Πριν λίγα χρόνια διάβασα το τελευταίο μυθιστόρημα που έγραψε ο Λουίτζι Πιραντέλλο, το 1926, το “Ένας, κανένας κι εκατό χιλιάδες”. Ο ήρωας, ο 28χρονος Βιτάντζελο Μοσκάρντα, μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου του, επεξεργάζεται την μύτη του, που τον πονάει σε ένα σημείο. Μπαίνει στο μπάνιο η γυναίκα του και του λέει “κοιτάζεις από ποια μεριά κλίνει;” Εκείνος αιφνιδιάζεται από την παρατήρηση, και την ρωτάει τι εννοεί. “Εννοώ πως η μύτη σου κλίνει λιγάκι προς τα δεξιά, πρώτη φορά το ακούς;”. Πρώτη φορά το άκουγε! Δεν το είχε προσέξει ποτέ και ποτέ κανένας δεν του το είχε αναφέρει, ούτε η γυναίκα του. Από εκείνη την ημέρα ο Βιτάντζελο ξεκινάει να μαζεύει τα χρόνια του ανάποδα. Επιστρέφει σε παλιές ερωμένες, σε παλιούς φίλους, δασκάλες, συμμαθητές, αλλά και καινούριες παρέες, προσπαθώντας να τους εκμαιεύσει το πώς πραγματικά τον έβλεπαν και τον βλέπουν. Αν το μικρό κουσούρι της μύτης του ήταν ένα από τα πολλά που έβλεπαν και δεν του είπαν ποτέ. Σχεδόν γκρεμίζεται όταν συνειδητοποιεί πως η εικόνα του στους άλλους απέχει στρέμματα από την εικόνα που πίστευε ο ίδιος πως είχε. Αυτό, αν δεν το ψιλιαστείς και δεν το αποδεχτείς μικρός, σε μεγάλη ηλικία μπορεί να σε σακατέψει. Όπως και το πόσο διαφορετικά βιώνουν, το ίδιο γεγονός, την ίδια λέξη, το ίδιο άγγιγμα, δύο άνθρωποι που ήταν εκεί, οι δυο τους, μόνοι τους.
Θυμήθηκα το βιβλίο, την Τετάρτη, παρακολουθώντας στο θέατρο Κάππα, την Δάφνη Λαμπρόγιαννη, στο έργο του Robert Hewett “Η ξανθιά, η μελαχρινή και η εκδικητική κοκκινομάλλα”. Πόσο εύκολα μπορούν να γίνουν μπουρδέλο οι ζωές μας από μία μικρή ακολουθία παρεξηγήσεων… Από το δυνατό γέλιο μέχρι τον τζάμπα θάνατο, η γελοιογραφική σκοπιά αλλά και τα αιματώματα της τομής των ζωών εφτά διαφορετικών ανθρώπων. Το “διαφορετικών” είναι πλεονασμός αλλά το αναφέρω για να αποδώσω στην Λαμπρόγιαννη αυτό που της αξίζει.
Στην σκηνή ένας μόνο άνθρωπος, για τους εφτά ρόλους. Σε λίγα δευτερόλεπτα γίνεται άλλος και μπροστά στα μάτια σου έχεις τον κόσμο από εφτά πλευρές. (Και συνειδητοποιείς πως ούτε καν αυτές δεν είναι αρκετές…)
Μία σπουδαία θεατρική ηθοποιός –δοκιμασμένη βέβαια σε όλους τους στίβους της υποκριτικής- υποδύεται τον ρόλο της μισής αλήθειας. Του καθενός μας. Το κάνει κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Ακριβώς τις μέρες που πιστεύω πως είμαι καλύτερος άνθρωπος…