Παρασκευή και 13, πρεμιέρα στο Παλλάς. Η Χαρούλα και η Δήμητρα. Η Δήμητρα και η Χαρούλα. Χωρίς περαιτέρω συστάσεις, χωρίς επίθετα. Τα μουσικά μας ακούσματα από τα παιδικάτα μας τα οποία διαμόρφωσαν τα μετέπειτα εφηβικά κι ενήλικα μουσικά μας ψαξίματα. «Οδός Αριστοτέλους», «Όλα σε θυμίζουν», «Θεός αν είναι», «Οι φίλοι μου χαράματα» από τη Χαρούλα, «Ατομική μου ενέργεια», «Σκανδάλη», «Χειροκρότημα», «Δυο μέρες μόνο» από τη Δήμητρα, έτσι ενδεικτικά.

Οι δυο τους πάνω στη σκηνή σα μικρά κορίτσια: έκαναν το τρακ τους γέλιο και πειράγματα, ήταν γενναιόδωρες η μία με την άλλη αλλά και με το κοινό τους (2μιση ώρες κράτησε το πρόγραμμα), αυτοσαρκάζονταν για την ηλικία τους, τα κιλά τους, τα τραγούδια που έγραψαν οι ίδιες. Απολάμβαναν, με λίγα λόγια, την κάθε στιγμή τους πάνω στη σκηνή και δεν έπαυαν να ευχαριστούν τους θεατές που τις τιμούν τόσα χρόνια με την αγάπη τους. Η μεν Χαρούλα πιο όμορφη και θελκτική από ποτέ, να εκπέμπει έναν πηγαίο ερωτισμό, η δε Δήμητρα να μην την αφήνει σε χλωρό κλαρί με το μεταδοτικό της χιούμορ. Μαζί τους μια εκπληκτική ορχήστρα, όπου δεσπόζει αυτή η φυσιογνωμία της ηλεκτρικής κιθάρας, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης (θα τον διακρίνετε όρθιο πίσω αριστερά όπως κοιτάτε τη σκηνή), ο οποίος μοιάζει σα να ξεπήδησε από τη μουσική σκηνή του Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’60, ένα εντυπωσιακό μέσα στη λιτότητά του σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά και του Γιάννη Μουρίκη και οι συγκλονιστικοί φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ να κλέβουν την παράσταση.

Αυτά μέσα, στη σκηνή του Παλλάς. Η Ελλάδα που αντιστέκεται πολιτιστικά, που δημιουργεί, που είναι όμορφη, ακομπλεξάριστη, απελευθερωμένη κι απελευθερωτική. Εξω από το Παλλάς, στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, η άλλη Ελλάδα. Της αυθαιρεσίας, της καφρίλας, του έχω-ένα-τεράστιο-τζιπ-και-το-παρκάρω-όπου-μου γουστάρει, της χυδαιότητας «των ημετέρων». Οοοολος ο πεζόδρομος της Βουκουρεστίου εκείνο το βράδυ, από την Πανεπιστημίου ως τη Σταδίου, είχε κατακλυστεί από θηριώδη, πανάκριβα αυτοκίνητα, τα οποία οι ιδιοκτήτες τους, και υψηλοί καλεσμένοι στην πρεμιέρα των Αλεξίου-Γαλάνη, ανερυθρίαστα κι επιδεικτικά είχαν παρκάρει στον πεζόδρομο του κέντρου της πόλης. Όταν τριγύρω υπάρχουν τόσα πάρκιν για να τα αφήσουν νομίμως. Περιττό να πω ότι ουδεμία επίσκεψη δέχτηκαν από την ελληνική τροχαία, ουδεμία κλήση κόπηκε εκείνο το βράδυ στον παράνομα κατειλημμένο από οχήματα κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Πρακτικές και νοοτροπία Μπανανίας με σινιέ αμφίεση. Πολιτικοί, εκδότες, «επώνυμοι» υπεράνω νόμου, κοινής λογικής και στοιχειώδους ευπρέπειας. Ανθρωποι άδειοι, κούφιοι, βαθιά απολίτιστοι. Να τη χαιρόμαστε την καθεστηκυία τάξη μας!

Υ.Γ. Στα πλην της παραγωγής, τα ακριβά εισιτήρια, από €35 έως €60, εν καιρώ καλπάζουσας οικονομικής κρίσης. Νομίζω ότι καλλιτέχνες του βεληνεκούς της Αλεξίου και της Γαλάνη θα πρέπει, ειδικά αυτή την εποχή, να είναι πιο κοντά στο ευρύτερο κοινό τους και όχι μόνο το εύρωστο οικονομικά. Αν και η Γαλάνη το φθινόπωρο που μας πέρασε ήταν κοντά στο νεανικό κοινό της, στο Gazarte, με σαφώς πιο φιλικό εισιτήριο (€15-€35).
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News