H επανένωση των Abba είναι, τελικά, γεγονός. Μετά από 40 χρόνια αναμονής, και το σημαντικότερο, χωρίς κανένα πραγματικό μέλος του συγκροτήματος στη σκηνή, –ή μήπως ήταν;- το διάσημο σουηδικό συγκρότημα εγκαινίασε την Abba Αrena, έναν ειδικά διαμορφωμένο συναυλιακό χώρο 3.000 ατόμων, που φέρει το όνομά τους, στο Ολυμπιακό Πάρκο του Λονδίνου.
Το «Abba Voyage» χρειάστηκε πέντε χρόνια προετοιμασίας. Οι θαυμαστές του διάσημου σουηδικού συγκροτήματος χόρευαν ενθουσιασμένοι στους διαδρόμους του Abba Αrena και χειροκροτούσαν όρθιοι τους δέκα μουσικούς που υποστήριξαν ζωντανά τη 95λεπτη συναυλία, παίζοντας 20 από τα πιο αγαπημένα χιτ του θρυλικού γκρουπ. Την ίδια στιγμή στη σκηνή παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τρισδιάστατες ψηφιακές εκδοχές των τεσσάρων σταρ της ποπ σε νεότερη ηλικία, που εκτελούσαν στην σκηνή χορευτικές φιγούρες, εγκαινιάζοντας τη νέα εποχή των ψηφιακών συναυλιών. Ηταν μια φαντασμαγορική υπερπαραγωγή πολυμέσων CGI, που δημιούργησε ειδικά για τους Abba, η εταιρεία ειδικών εφέ Industrial Light and Magic του Τζορτζ Λούκας.
Για τη δημιουργία των Abbatars, γράφει ο Κρεγκ ΜακΛιν στην Telegraph απασχολήθηκαν 1000 «μάγοι» της τεχνολογίας, χρησιμοποιήθηκαν 160 κάμερες, και απαιτήθηκαν ένα δισεκατομμύριο ώρες εργασίας σε υπολογιστές. Αρχικά τα «τσακάλια» της Σίλικον Βάλεϊ παρακολούθησαν συστηματικά τις πρόβες των αληθινών Abba στη Στοκχόλμη και επί πέντε εβδομάδες τους κινηματογραφούσαν ώστε να αποτυπώσουν τις κινήσεις τους. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν τα ολογράμματά τους σε υπολογιστές με μια εξαιρετικά επίπονη διαδικασία CGI, που προσπάθησε να τιμήσει το look των τραγουδιστών σε κάθε του λεπτομέρεια, από τα ρούχα τους μέχρι το μανικιούρ και το χαρακτηριστικό μακιγιάζ των ‘70ς.
Ο βρετανικός Τύπος ασχολήθηκε επισταμένα με το πρωτοποριακό υπερθέαμα. Τελικά τι ήταν; Μια τολμηρή νέα εμπειρία συναυλίας ή μήπως μια εκκεντρικότητα των Abba; Ο μουσικοκριτικός των βρετανικών The Times Γουίλ Χότζκινσον παραδέχεται ότι τα ολογράμματά τους ήταν έξοχα, αλλά το «real thing» εξακολουθεί να είναι καλύτερο. Και ο επικεφαλής των μουσικοκριτικών της Telegraph, Νιλ ΜακΚόρμικ γράφει: «Σκέφτομαι ότι μπορεί να είδα το μέλλον της ποπ… αλλά κατά παράξενο τρόπο μοιάζει με το παρελθόν της». Μας προτείνει ανεπιφύλακτα το θέαμα· δηλώνει ωστόσο «νευρικός», γιατί όπως λέει, «μια μέρα, αν δεν προσέξουμε, όλες οι συναυλίες θα είναι σαν αυτή»…
Ο Μπένι Αντερσον δεν ήταν παρών. Οπως και οι άλλοι τρεις των Abba, έστειλε στην σκηνή τον ψηφιακό του εαυτό: «Το να είσαι ή να μην είσαι, δεν είναι πια το ζητούμενο», είπε στο κοινό ο 75χρονος πιανίστας, που όμως δεν έδειχνε ούτε μια μέρα πάνω από 30. «Είμαι πραγματικά εγώ», επέμεινε, «Βασικά, τόσο καλά φαίνομαι»… Υπαρξιακό το μπέρδεμα της ποπ, αλλά ευτυχώς δεν χρειάζεται πτυχίο Κβαντικής Φυσικής για να απολαύσει κανείς αυτό το υπερσύγχρονο σόου.
Το «Abba Voyage» περιγράφεται με τον όρο «εμπειρία συναυλίας» σε έναν εντυπωσιακό χώρο εξοπλισμένο με 291 ηχεία, 500 κινούμενα φώτα, οθόνη 65 εκατ. pixel και «το μεγαλύτερο κινητικό σύστημα στον κόσμο», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό… Ωστόσο, το μόνο που έχει πραγματικά σημασία για τους θαυμαστές του σουηδικού συγκροτήματος είναι αν μοιάζει, αν ακούγεται και αν φαίνεται σαν συναυλία των Abba, και όχι σαν ένα είδος θεματικού πάρκου με κέρινα ομοιώματα του (μουσειακού) τύπου Μαντάμ Τισό. Τελικά τι είναι αυτό το υπερθέαμα που άρχισε να παρουσιάζεται (αρχικά μέχρι το φθινόπωρο αλλά με προοπτική να συνεχιστεί σε βάθος τριών χρόνων) στο Λονδίνο; Συναυλία ή μια βόλτα στην Ντίσνεϊλαντ;
Σύμφωνα με τον Νιλ Μακ Κόρμικ της Telegraph, αποδεικνύεται ότι είναι κάτι άλλο, ένα συναρπαστικό πάρτι υψηλής τεχνολογίας με μερικά από τα σπουδαιότερα κομμάτια της ποπ, που έχουν γραφτεί ποτέ, το οποίο παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει την (πολύ προσωπική) αίσθηση ότι είσαι «πολύ κοντά» στους θρυλικούς σούπερ σταρ ενώ χορεύουν… αν και σε ένα εικονικό «διαστημόπλοιο», σε μια άλλη διάσταση.
Παρόντες στην πρεμιέρα, ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Σουηδίας κάθονταν δύο σειρές πίσω από τον μουσικοκριτικό της Telegraph, «στολισμένοι με το είδος των βασιλικών διακριτικών, που τους έκαναν να μοιάζουν με σκληροπυρηνικούς φαν του συγκροτήματος», και σηκώθηκαν όρθιοι βεβαίως όταν ακούστηκε το «Dancing Queen». Παρούσες, επίσης και σε κατάσταση θρησκευτικής έκστασης, η Κάιλι Μινόγκ και η Σόφι Ελις-Μπέξτορ, κάποτε Νο 1 τραγουδίστρια της νέο-ντίσκο.
Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησε την πρωτοποριακή συναυλία και ο Τζάρβις Κόκερ των Pulp, αναλογιζόμενος ίσως τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για το εργασιακό μέλλον των σταρ της ποπ, ενώ η Κίρα Νάιτλι φαινόταν να συγκεντρώνεται κυρίως στον μουσικό σύζυγό της Τζέιμς Ράιτον, πρώην frontman των Klaxons και τώρα ενός προικισμένου νεανικού συνόλου, που έπαιζε έξοχα τις διασκευές των Abba μέσα στις σκιές στο πλάι της σκηνής. Παρών και ο δήμαρχος του Λονδίνου Σαντίκ Καν, που ναι μεν δεν έκανε χορευτικές κινήσεις, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι διασκέδαζε.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην το απολαμβάνει; Ουσιαστικά το όλο θέμα είναι μια φανταστική δικαιολογία για να ξεσηκωθεί το κοινό με την πιο ανεβαστική ποπ που γράφτηκε ποτέ, και σε ένταση που κάνει τα κόκαλα να τρέμουν, γράφει ο Νιλ Μακ Κόρμικ στην Telegraph. Αν και το θέαμα ξεκινάει με άβαταρ σε φυσικό μέγεθος, που εμφανίζονται μαγικά σαν να παρακολουθείς μια πραγματική μπάντα σε μια πραγματική συναυλία, στη συνέχεια γίνεται όλο και πιο φανταστικό, με τις γιγάντιες εκδοχές της Αγκνέθα Φάλτσκογκ και της Αννα Φριντ-Λίνγκσταντ, ντυμένες με κοστούμια υπερηρωίδων, να υψώνονται πάνω από το κοινό, ξεσηκώνοντας τις συνομήλικές τους.
Η παραγωγή έχει μια κινηματογραφική διάσταση, που θα κάνει τους σημερινούς σούπερ σταρ της ποπ να κοιτάζουν το υπερθέαμα με ζήλια και να αναρωτιούνται πώς θα μπορούσαν να επαναλάβουν τέτοια κόλπα και στις δικές τους συναυλίες. Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν αδύνατο για μια οποιαδήποτε πραγματική μπάντα να παρουσιάσει κάτι τόσο θεαματικό. Και ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι ότι πρόκειται για ένα θέαμα, που καταφέρνει να δημιουργήσει μια αίσθηση αυθεντικής προσωπικότητας και σύνδεσης. Ο Νιλ ΜακΚόρμικ παραδέχεται με ειλικρίνεια στο άρθρο του στην Telegraph, ότι στο «Abba Voyage» ένιωσε πιο φιλικά και οικεία από ό,τι στην πρόσφατη συναυλία της Ντούα Λίπα.
Το μαγικό υπερθέαμα έκλεισε με τους πραγματικούς σούπερ σταρ, που εμφανίστηκαν για λίγο στο τέλος, προφανώς για να απολαύσουν το χειροκρότημα του κοινού. Εμοιαζαν, ξαφνικά, εύθραυστοι, ελαφρώς τσαλακωμένοι και ολοφάνερα αληθινοί· ή μήπως ήταν απλά μια «ρυτίδα» σε κάποιο παράλληλο σύμπαν του multiverse;