Η Κατερίνα Πολέμη, η νεαρή καλλιτέχνιδα που την γνωρίσαμε μέσα από τη μουσική της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη, «Μικρά Αγγλία», θα βρεθεί για πρώτη φορά στη σκηνή του Ρυθμός Stage για δύο «καλοκαιρινές» (2 και 9 Μαρτίου), κεφάτες μουσικές βραδιές μέσα στον χειμώνα. Μαζί με την κιθάρα της θα παίξει δικές της συνθέσεις από τον πρώτο της gypsy swing δίσκο και το θέατρο, διασκευές από αγαπημένα βραζιλιάνικα, (αμερικάνικα) Jazz, ελληνικά και γαλλικά κομμάτια. Δείτε τι μας είπε η ίδια.
Οι μελωδίες που ντύνουν την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, «Μικρά Αγγλία» φέρουν την υπογραφή σας. Πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία;
Γνωριστήκαμε με την κα Καρυστιάνη και τον κ. Βούλγαρη στην Άνδρο, το καλοκαίρι του 2012, σ’ ένα φιλικό τραπέζι «τυχαία», όπου αναφέρθηκε το όνειρο να γίνει το ομότιτλο βιβλίο ταινία. Τον χειμώνα τούς κάλεσα σε μια συναυλία μου και την Άνοιξη του 2013 μού έκανε ο κ. Βούλγαρης την πρόταση να γράψω τη μουσική της ταινίας. Άρχισα να γράφω λοιπόν, του έδειξα κάποια κομμάτια και έτσι συνεχίστηκε η συνεργασία μέχρι τέλους.
Βραζιλία, Ελλάδα, σπουδές στην Αμερική και στο φημισμένο Berklee College of Music. Η καταγωγή σας, επηρέασε τα ακούσματά σας; Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με τη μουσική;
Σίγουρα με επηρέασε η καταγωγή μου αλλά και οι άλλοι τόποι που έζησα. Ασυνείδητα αρχικά και σιγά-σιγά βλέποντας και πιο συνειδητά την επιρροή.
Οι εμφανίσεις σας στον Ρυθμό τι θα περιλαμβάνουν; Ποιοι θα σας συνοδεύουν στη σκηνή;
Θα είμαστε τέσσερις μουσικοί. Θα παίξουμε και θα τραγουδήσω την jazz, την gypsy jazz, τη samba και την bossa nova, το blues… Δικά μου κομμάτια αλλά και άλλων συνθετών, πάντα περιτυλιγμένα από χιούμορ, θεατρικότητα, μεράκι και πολύ αυτοσχεδιασμό!
Στα ντραμς θα είναι ο Δημήτρης Κλωνής, στην τρομπέτα και fugelhorn ο Δημήτρης Παπαδόπουλος και στο κοντραμπάσο ο Πέτρος Βαρθακούρης. Είναι εξαιρετικοί οι μουσικοί αυτοί και κάθε φορά που παίζουμε είναι απόλαυση και πρόκληση ταυτόχρονα γιατί χάρη στον κάθε μουσικό προσπαθούμε να μεγαλώσουμε και να γίνουμε καλύτεροι, να ανακαλύψουμε καινούριους δρόμους, νέους αυτοσχεδιασμούς και πάει λέγοντας.
Έχετε βραβευτεί για τη μουσική στην παράσταση «Ευριδίκη», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, όπου λάβατε το πρώτο βραβείο καλύτερης μουσικής από τα βραβεία κοινού του περιοδικού Αθηνοράματος. Άλλαξε κάτι μετά από τη βράβευση;
Άλλαξε το ότι απέκτησα το πρώτο μου αγαλματάκι στο σπίτι προς τιμήν της δουλειάς μου και είναι πολύ όμορφο αυτό. Εκτός από αυτό δεν ξέρω αν άλλαξε κάτι… Πάντως ακολούθησαν άλλες δύο συνεργασίες με τον Δημήτρη Τάρλοου και μία συνεργασία με τη Σοφία Σπυράτου και ίσως έμαθαν κάποιοι παραπάνω από τον κόσμο του θεάτρου το όνομά μου.
