Όλοι αναρωτιούνται ποιος θα πάρει τα μεγάλα Όσκαρ φέτος. Μιλάμε για την ταινία και τη σκηνοθεσία. Παλεύουν το Avatar και το Hurt Locker της Κάθριν Μπίγκελοου. Ο Γολιάθ με τον Δαυίδ. Το πρώτο έχει πετύχει αστρονομικές εισπράξεις και το δεύτερο, αν τα καταφέρει, θα είναι η ταινία με το χαμηλότερο box office και μια τέτοια βράβευση. Μάλιστα, έχει ήδη βγει σε DVD και δεν προσβλέπει σε παραπάνω καριέρα, εκτός από τις πιθανότητες να σηκώσει ενδιαφέρον εκτός Αμερικής.
Το σύστημα ψηφοφορίας είναι εντελώς διαφορετικό πλέον. Με δέκα ταινίες υποψήφιες, τα μέλη ψηφίζουν και τις δέκα, δίνοντας την υψηλότερη βαθμολογία στην πρώτη τους προτίμηση και πηγαίνοντας αντίστροφα. Η πρώτη παίρνει δέκα, η τελευταία τον άσο. Ακολούθως, γίνεται ένα μαγικό που δεν έχω καταλάβει πλήρως και το πρώτο φιλμ που θα πιάσει μια πλειοψηφία 50% των καλών ψήφων, εκλέγεται ως καλύτερη ταινία, πάντα από τα Όσκαρ. Ο τρομερός μάγειρας της προώθησης Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, πάνω στην αναμπουμπούλα πιστεύει πως ως και οι δικής του παραγωγής Άδοξοι Μπάσταρδη μπορεί να κερδίσουν. Το θέμα είναι πως όποια άλλη εκτός από το Avatar και το Hurt Locker φύγει νικήτρια, θα μιλάμε για μεγάλη έκπληξη. Γιατί αυτές οι δύο;
Για το Avatar, γνωρίζουμε τι έχει γίνει. Κυρίως, πέτυχε τον συντονισμό του πλανήτη στον «εξουμανισμό» της οικολογίας, με σούπερ θέαμα και απλή πλοκή. Μείον του στα Όσκαρ ότι δεν έχει υποψηφιότητες στις κατηγορίες των ηθοποιών, του σεναρίου και του καλύτερου τραγουδιού (ναι, κάποια πράγματα παίζουν τα ρόλο τους). Σκεφτείτε όμως: στα Όσκαρ ψηφίζουν κυρίως ηθοποιοί, που φαντάζομαι πως θα έχουν λουστεί με κρύο ιδρώτα στην προοπτική να αντικατασταθούν με ψηφιακά κλωνάκια μπροστά σε πράσινες οθόνες.
Αντίθετα, το Hurt Locker, που απέσπασε υποψηφιότητα στο σενάριο και στην πεντάδα βρίσκεται και ο πρωταγωνιστής Τζέρεμι Ρένερ, δεν έχει διχάσει, έχοντας ικανοποιήσει ή ενθουσιάσει τους περισσότερους. Από όλες τις ταινίες που καταπιάστηκαν με το Ιράκ, αυτή έχει αρέσει πλήρως, χωρίς μάλιστα να διαφωτίζει πολιτικά τον συγκεκριμένο πόλεμο. Έχει σκηνοθετηθεί με σχεδόν ανδρικό σφρίγος, είναι φιλμικά αξιοθαύμαστη, ωρολογιακά ακριβής, τοποθετεί τους Ιρακινούς ως αδιευκρίνιστες χορωδιακές φιγούρες στο θολό οπτικό πεδίο των φαντάρων που έχουν σταλεί σε μια άγνωστη φάκα, και κοιτάζει μέσα στην ψυχή ενός παράτολμου στρατιώτη που αποσυνδέει βόμβες, άρα βοηθάει στην απενεργοποίηση του θανάτου, κατά κάποιον μεταφορικό τρόπο.
