Σαράντα χρόνια περάσαν από κείνο το βράδυ που ο Τάκης Οικονομόπουλος, ο Γιάννης Τομαράς, ο Γιώργος Βλάχος, ο Κώστας Ελευθεράκης, ο Αριστείδης Καμάρας, ο Φραγκίσκος Σούρπης, ο Χάρης Γραμμός, ο Τότης Φυλακούρης, ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο Άνθιμος Καψής, ο Μίμης Δομάζος και ένας καλπάζων συνταγματάρχης με το όνομα Φέρεντς Πούσκας περνάγανε στην ιστορία , περνάγανε τις πόρτες του ναού του ποδοσφαίρου, του μυθικού σταδίου Γουέμπλεϊ. Ήταν 2 Ιουνίου 1971!
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει, μα η καρδιά μας δεν το ‘χει ξεπεράσει! Αυτή είναι η περίφημη ιστορία που μας αφηγείται ο Γιώργος Αρκουλής στο βιβλίο του «Μεταξύ Τιμής και Ντροπής». Η ιστορία μιας παρέας ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, που βάλθηκε να τρελάνει όλους όσοι την παρακολούθησαν, όλους όσοι ταυτίστηκαν μαζί της. Σαράντα χρόνια από την πλέον γοητευτική για το ελληνικό ποδόσφαιρο πορεία, το κορυφαίο, το μοναδικό παράσημο σε συλλογικό επίπεδο. Όλα όσα συνέβησαν από τις 16 Σεπτέμβριου του 1970 έως και τις 2 Ιουνίου του 1971, παρουσιάζονται απλόχερα ενώπιων μας. Οι μαγικές εικόνες από την υπερπροσπάθεια των παιχτών, το πάθος των υποστηρικτών, ο υπερβάλλων ζήλος των απριλιανών να καρπωθούν τα όποια οφέλη, που λίγο έλειψε να καταστρέψει την προσπάθεια της ομάδας και να αμαυρώσει την ιστορία της, όπως ακριβώς έκανε η χούντα του Χόρχε Βιντέλλα στην περίφημη εκείνη ομάδα της αργεντινής, του 1978, στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο, καταλαβαίνει κανείς γιατί αυτή η παρέα άντεξε και έφτασε μέχρι τέλους. Περπάτησε όλη τη διαδρομή, γιατί πολύ απλά, είχε όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μία ομάδα για να ολοκληρώσει ένα τέτοιο οδοιπορικό! Ταλέντο, ηγετικές φυσιογνωμίες εντός αγωνιστικού χώρου, παγκόσμιας εμβέλειας προσωπικότητα στην άκρη του πάγκου, πανίσχυρη διοίκηση και τέλος την εξουσία του τύπου παρά πόδας.
Αυτή η παρέα των ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών έγραψε ιστορία ξεκινώντας τη διαδρομή της από το Λουξεμβούργο, πέρασε από τη Μπρατισλάβα και μετά…και μετά, από το Λίβερπουλ στο Βελιγράδι και στο Γουέμπλεϊ πανικός, σαν αστραπή μες στο σκοτάδι, του Πούσκας ο Παναθηναϊκός! Και ήταν του Πούσκας αυτός ο Παναθηναϊκός. Ομάδα με μέταλλο σφυρηλατημένο από τον ηγέτη της περίφημης Aranycsapat, γνωστότερη σε μας τους Ελληνες ως Ορόνιτσοποτ, της χρυσής ομάδας της Ουγγαρίας στο Γουέμπλεϊ, στις 25 Νοεμβρίου του 1953, στο «παιχνίδι του αιώνα»! Τον Οκτώβριο του ’70, λίγο μετά το παιχνίδι με τη Ζεν Ες Ες, ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον πανίσχυρο, αήττητο, πρωτοπόρο και υπερόπτη Αρη. Το παιχνίδι τελειώνει 7-1 και η παρέα του Δομάζου, του φυσικού αρχηγού μέσα στο τερέν και πιστού σύμμαχου του Πούσκας, πανηγυρίζει. Ο Πάντσο όμως έβραζε, ήταν μαινόμενος, έβριζε και χτυπιόταν μέσα στ’ αποδυτήρια. Τους αποκάλεσε μαλ..ες! Ο στρατηγός ζήτησε εξηγήσεις και ο «καλπάζων συνταγματάρχης» τον έβαλε αυτόν και την παρέα του στη θέση τους δείχνοντας τους τον τρόπο με τον οποίο χτίζονται οι νοοτροπίες των μεγάλων ομάδων. «Έπρεπε να τους βάλετε δέκα γκόλ, για να σας σέβονται, για μια ζωή!!!».
Ζηλεύω πραγματικά αυτή τη γενιά που είχε την τύχη, ή μήπως πιο σωστά την ευλογία, να ζήσει την υπέροχη αυτή παρέα του Δομάζου. Έσφιξε το στομάχι μου όταν ο καλός μου φίλος, ο κυρ- Αλέκος, μου αποκάλυψε πως ανήκει στους εκλεκτούς που την έζησαν από κοντά. Καμαρώνω σαν το γύφτικο σκεπάρνι όπως θα ‘λεγε και το Κατερινιώ μου, όταν ανεβαίνω τα σκαλιά, στην περίφημη αίθουσα τροπαίων του Άγιαξ και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι η φανέλα που φορούσε ο Αντωνιάδης σ’ εκείνο το αλήστου μνήμης παιχνίδι της 2ας Ιουνίου του 1971.
Ίσως τελικά σήμερα, αυτό το βιβλίο να είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε και ο τίτλος του να αρμόζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σε μια ομάδα που δημιουργήθηκε από προσωπικότητες και υμνήθηκε από κάποιες άλλες με σκοπό να είναι πρώτη στη πόλη και όχι να διαπομπεύεται στο χωριό. Μια ομάδα, που τα τελευταία χρόνια κινείται μεταξύ «Τιμής και Ντροπής» και που όπως πολύ σωστά είπε, ο μοναδικός Δημήτρης Ρατίν, ο άνθρωπος που γνωρίζει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο όσο λίγοι σε αυτό τον πλανήτη, κατάντησαν τον Παναθηναϊκό σε παναθηναϊκάκι!
Για τους τυχοδιώκτες των καιρών που αναζήτησαν εφήμερη δόξα και αστρόσκονη από το μεγαλείο αυτού του συλλόγου, και ως άλλες γλάστρες βρέθηκαν να ποτίζονται δίπλα στον βασιλικό, τους παραθέτω την παρακάτω πραγματική ιστορία για να την έχουν κάπου εκεί, στο πίσω μέρος του μυαλού τους, την επόμενη φορά που θα αποφασίσουν να..«ποτιστούν». Όταν το 1979 η οικογένεια Βαρδινογιάννη απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ο καπετάνιος, φώναξε τον αξέχαστο Μανώλη Διακάκη , τον περίφημο «Μπλούη» και του πρότεινε να αναλάβει και πάλι πόστο στην ομάδα. Τον προέτρεψε μάλιστα να καθορίσει μόνος του το ποσό της αμοιβής του. Η απάντηση του «Μπλούη» ήταν απλά, καθηλωτική. «Από τον Παναθηναϊκό, δεν παίρνεις. Στον Παναθηναϊκό, μόνο δίνεις!»