Πόσο δύσκολο είναι για μια νέα καλλιτέχνιδα να βρει πατήματα στην Ελλάδα της λιτότητας; Ποιες θυσίες και συμβιβασμούς σάς επιφύλαξε η αφοσίωση στην τέχνη σας;
Πολύ δύσκολο. Κυρίως στην Ελλάδα της μικροψυχίας, του φόβου έκφρασης θα έλεγα και μετά της οικονομικής κρίσης. Οπότε, εκεί μπαίνουν δύο θέματα, ένα είναι το οικονομικό θέμα όπου δεν είναι δίκαιο και ανάλογο το εισόδημα του καλλιτέχνη με το έργο που προσφέρει. Το δεύτερο και ίσως χειρότερο είναι το ότι έχουν καταφέρει κάποιοι να μας κάνουν μια καλή αναισθησία και να πείσουν πολλούς ανθρώπους πως «αυτό το ανούσιο πράγμα έχει δύναμη», πως «αυτό το άθλιο πράγμα είναι στη μόδα, σε κάνει αρεστό», ενώ η αλήθεια της χαρούμενης ζωής είναι ακριβώς το αντίθετο. Για να είναι κάποιος καλά και χαρούμενος καλείται να γνωρίσει τον εαυτό του, να βρει τις αδυναμίες του και να αναδείξει και ενδυναμώσει τις δυνατότητές του. Για να είναι κάποιος χαρούμενος αρκεί να είναι ο εαυτός του και να κάνει τη δουλειά που ονειρεύεται. Ναι, είναι δύσκολο για μένα, στον κόσμο της μουσικής και των καλλιτεχνών. Είναι καμιά φορά δύσκολο ψυχικά, πολλές φορές οικονομικά. Αλλά η ψυχή μου σπαρταράει όταν ζω με την τέχνη. Οπότε οφείλω να μην τα βάλω κάτω και να πορευτώ στη ζωή με την αλήθεια μου, με αγάπη και σεβασμό προς τον εαυτό μου και τη μουσική μου.
Θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για τη νέα σας δισκογραφική δουλειά, «Η Μεγάλη Χίμαιρα». Από πού αντλήσατε έμπνευση για αυτόν τον δίσκο;
Με ενέπνευσε το ίδιο το έργο του Καραγάτση μαζί με το όραμα που είχε ο σκηνοθέτης για τη μουσική της ομότιτλης παράστασης. Αυτά μου έδωσαν ένα πλαίσιο μέσα από το οποίο μπορούσα να κινηθώ. Επειδή η ιστορία διαδραματίζεται την εποχή του 1940, επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά τραγούδια της εποχής και να συνθέσω κάποια κομμάτια και ένα τραγούδι που να έχει ένα «παλαιό» άκουσμα μέσω των μελωδιών και της ενορχήστρωσης (κουαρτέτο εγχόρδων, πιάνο, flugelhorn, μπάσο). Επίσης είναι η πρώτη μου δουλειά ως ενορχηστρωτής και αυτό ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα αλλά και μου έδωσε μεγάλη χαρά, όπως επίσης η συνεργασία μου με τη Νένα Βενετσάνου που ερμήνευσε το κυρίως θέμα της παράστασης.
Τα επόμενα βήματά σας;
Ετοιμάζω μια περιοδεία για το καλοκαίρι στην Ελλάδα και σιγά-σιγά έναν καινούριο δίσκο με δικές μου συνθέσεις world music. Θέλω να συνδέσω την κρητική μουσική με την όπερα, αφρικάνικες φωνές και άλλα διάφορα.
Θα ήθελα να μου πείτε για μια στιγμή που σας έχει μείνει στη μνήμη. Είτε καλή είτε αστεία είτε παράξενη…
Να με πιάσει λόξιγκας καθώς τραγουδάω ένα τραγούδι! Χαχαχα… Πω, πωωωω… Την πρώτη φορά που μου συνέβη, δεν ήξερα τι να κάνω! Μετά όμως βρήκα έναν τεχνικό τρόπο να εκφράσω και τη σωματική μου ανάγκη αλλά και το τραγούδι.
Πάρτε μια γεύση με το παρακάτω βίντεο:
Περισσότερες πληροφορίες
Ρυθμός Stage
Είσοδος στο μπαρ: 12€ με μπύρα ή κρασί
Ώρα έναρξης: 22:30
Μαρίνου Αντύπα 38
*Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP.