H αλήθεια είναι πως πρέπει να είσαι κάποιος για να μπορείς να χειριστείς ένα θέμα τόσο κλασικά «καθισμένο» με τόσο καινούργιο τρόπο. Στην Αμερική πιθανώς και να έβλεπες κάποια Σαρλίζ Θερόν, κολλημένη με κανέναν Αυστραλό ηθοποιό, να παριστάνουν το κυριλέ ζευγάρι που ψάχνει το αληθινό παιδί. Στην καλύτερη περίπτωση. Στην Ελλάδα, μου έρχεται μια περίπτωση σκηνοθέτη σαν τον Παύλο Τάσιο, γιατί απ' τους νεότερους θα έβλεπα κάποιο περίεργο αραβούργημα με πάλλευκα δωμάτια, αποκλεισμένα σε απομονωμένες βίλες στην Κηφισιά και δυο τρεις παχουλούς καραφλούς ηθοποιούς με γραβάτα να παριστάνουν τους υπόλοιπους ρόλους, του ζεν πρεμιέ συμπεριλαμβανομένου. Ο Ιάπων ο σκηνοθέτης, που έχει σπουδάσει σε πιο νορμάλ σχολές από το ΙΕΚ ΔΟΜΗ, είναι πιο προσγειωμένος δραματουργικά και πιο to the point κινηματογραφικά. Γι' αυτό και παραμύθιασε τους Γάλλους στο φεστιβάλ των Καννών το 2012 για να τον βραβεύσουν. Επί της ουσίας τώρα.
Ο Ρυότα είναι ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας στο Τόκιο, με μίνιμαλ ΙΚΕΑ σπίτι και κούρσα πάντα πλυμένη, γυαλιστερή, ημιαυτόματη, ο οποίος εργάζεται σκληρά και για πολύ χρόνο κάθε μέρα, για να ικανοποιήσει τις αυξημένες καταναλωτικές ipod ανάγκες του ίδιου και της μικρής οικογένειας του, σε κάποιο κυριλέ προάστιο της πρωτεύουσας του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Η Μιντόρι είναι η γυναίκα του και ο Κεϊτα ο εξάχρονος Supermario γιος του.
Κάποια στιγμή το μαιευτήριο (δεν συμβαίνουν μόνο στο «Έλενας» τέτοια «αίσχη»), τους ανακοινώνει ότι ο 6άχρονος γιος τους δεν είναι το πραγματικό βιολογικό τους παιδί. Έλα τώρα! Το μαιευτήριο τους έδωσε λάθος μωρό. Αυτό στην Ιαπωνία ίσως είναι top ανέκδοτο, αλλά το προσπερνώ. Ο supermodern Ρυότα πρέπει να πάρει μια απόφαση ζωής. Aν θα επιλέξει το παιδί που μεγάλωσε ή το φυσικό του παιδί. Ο Ρυότα, φυσικά, που αν και μοντέρνος έχει μια άλφα τραγικότητα, θα ψάξει να βρει τον αληθινό του γιο και θα τον ανακαλύψει σε μια ταπεινή ιαπωνική οικογένεια ενός ηλεκτρολόγου που έχει βίτσιο να κάνει μπάνιο με τα παιδιά του στην ίδια 1Χ1 μπανιέρα, συν τα παπάκια. Οι δύο διαφορετικές εικαστικά και πραγματικά οικογένειες, έρχονται κοντά πίνοντας γιαπωνέζικη πορτοκαλάδα με σπαστό καλαμάκι, στο κοντινό mall και προσπαθώντας να ανταλλάξουν τα σωστά παιδιά με όσο το δυνατό μικρότερες απώλειες.
Παρόλο τον φαιδρό τρόπο που αντιμετωπίζω την ταινία, πρόκειται για ένα πραγματικό κινηματογραφικό σεμινάριο για το πώς μια χαλαρή ιστορία, και κάπως απίθανη, από κοινή σαπουνόπερα μπορεί να γίνει μια κινηματογραφική ταινία προσωπικής λύτρωσης, γεμάτη συγκίνηση και ουσία. Με απλές πινελιές και λογικές επιλογές ο Χιροκάζου Κορέεντα καταγράφει την ουσία της σύγχρονης αποξένωσης, απ' τα μικρά και απλά συναισθήματα, που είμαστε φτιαγμένοι για να αισθανόμαστε.
Το ηθικό δίδαγμα, που αβίαστα βγαίνει απ' το φιλμ, είναι πως μεγαλύτερη ουσία έχει να μεγαλώνεις το παιδί σου στο κοντινό Mall ή σε μια μικρή μπανιέρα, παρά να προσπαθείς να βγάλεις ακόμα λίγα χρήματα (για να τα δώσεις στην Αpple), στα απάνθρωπα κάτεργα των σύγχρονων επιχειρήσεων.
Η ταινία Like Father Like Son παίζεται στους κινηματογράφους της Αθήνας. Δείτε το τρέηλερ στην κατηγορία trailer του VIDEO.