Όπως ξέρεις, έρχομαι στην Αθήνα μια φορά το τόσο. Γνωρίζεις τις επιθυμίες μου, τις αγάπες μου. Γνωρίζεις πού τρέχω τακτικά τα βράδια. Μαζί σου έχω αγαπήσει το Θέατρο. Άσχετο αν εσύ δε με συντροφεύεις. Πηγαίνω μόνος μου και να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει πάρα πολύ. Ανάμεσα στις εκατό γυναίκες, ένας άντρας.
Γιατί, αλήθεια, δε φτιάχνετε ένα άγαλμα έξω από κάθε θέατρο στην άγνωστο θεατή; Το βρίσκω αρκετά αγενές εκ μέρους σας. Είναι η βασική, να μη σου πω, η μόνη και μόνιμη χορηγός σας. Το Υπουργείο πολιτισμού έχει αναλάβει άλλες δουλειές. Πιο…αντρικές. Δεν απαντάς; Καλά!
Θέλω, λοιπόν, να σου πω ότι παρακολουθώ όλες σχεδόν τις παραστάσεις που αξίζουν τον κόπο. Παρακολουθώ συγγραφείς, σκηνοθέτες, μουσικούς, σκηνογράφους και κυρίως ηθοποιούς. Κυρίως αυτούς. Σ’ αυτούς έχω αδυναμία. Ξέρω, γνωρίζω τους ρόλους τους, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις προσπάθειες, τις αγωνίες τους. Όχι μέσα από τις συνεντεύξεις, που συνήθως είναι ρηχές, αλλά από τις σκηνικές επιδόσεις τους, μέσα από τα κατορθώματά τους. Αυτό κρατάω, αυτό μετράω και πρέπει να σου πω εδώ ότι η νέα γενιά των ηθοποιών είναι εξαιρετική. Υπόσχεται πάρα πολλά.
Εύχομαι να μην παραμείνει ταλαντούχα όπως η προηγούμενη και η πάρα προηγούμενη, αλλά να ωριμάσει, να δέσει, να φτάσει, να κόψει τον καρπό, να τον γευτεί. Να στύψει την πέτρα. Να μπει στα κείμενα. Στην ουσία. Kαλά τα λέω; Το χω πάρει το χνάρι; Αυτό είναι το σωστό κριτήριο, η σκηνική επίδοση. Αυτό δεν είναι;
Μ’ αρέσει που σ’ όλες αυτές τις τελευταίες παραστάσεις, είναι σα να βλέπω μια πολύ καλή πρόβα. Αυτό μ’ αρέσει. Δε βαριέμαι. Δε βλέπω κάτι βαρύ, κάτι κλειστό, κάτι τελειωμένο. Ότι να, αυτό είναι και πω! πω! Ακαδημία του Μονάχου. Αντίθετα. Μοιάζει ζωντανό. Ανοιχτό από παντού. Μοιάζει ν’ αλλάζει. Σ’ εκπλήσσει συνέχεια. Κυλάς. Κυλάς μαζί του. Είναι απόλαυση. Δεν είναι; Θα μου άρεσε, όμως, κάποια στιγμή αυτό που το λες καλή πρόβα, να φτάσει να γίνει μια σημαντική παράσταση.
Όταν μεγαλώσει, θα γίνει. Φαίνεται ότι μπορεί να γίνει. Εγώ δε βιάζομαι. Περνάω καλά. Πώς να σου το πω, αισθάνομαι ότι πλουτίζω. Το νιώθω, ακούω μέσα μου τις χορδές που αντιδονούν, ακούν το σκοπό, τον τόνο. Έρχεται. Με «φαγουρίζει» η φτέρνα μου. Να! Γίνομαι σαν αυτόν το μικροοργανισμό, μια μικρομέδουσα συγκεκριμένου τύπου. Ξέρεις υπάρχει μια μικρομέδουσα, ζει στη Μεσόγειο, το κύτταρό της μεταλλάσσεται ανάποδα, ο κύκλος της δηλαδή επιστρέφει προς τα πίσω, προς τη νεότητά της. Δηλαδή σα να γίνεται η πεταλούδα, κουκούλι.
Αυτό. Ακριβώς αυτό. Γίνομαι κι εγώ μαζί τους κουκούλι. Καινούργιος. Πώς να στο πω, γίνομαι νέος. Περιμένω να μεγαλώσω. Να μεγαλώσω μαζί τους. Με καταλαβαίνεις; Αυτό είναι που μου αρέσει πολύ. Και πρέπει να σου πω ότι τώρα τελευταία παρακολουθώ αρκετούς ηθοποιούς – ο Θεός να τους δίνει δύναμη ν’ αντέξουν τα παιδιά- που αρχίζουν να βγαίνουν απ’ την πρόβα κι ετοιμάζονται να μας πιάσουν, να μας οδηγήσουν σ’ αυτό που καταλαβαίνω ότι ονομάζεις εσύ παράσταση. Αρχίζουν να γίνονται σημαντικοί. Παύουν να είναι ταλαντούχοι. Ανοίγονται στα βαθιά. Μπαίνουν στα μεγάλα γήπεδα. Αρχίζουν να γράφουν το δικό τους μυθιστόρημα, το ποίημά τους. Και για δες! Δες πώς τους δέχονται τα σπουδαία κείμενα. Ορθάνοιχτα. Ανοίγουν πριν καλά-καλά τους χτυπήσουν. Έχουν νηστέψει, έχουν δουλέψει, έχουν ληστέψει τη ζωή τους. Φαίνεται πως έχουν μπει στην πειθαρχία, την υπομονή, την αφοσίωση, την ταπεινοφροσύνη, έχουν γυμναστεί, έχουν γονατίσει. Έχουν μαρτυρήσει.
Έχουν κλείσει τα μάτια, έχουν ανοίξει τ’ αυτιά τους, έχουν βάψει τις πατούσες, περπατούν άλλους δρόμους. Μακάρι ν’ αφήσουν χνάρι. Πατρόν να ράψουν και οι επόμενοι.