Protagon A περίοδος

Η σιωπή της Αλέ

Δεν ξέρω πώς μοιάζει η Λουτσία. Αν είναι ψηλή ή κοντή, μελαχρινή ή ξανθιά, με ίσια μαλλιά ή με μπούκλες. Δεν έμαθα ποτέ και δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Αυτήν τη στιγμή όμως θα ήθελα να την είχα μπροστά μου, να την πιάσω από τους ώμους και να την ταρακουνήσω. Να προλάβει.

Λουκρητία

Δεν ξέρω πώς μοιάζει η Λουτσία. Αν είναι ψηλή ή κοντή, μελαχρινή ή ξανθιά, με ίσια μαλλιά ή με μπούκλες. Δεν έμαθα ποτέ και δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Αυτήν τη στιγμή όμως θα ήθελα να την είχα μπροστά μου, να την πιάσω από τους ώμους και να την ταρακουνήσω. Να προλάβει. Αλλά είναι αδύνατον. Δεν εμφανίζεται πουθενά, είναι νεκρή. Είμαι στο κάθισμα του κινηματογράφου και βλέπω μόνο το μετά. «Μετά τη Λουτσία». Βλέπω τι άφησε πίσω της. Έναν πατέρα που παραιτείται από τη ζωή μέρα με τη μέρα και μια κόρη που δεν υπερασπίζεται τη δική της όταν την εξευτελίζουν κατ' εξακολούθηση οι συμμαθητές της. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το πράττει. Μα το χειρότερο; Δεν μπορώ να τη λυπηθώ. Δεν νιώθω καμία συμπόνια. Αντιθέτως, αισθάνομαι απερίγραπτη οργή. Για όλους. Για τους δασκάλους, για τους συμμαθητές της, για τον πατέρα της, για την Αλεχάντρα την ίδια. Η απάθειά της όταν την κακοποιούν οι συνομήλικοί της, με ενοχλεί. Σταυρώνω τα χέρια και τα πιέζω προς το στήθος προσπαθώντας να ελέγξω τον θυμό μου. Πρέπει κάποιος να μιλήσει επιτέλους. Θέλω να της φωνάξω «Κάνε κάτι Αλέ!», αλλά συγκρατούμαι.

Δεν είμαι σίγουρη πως μπορείτε να κατανοήσετε την αντίδρασή μου. Και δεν σας αδικώ. Θυμηθείτε την εκπομπή των "Πρωταγωνιστών" για το bullying. Ακούς τις αφηγήσεις με ευσπλαχνία, ίσως και με φόβο, αλλά δεν εξοργίζεσαι. Ή κι αν το κάνεις, αυτό δεν έχει αποδέκτη το θύμα. Ξέρετε, όμως, είναι εντελώς διαφορετικό να ακούς την περιγραφή μιας ιστορίας bullying από το να τη βλέπεις μπροστά σου. Ολοζώντανη. Χωρίς μουσικές, χωρίς στρογγυλεμένες γωνίες, χωρίς κάποιον συμβολισμό για να ακουμπήσεις το βλέμμα σου πάνω του και να ξεχαστείς για λίγο. Όχι, δεν συμβαίνει αυτό. Δεν μπορείς να ξεχαστείς. Οι σκηνές σε ακολουθούν καθώς φεύγεις από την αίθουσα. Τις έχω εδώ μαζί μου, στο πίσω κάθισμα του ταξί καθώς προσπαθώ να διώξω την ταραχή που νιώθω ακόμη. Σκέφτομαι πως το «Μετά τη Λουτσία» είναι το δώρο που μπορούν να κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Να το δουν μαζί και να συζητήσουν μετά. Να μάθουν πως η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Τις περισσότερες φορές κοστίζει περισσότερο. Όσο η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

*Η ταινία «Μετά τη Λουτσία» θα βρίσκεται στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 31 Ιανουαρίου.