Τη μεγαλύτερη μέρα της εβδομάδας επιλέγει ο ποιητής Γιώργος Χρονάς για να χωρέσει τις ιστορίες του – που είναι σαν κι αυτόν – έξω απ’ την ευθεία.
Στον καμβά του οι χαρακτήρες, γεμίζει τη σελίδα με την περιγραφή. Οι αισθήσεις του γράφουν, ούτε τα αυτιά, ούτε τα μάτια. Σαν μάθημα δημοσιογραφίας. Ο ίδιος ποιητής. Κι όμως στέκεται απέναντι στη ζωή, όχι τη φαντασία. Ανακαλύπτει την ψυχή, επιλέγει τη λεπτομέρεια και την βάζει ψηλά, την κάνει τίτλο.
Ο απέναντι πρωταγωνιστεί. Ο γραφιάς αόρατος μάρτυρας της σκέψης. Τα γεγονότα δεν έχουν σειρά, σκοντάφτουν στους αριθμούς των σελίδων. Τόσα πολλά κι ανόμοια πράγματα μαζί σε ένα 24ωρο. Ξεχειλωμένο, όπως οι ορέξεις του.
Ο άντρας απ’ το Πέραμα που διαφωνεί με τους πολλούς, στο τελευταίο του βιβλίο συζητά με όλους.
Η Δεσποινίς Σβάρζενσκι και η Καρόλα Νέτερ πρωταγωνιστούν στο «Διπλό Πορτραίτο». Ο Γιώργος Χρονάς παίρνει το μολύβι και «σκιτσάρει» τα πρόσωπα:
«Δεν είναι ξαδέλφες ή θείες. Είναι η σύζυγος του ζωγράφου και η ερωμένη του. Η κάθε μία ξέρει τον ρόλο της και σωπαίνει. Η μία δεν μοιάζει στην άλλη. Η σύζυγος κοιτάει στην ευθεία. Η ερωμένη, πλάγια, στο κέντρο. Τις έχει ν’ ακουμπούν στο σώμα. Στα πόδια, στα χέρια. Εφαψίες. Εφάπτονται. Τις θέλει φίλες. Αλλά η μία αγνοεί την άλλη. Η μία μισεί την άλλη. Την ανέχεται. Κυρίως είναι θυμωμένη η σύζυγος. Κρατά κάτι στο χέρι. Κάτι σαν το κλειδί που δίνουν στους επιληπτικούς την ώρα της κρίσης. Τις θέλει Κυρίες ο ζωγράφος. Αλλά σαφώς η δεύτερη, η ερωμένη, με το μαύρο φόρεμα, πιο λαϊκή. Του κάνει όλα τα γούστα. Τον κρατά κλειδωμένο. Κάθονται ανάμεσα σε κάκτο. Με αγκάθια. Στ’ αγκάθια. Φορά κολιέ και στις δύο. Και, προφανώς, η σύζυγος έχει στο μωβ κουτί και κολιέ με μαργαριτάρια, για την κηδεία. Το τσάι περιμένει».
Ένα θέμα λαϊκό πάνω «σε πορσελάνες Βοημίας και κουρτίνες από βελούδο». Μία παράγραφος μίας ιστορίας από τις 124 που χωρούν στο Σάββατό του. Διαβάστε τη ολόκληρη.