Πάμε μια βόλτα πίσω στο παρελθόν; Τότε, που ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος στα στενά σοκάκια του Παγκρατίου μαζί με την παρέα του παίζανε μπάλα, προσπαθώντας να μιμηθούν τις κινήσεις και τις ενέργειες που έκαναν οι ποδοσφαιρικοί ήρωες της εποχής. Τότε, που το ποδόσφαιρο μας γεννούσε ακόμα «Της Κυριακής τα είδωλα». Πρόκειται για το καινούργιο βιβλίο ενός πολύ χαρισματικού ανθρώπου που μεγάλωσε και ανδρώθηκε με μια νοοτροπία ποδοσφαιρική που ξεχειλίζει από υγεία, που του επέτρεψε να προσεγγίζει το άθλημα σφαιρικά και κάτω από την πιο σωστή του διάσταση.
Όπως ο ίδιος δηλώνει, επιχειρεί αυτή τη φορά, μία βουτιά στον ωκεανό των αναμνήσεων του για πρόσωπα και ομάδες που ξεχώρισαν στον τόπο μας καθώς και για γεγονότα που κάποιες καλές μοίρες των βοήθησαν να τα ζήσει από πολύ κοντά ως αυτόπτης μάρτυρας. Χαίρεσαι πραγματικά τούτη τη βόλτα. Την κάνεις παρέα με έναν άνθρωπο που κατάφερε και έκανε το χόμπι του επάγγελμα. Ο Χρήστος λατρεύει το ποδόσφαιρο και αυτό είναι κάτι που το εκπέμπει είτε τον ακούς στην περιγραφή αγώνων είτε διαβάζεις τα κείμενα του. Και όπως πολύ σωστά σημειώνει, δεν γίνεται επιφανειακά. Αλλωστε πως θα μπορούσε;! Βλέπετε, ασπάζεται πλήρως την πεποίθηση πως τόσο η καταγραφή όσο και η συντήρηση της μνήμης του παιχνιδιού είναι υποχρέωση. Εγώ θα προσθέσω, πως αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι το πάθος του για το ποδόσφαιρο που τον μετατρέπει σε ζητιάνο όπως θα έλεγε και ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γαλεάνο. Ζει την κάθε στιγμή του παιχνιδιού, τη γεύεται και παρέα του τη ζούμε και τη γευόμαστε όλοι εμείς.
Αν είναι κάτι που αντιλαμβάνεται κανείς στο «Της Κυριακής τα είδωλα» από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ είναι πως δεν περιορίζεται μόνο στους μεγάλους συλλόγους και τους πρωταγωνιστές τους , αλλά όπως πολύ σωστά σημειώνει στην περίληψη του βιβλίου, δίνει έμφαση σε ομάδες και τις ιστορίες τους που δεν βρίσκουν εύκολα χώρο στα πρωτοσέλιδα και που δίχως αμφιβολία σημάδεψαν με τη πολύ σημαντική συμβολή τους το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί αλήθεια, πόσες φορές μαθαίνουμε για ομάδες όπως ο Ηλυσιακός, ο Πανσερραϊκός, τους μαυραετούς της Δράμας, τις Κυπριακές ομάδες που κάποτε παίρνανε μέρος στο Ελληνικό πρωτάθλημα, την Καστοριά που σήκωσε κύπελλο Ελλάδας το 1980, την Προοδευτική που έδωσε την πρώτη μεταγραφή Ελληνα ποδοσφαιριστή του ενός εκατομμυρίου δραχμών, τον ΠΑΣ με την Αργεντίνικη παροικία των Αλβαρέζ, Γκλασμάνη, Κοντογεωργάκη, Λίσσα και Μοντέζ ή την Παναχαϊκή των Δαβουρλή, Στραβοπόδη, Μιχαλόπουλο;! Διάβασα και έζησα ξανά πολλά και είναι υπέροχα, όπως οι ιστορίες προπονητών, των Αλλεν, Μπρούνο Πεζάολα, Τόμισλαβ Ιβιτς, Λάκη Πετρόπουλου, Κάζιμιρ Γκόρσκι ή παραγόντων όπως του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Θυμήθηκα την αποφράδα για την ιστορία του Παναθηναϊκού 10η Δεκεμβρίου 1978.Το βροχερό εκείνο μεσημέρι που ο Μίμης Δομάζος μπαίνει στη Λεωφόρο των ονείρων του για πρώτη φορά φορώντας τη φανέλα της Α.Ε.Κ. Η δική μου βόλτα όμως με το Χρήστο, σημαδεύεται από την 22α Ιουλίου 1984 και το μυθικό παιχνίδι της Μεικτής Κόσμου κόντρα στον Κόσμο της Νέας Υόρκης του Τζόρτζιο Κινάλια. Εκεί, που ο Βασίλης Χατζηπαναγής παρέα με το Θωμά Μαύρο βρέθηκαν να παίζουν δίπλα- δίπλα με τον Μάριο Κέμπες, τον Κέβιν Κίγκαν, τον Πήτερ Σίλτον, τον Ρούντι Κρολ και ναι, τον Φράντς Μπεκενμπάουερ! Το θυμάμαι σαν τώρα που ξεσήκωσα ένα ολόκληρο σχολείο προκειμένου να βρεθούμε στις κερκίδες του Giant Stadium. Ένα από τα πιο όμορφα και σημαντικότερα κεφάλαια στο δικό μου ποδοσφαιρικό παραμύθι. Δέος!
«Της Κυριακής τα είδωλα» είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ένα καταπληκτικό βιβλίο που δεν θέλεις να τελειώσει και που αποτελεί κατά την προσωπική μου άποψη τη συνέχεια του «Λυπάμαι χάσατε!» από τον Κώστα Μπλιάτκα, πάλι από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ. Τον ευχαριστώ τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο γιατί συνεχίζει και διευρύνει τους ορίζοντες μας βοηθώντας μας να πάμε ένα βήμα πιο πέρα, μοιράζοντας μαζί μας μικρές- μικρές στιγμές, αυτές που κάνουν τη διαφορά, αυτές που στο τέλος συνθέτουν τα μεγάλα γεγονότα.