Η ταινία στην κατηγορία σινεφίλ. Μάλλον για την σουρεαλιστική έναρξη που έγινε η επίσημη αφίσα. Στα τέσσερα γυμνή καλλίγραμμη γυναίκα, με καστανό καρέ, κοιτάει κατάματα έναν σαλονάτο κροκόδειλο και μπαίνει με άνεση μέσα στο ορθάνοιχτο στόμα. Ένα όνειρο, ένας εφιάλτης καμουφλαρισμένος σε μαύρες τριγωνικές κουκούλες.
Η Γαλλία κερδίζει στην ψυχανάλυση. Κάνει κινηματογράφο την πολιτική παρακμή της κι απευθύνεται στο έμπειρο και απηυδισμένο κοινό ολόκληρης της Ευρώπης. Εμείς αναγνωρίζουμε το παρόν μας και το κοντινό μέλλον.
Η κεντροδεξιά χάνει στην υλοποίηση της οικονομικής απαίτησης. Ο 50άρης που θα άλλαζε τον κόσμο, δεν πεθαίνει ούτε απομονώνεται, κινείται αγωνιστικά, σε ρόλο που του υπαγορεύει το σύστημα. Στο τέλος λουσμένος από την προσφορά, θέλει απλώς να μην είναι αυτός που θα υπογράψει το θάψιμο της νιότης.
Ο υπουργός Μεταφορών που πρωταγωνιστεί στην ταινία έχει ανθρώπινο πρόσωπο, είναι νέας γενιάς – δεν ανήκει στον κομματικό σωλήνα, κάνει σεξ με την γυναίκα του, πίνει, καπνίζει πολύ, έχει αρχές αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς αλλά όταν πρόκειται για το μεγάλο ρίσκο, χαίρεται που ο πρωθυπουργός τον απαλλάσσει από το δίλημμα.
Η ηθική του δεν θα κατευνάσει τα οργισμένα πλήθη αλλά θα του επιτρέψει να γράψει την ιστορία του. Την δική του ξεχωριστή από το κόμμα του. Όμως πάνω από όλα και πέρα από όλα, ο πόλεμος συνεχίζεται μέσα του.
Ο αξιακός μας χάρτης βουλιάζει στον βυθό και κομματιάζεται όταν μας δίνεται η θέση του καπετάνιου. Την ύστατη στιγμή μετά το σοκ της ικανοποίησης, θυμάσαι ότι το μεγάλο τιμόνι σε κάνει να κρατήσεις τον συνεργάτη που αληθινά χρειάζεσαι. Καμιά φορά η φιλία αναγνωρίζεται ως το ανώτερο αξίωμα.