Το protagon αποκλειστικά στην πρόβα του Ludovico Einaudi. Οι φωτογραφίες της Μαρίας Μαράκη εδώ.
Τρεις μόλις ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας του Ludovico Einaudi και τα σύννεφα πάνω από το Ηρώδειο μοιάζουν θυμωμένα κι έτοιμα να ξεσπάσουν. Το ίδιο και οι διοργανωτές που από μέρες πριν κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία των καιρικών συνθηκών, διαβάζοντας με προσοχή όλα τα δελτία μετεωρολογικής πρόγνωσης υπό το φόβο της ματαίωσης της συναυλίας. Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί και το κοινό ανυπομονεί να χειροκροτήσει για δεύτερη φορά στην Αθήνα τον Ιταλό πιανίστα. Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού χωρίς θεατές αλλά με τους δεκάδες συντελεστές να περπατούν πάνω-κάτω, μοιάζει με εργοτάξιο όπου δεν συγχωρείται κανένα λάθος, γι’ αυτό και οι κινήσεις όλων αν και γρήγορες, είναι προσεκτικές, τρυφερές. Οι μουσικοί κάνουν την πρώτη και μοναδική πρόβα τους, συγκεντρωμένοι. Ανησυχούν μόνο όταν κοιτούν κλεφτά τον ουρανό και τις ακεφιές του. Και τότε εμφανίζεται στο Ηρώδειο ο Einaudi, με τζιν κι αθλητικά παπούτσια κι ένα γλυκό και καθησυχαστικό χαμόγελο. Κοιτά τα σύννεφα και μετά τους μουσικούς του, ανταλλάσσει μαζί τους αστεία, ξορκίζει κάθε φόβο τους και κάθεται στο πιάνο του. Πάνω στη σκηνή όλα λειτουργούν τώρα ρολόι, όλα συντονίζονται στην ηρεμία του. Ευγενής, άνετος και προσηνής όχι απλά δεν ενοχλείται από την παρουσία μας, αλλά όταν η Μαρία Μαράκη τον πλησιάζει για κοντινό καρέ, της χαμογελά εγκάρδια, περιμένει υπομονετικά να τον φωτογραφίσει και στη συνέχεια βγάζει τη φωτογραφική του μηχανή και τραβά εκείνος το πορτρέτο της.
Την προσοχή μου τραβά ένα μπεζ πανέμορφο μπουζούκι ανάμεσα στα όργανα της ορχήστρας του. Το έχουν ζητήσει από τους διοργανωτές. Ένα λεπτό αργότερα, όσο ακούω τις πρώτες νότες του Eden Roc, του προσωπικού μου ύμνου χαράς και γλύκας, ο κιθαρίστας παίρνει στην αρχή λίγο αμήχανα το μπουζούκι στα χέρια του, μετά όμως του δίνει και καταλαβαίνει και η Ανατολή έρχεται πιο κοντά στη Δύση. Σαν να πετάς μπαχάρια στη συνταγή ενός φίνου γαλλικού πιάτου. Με την καινούργια «νοστιμιά», ξαφνιάζεται και διασκεδάζει πολύ η παρέα του Ludovico Einaudi. Το απολαμβάνουν κι αυτοί κι εμείς που τους παρατηρούμε. Εγώ δηλαδή γιατί η Μαρία Μαράκη όπως πάντα στα backstage θέματά μας, γίνεται ένα με τους πρωταγωνιστές του φακού της. Κι όμως υπάρχει μια στιγμή που την βλέπω να κατεβάζει την κάμερα. Την ίδια ακριβώς που κλείνω κι εγώ το μπλοκάκι μου. Πώς γίνεται να τραβάς φωτογραφίες και να κρατάς σημειώσεις όταν δεν ανέχεσαι ούτε την ανάσα σου ακούγοντας τον Ludovico Einaudi να προβάρει το Experience; Λάθος, καμία πρόβα αφού πρώτα ο ίδιος χάνεται σε κάθε νότα και γύρισμα αυτού του κομματιού, με τα μάτια κλειστά και τον κορμό του ελαφρώς γερμένο προς τα πίσω σαν να το παίζει στο πιάνο του για τελευταία φορά.
Οι πρώτες ψιχάλες πέφτουν στο Ηρώδειο, καταφτάνουν απειλητικά και οι δεύτερες, ακούμε τις βροντές και οι τεχνικοί πανικόβλητοι πια καλύπτουν τα μηχανήματα, οι μουσικοί τα όργανά τους κι ο Ludovico αφήνει με ένα χάδι το πιάνο του, σχεδόν απολαμβάνοντας το φθινοπωρινό ψιλόβροχο.
Δυο ώρες μετά, στο θέατρο, λίγο πριν ανάψουν οι προβολείς κι αρχίσει η συναυλία, ο ουρανός έχει γαληνέψει. Μόνο κάτι λευκά σύννεφα αγκαλιάζουν το Ηρώδειο. Τα δικά του.