Αξίζει το στέμμα του επιφανέστερου επιζώντος ροκά. Οι αυτοκαταστροφικές καταχρήσεις —τόσο συνυφασμένες με την μποέμικη ζωή των καλλιτεχνών του είδους του— δεν τον σκότωσαν. Δεν κόλλησε «στα βουνά της ηρωίνης» ούτε πνίγηκε σε «λίμνες με κονιάκ». Και ποιος κιόλας; Εκείνος ο τύπος που έβλεπε τον θάνατο σαν το τέλος της ευχαρίστησης των καταχρήσεων… (βλέπε και εδώ.)
Τελικά ο Ερικ Κλάπτον, επιβιώνοντας μέσα από τόσες δοξασμένες δεκαετίες που πέρασε σαν σπουδαίος κιθαρίστας, δεν είχε το άδοξο τέλος -καλλιτεχνικό και βιολογικό- άλλων συναδέλφων του.
Αν κάποιος εφηύρε τον όρο «live fast, die young» (ζήσε γρήγορα, δυνατά, πέθανε νέος), που τόσο δοξάστηκε από την εποχή του Τζέιμς Ντιν και μετά, στο πρόσωπο του Κλάπτον βλέπει τον χειρότερο εφιάλτη του
Μία νέα έκδοση, ένα βιβλίο του Φίλιπ Νόρμαν με τίτλο «Slowhand» («Το αργό χέρι»), που είναι βασισμένο σε συνεντεύξεις και μαρτυρίες, περιγράφει πώς ο 72χρονος πλέον Κλάπτον διέλυσε τη Ferrari του, πώς «δραπέτευσε» από ένα καταδικασμένο να συντριβεί ελικόπτερο, πώς ξεπέρασε όλες τις κακές έξεις.
Επέζησε από τρία τροχαία την εποχή της «ηδονιστικής» νιότης του και από όλα τα «αξεσουάρ» του ταραχώδους βίου του ροκά, γράφει στο βιβλίο του ο Νόρμαν: «Ακόμη και οι τριβές του με τον νόμο δεν ήταν σοβαρές, ενώ κατάφερε να διατηρήσει και τα πνευματικά δικαιώματα της εργασίας του».
Το σύνηθες είναι οι ροκάδες να «εγκαταλείπουν» το ματς πριν από την προβλεπόμενη λήξη του. Ο Κλάπτον όμως ήταν πιο τυχερός από τον Τζίμι Χέντριξ τον Τζιμ Μόρισον, τον Κερτ Κομπέιν, την Εϊμι Γουαϊνχάουζ. «Ολοι εκείνοι την πάτησαν στη διαχείριση της ζωής τους» υποστηρίζει ο Νόρμαν.
Ο Κλάπτον ξεπέρασε ακόμη και τον θάνατο του πεντάχρονου παιδιού του, το 1991.
Το βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησε στον αγγλόφωνο κόσμο, είναι μία βιογραφία του άγγλου μουσικού η οποία στο στάδιο της συγγραφής είχε τύχει της επιδοκιμασίας του. Ο Κλάπτον προμήθευσε τον βιογράφο του με μοναδικό υλικό για άντληση πληροφοριών, με ημερολόγια και επιστολές, με ονόματα ανθρώπων που τον γνώριζαν από τα νεανικά χρόνια του, φίλων και συνεργατών του. Αργότερα απέσυρε την υποστήριξή του στην έκδοση, αλλά ο Νόρμαν λέει απλώς ότι τότε «ήταν πια αργά».
Ο τυχερός καταστροφέας των Ferrari
Το βιβλίο αφηγείται πώς ένας μεθυσμένος Κλάπτον, το 1976, βγήκε σχεδόν αλώβητος – είχε μόνο αμυχές- από τα συντρίμμια της Ferrari του. Τότε ο μάνατζερ του κιθαρίστα-ραλίστα κατάφερε να εξασφαλίσει με χρήμα τη σιωπή του ιδιοκτήτη του οχήματος πάνω στο οποίο επέπεσε η Ferrari.
Ο Κλάπτον γλίτωσε και από άλλα δύο τροχαία με Ferrari – στο πρώτο μάλιστα οδηγούσε χωρίς δίπλωμα, αλλά το ενδιαφέρον στοιχείο είναι άλλο: η μέθη του οφειλόταν σε ένα μεθυστικό φιλί που του είχε δώσει η Πάτι Μπόιντ…
Κατά την περιοδεία του στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ το 1990 επιβιβάστηκε σε ένα ελικόπτερο. Το δεύτερο ελικόπτερο εκείνης της ιστορίας συνετρίβη σε μια πλαγιά και κανείς από τους επιβάτες του δεν επέζησε.
Τα εβδομαδιαία έξοδά του για ναρκωτικά (ηρωίνη) επί μία τριετία της δεκαετίας του ’70 ήταν 10.000 στερλίνες! Επειτα το γύρισε στο πιοτό και έπινε δύο μπουκάλια κονιάκ ημερησίως.
Ηταν και πάλι τυχερός, αφού κατάφερε να αποφύγει σοβαρές ασθένειες, καταδίκες και φυσικά τον θάνατο.
Ο Νόρμαν, όπως γράφουν οι λονδρέζικοι Times, ισχυρίζεται ότι κάποτε, σε ένα αμερικανικό δικαστήριο, ο Κλάπτον ορκίστηκε σε μια Βίβλο ότι δεν ήξερε τι εστί μαριχουάνα…
Στάθηκε τυχερός και σε ένα άλλο θέμα, λέει ο βιογράφος: είχε αμέτρητες σεξουαλικές περιπέτειες της μιας βραδιάς, αλλά μόνο ένα «παράνομο» τέκνο. Είναι τυχερός ακόμη και στις επενδύσεις του: αγόρασε τρεις πίνακες μοντέρνας τέχνης τους οποίους μοσχοπούλησε αποκομίζοντας κέρδος δεκάδων εκατομμυρίων – για να μη μιλήσουμε για ψάρεμα, όπου βγάζει όχι λαβράκια αλλά τους μεγαλύτερους σολομούς της Γης…