Αν σκοτώσεις κάποιον επειδή τον αγαπάς, συγχωρείσαι; Η αγάπη λειτουργεί ως ελαφρυντικό; Αφού οι προθέσεις δικάζονται! Αν αυτός ο κάποιος, δεν είναι κανένας τυχαίος, αλλά το ίδιο σου το παιδί; Τότε, οι δικαιολογίες σωριάζονται καταγής ή παίρνουν σάρκα και οστά; Είσαι τρελός αν στον φόνο του παιδιού σου ψάχνεις για λογική εξήγηση; Αλήθεια, χωράνε αποδεικτικά στοιχεία στον τάφο; Αν ο δικηγόρος σου, δηλαδή, καταφέρει να σε απαλλάξει από τις κατηγορίες ή σε βοηθήσει να γλιτώσεις τη δίκη λόγω της διαταραγμένης ψυχικής σου κατάστασης, μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου; Όταν ξέρεις ότι έχεις πνίξει το ίδιο σου το σπλάχνο με ένα μαξιλάρι, ανασαίνεις φυσιολογικά; Ή νομίζεις ότι τα δάκρυα που σου έρχονται ευθύς στα μάτια μόλις ακούσεις κλάμα μωρού είναι ικανά να σε λυτρώσουν; Είσαι άνθρωπος με καρδιά εσύ;
Μάλλον, συγκεκριμένες απαντήσεις δεν υπάρχουν στα παραπάνω ερωτήματα – μόνο ακούραστος προβληματισμός. Με αυτήν ακριβώς την αίσθηση, των επίμονων διλημμάτων, βγήκα από την αίθουσα του Βασιλικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, μετά την παράσταση «Τζόρνταν» που ανεβαίνει αυτές τις ημέρες από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ύστερα από την επιτυχία της για δύο σεζόν στην Αθήνα, η Μαρίνα Ασλάνογλου, διακεκριμένη με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη», ερμηνεύει για τρίτη συνεχόμενη φορά ένα συναρπαστικό μονόλογο. Η αληθινή μαρτυρία της Σίρλεϊ Τζόουνς, η οποία αποκάλυψε την ιστορία της μέσα στη φυλακή, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για κριτική. Η ιστορία είναι τόσο δυνατή, που ακόμη και ο σκηνοθέτης, Νίκος Μαστοράκης, σκοπίμως επέλεξε μια διακριτική μεταχείριση για να την αναδείξει.
Μία νεαρή γυναίκα, η Σίρλεϊ, βρίσκεται μέσα στη φυλακή επειδή σκότωσε τον μικρό γιο της, Τζόρνταν. Όχι, μη βιάζεστε. Δεν αποκαλύπτω το τέλος, η ιστορία έχει πολύ ψωμί ακόμη. Ευθύνεται για τον φόνο; Μήπως παίζει καταλυτικό ρόλο το περιβάλλον που μεγάλωσε; Η οικογένειά της, που η μητέρα της είχε μόνιμες πληγές στο πρόσωπο από τα γρονθοκοπήματα του πατέρα της; Ο μηχανόβιος άντρας της που την ξυλοφόρτωνε καθημερινά; Που μπροστά της αναζητούσε την ερωτική ηδονή σε άλλες γυναίκες; Που τη θεωρούσε ακατάλληλη μάνα; Μα, καλά, οι άλλοι φταίνε που δολοφόνησε το παιδί της; «Σκάβω μέσα μου και κομματιάζω τη μνήμη μου σε κουρέλια», μονολογεί απαρηγόρητη πίσω από τα κάγκελα η Σίρλεϊ, ψάχνοντας μια ρημάδα φλόγα για να ανάψει το τσιγάρο της. Όλως τυχαίως, «φως», ήταν η πρώτη λέξη που ψέλλισε ο Τζόρνταν…
Γενικώς, ο μονόλογος είναι δύσκολη υπόθεση. Μεγάλο στοίχημα να μπορείς να κρατήσεις ένα κοινό μόνος σου. Παρά τις αποθεωτικές κριτικές που εισέπραξε η Μαρίνα Ασλάνογλου, μου φάνηκε υπερβολική σε κάποια σημεία. Ιδίως στις περιπτώσεις που χρειαζόταν να βρίζει ακατάπαυστα, για να δείξει πόσο την έπνιγε το ατελείωτο αδιέξοδό της. Ωστόσο, όταν ένας ηθοποιός κατορθώνει να φέρει τα δάκρυα στα μάτια των θεατών, τότε μάλλον πείθει. Και στο τέλος αυτής της παράστασης, οι περισσότεροι έφευγαν βουρκωμένοι…
INFO
ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ (Πλατεία Λευκού Πύργου)
Τηλ.: κρατήσεων: 2315 200200
Ημέρες Παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο
Τετάρτη 21.00 ( Aπό 24/04/13)
Πέμπτη 18.00
Παρασκευή 18.00
Σάββατο 18.00