Είναι καλή ταινία, την είδα για πρώτη φορά πριν από ενάμιση χρόνο στο φεστιβάλ Βενετίας και είχε περάσει ντούκου, κάνοντας με να πιστεύω πως θα υποτιμηθεί στην Ευρώπη, γιατί δεν έχει την αφαίρεση του δημιουργού που χρειάζεται μια (αντι)πολεμική ταινία για να ταξιδέψει εκτός συνόρων με την απαραίτητη αντιαμερικανική δοσολογία. Έχει τις συνηθισμένες αδυναμίες της Μπίγκελοου, την υπερβολή στους διαλόγους, μια νευρική κινητικότητα, αρκετά κλισέ και ηθελημένη απουσία πολιτικής θέσης- μπροστά της, το Avatar είναι περίπου μαρξιστική διατριβή.
Επιπροσθέτως, το The Hurt Locker έχει προτιμηθεί από όλες τις μεγάλες ενώσεις κριτικών και απέσπασε τα συντεχνιακά βραβεία των παραγωγών, των σκηνοθετών, των σεναριογράφων και των μοντέρ, πολλά από τα μέλη των οποίων τέμνονται με τους ψηφοφόρους των Όσκαρ. Η ειρωνεία είναι πως, μετά την περσινή ηχηρή απουσία του Σκοτεινού Ιππότη από το νυμφώνα, φέτος τα Όσκαρ διπλασίασαν την παραδοσιακή πεντάδα των ταινιών σε μια προσπάθεια να συμπεριληφθούν ταινίες εμπορικότερες, για να μη μείνουν εκτός του γενικού ενδιαφέροντος της μάζας που καταναλώνει ποπ κορν και εικόνες με δυνατό ήχο και εφέ.
Και αντί για το Star Trek και το Hangover, ή το Twilight, λέμε τώρα, προέκυψαν καλλιτεχνικότερα, ψύχραιμα παραγεμίσματα, όπως το Ένας Σοβαρός Άνθρωπος και το District Nine. Και η ταινία της Μπίγκελοου, η οποία μάλλον θα διαβεί το Ρουβίκωνα ενός ανδρικού ναού. Παράλληλα μας βάζει να σκεφτούμε, πόσες είναι οι γυναίκες σκηνοθέτες που γνωρίζουμε κατ’ όνομα, ή που έχουμε δει ταινίες τους;
Η οραματίστρια Γαλλίδα Αλίς Γκι Μπλασέ, που ήταν και η πρώτη που σκηνοθέτησε μυθοπλασία πριν από 105 χρόνια, η Άρστνερ και η Λουπίνο από τις παλιές θαρραλέες, η Ρίφενσταλ και η Στράιζαντ που είναι και περιπτωσάρες διαφορετικού βεληνεκούς, η Έφρον και η Μέγιερς που διαπρέπουν στις κομεντί, η Βετμύλερ, η Κάμπιον (που έχει πάρει Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες) και η Κόπολα που έχουν υπάρξει υποψήφιες για Όσκαρ σκηνοθεσίας στο παρελθόν, η Κοπλ που κάνει εξαιρετικά ντοκιμαντέρ, η Πάλσι, η Ναίρ, η Κούλιτζ, η Μίτσελ, η Άρμστρονγκ, η Σφύρις, η Σαβόκα που δεν έχουν σαφή υπογραφή, η Πότερ, η Φον Τρότα, η Βαρντά, η Ντενί και η Κυρίς από τις Ευρωπαίες και κάποιες άλλες, ανάμεσα σε αυτές αρκετές Ελληνίδες, η Μαρκετάκη, ή η Ευαγγελάκου, η Μαντά και η Μαλέα από τις νεότερες. Η πλάκα είναι πως η Μπίγκελοου υποβαθμίζει το γεγονός πως είναι γυναίκα, πλέοντας προς τα ορθά μονοπάτια της τυφλής αξιοκρατίας.
Βρείτε τους νικητές και κερδίστε! Κλίκ εδώ.