεφάλι και το κρατάς στυλ γερμανοτσολιάς που κρατάει το κεφάλι του συμμορίτη έξω απ τα Τρίκαλα. Αλλά στην Αμερική δε είχαν Δεκέμβρη του 44.
Διότι ο αμερικάνος ο ερωτευμένος ο φλώρος, άμα δε κάνει και κανένα δήθεν μπαρόβιο καυγά τι ερωτευμένος είναι στα μάτια της βαμπιρέλας. Το λοιπόν σε κάποιο γλιστερό απ το χιόνι ξέφωτο της Νοτιας Ντακότα, στο βαρύ το καταχείμωνο του Γενάρη, εραστές βαμπίρ και παλικάρια γίνονται μαλλιά κουβάρια. Που δε γίνονται στη κινηματογραφική πραγματικότητα, καθόσον όλο το ξύλο που θα φάει, το βλέπει σε φλας φορουορντ χάϊ ντεφινίσιον και ντόλμπυ σαράουντ, ο αρχηγός των Βολτούρι (γιατί το χάι τεκ το βαμπίρ της εποχής μας έχει τέτοιες αβάντες στο σώμα του μαζί με Gps), οπότε βλέπει τι ανελέητο μπούνιδι έχει να φάει ο άρχοντας της φυλής που είναι ντυμένος με σιρίτια, σα concierge του Μονπαρνές και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, τύπου θα τα ξαναπούμε και μη σας πετύχω πουθενά μόνους σας και τέτοια ωραία.
Πανέμορφα παιδιά οι ηθοποιοί, πολύ χρήμα η παραγωγή, πολύ παπατζηλίκι με το μύθο των βαμπίρ και πάρα πολύ ζεστό μετρητό για τις εταιρείες παραγωγής. Υστερία και παράφορη αγάπη στους ήρωες απ την πιτσιρικαρία και όλοι ευχαριστημένοι. Τέλος πάντων είτε εγώ την ξεμπουρλέψω είτε όχι, η «εποποιία» σαρώνει σα τη Κατρίνα τα εισιτήρια απανταχού της Γης ομού με τις ψυχές των παιδιών και ζουν αυτοί καλά κι εμείς κομμάτι χειρότερα.
Καλή προβολή.
Τώρα γιατί εμένα κάτι μου λέει ότι η μηχανή αυτή θα συνεχιστεί θα σας γελάσω. Είδα τη Ρενεσμέ τη δεκάχρονη να «το έχει» το βαμπιρίστικο και σκέφτηκα: Απούλητη θα την αφήσουν τη μικρή;» Δε το πιστεύω.