Την Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου, για πρώτη φορά στην Ελλάδα πραγματοποιείται διεθνές φεστιβάλ σύγχρονου χορού για ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρία και τιτλοφορείται «Unlimited Access – Πρόσβαση άνευ ορίων» (26/2 -1/3). Στην Ελλάδα φιλοξενείται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση με τη σύμπραξη του British Council. Παράλληλα, θα γίνουν αντίστοιχες δράσεις στην Πορτογαλία από το Vo’Arte και στην Κροατία από το Croatian Institute for Movement and Dance. Με αφορμή το Unlimited Festival που οργανώθηκε το 2012 στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στο Λονδίνο και με πρωτοβουλία του British Council, οι τέσσερις φορείς ενώνουν τις δυνάμεις τους, για να υλοποιήσουν ένα φιλόδοξο πρόγραμμα.
Με χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Πολιτισμού μέχρι τον Ιούνιο του 2015, το Unlimited Access έχει στόχο την προώθηση της ένταξης και της διαφορετικότητας στις τέχνες του θεάματος και την ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Ομάδες από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα παρουσιάσουν τις παραστάσεις τους στη Στέγη, με ένα μήνυμα: Πάνω στη σκηνή του χορού είμαστε όλοι ίδιοι!
Μιλήσαμε με τους συμμετέχοντες Τάκη Αλεξανδράκη και Αγγελική Ντόκου. Και οι δύο τους μας περιγράφουν την ως τώρα εμπειρία τους σε αυτό το ευφάνταστο εγχείρημα.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο φεστιβάλ και τον χορό;
Τάκης Αλεξανδράκης: Πάντα είμαι υπέρ των νέων πραγμάτων και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίον η Αθήνα για ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του κόσμου αποτελεί πηγή τέτοιων ευκαιριών. Στην επαρχία και στην περιφέρεια είναι δύσκολο να τις έχεις.
Πώς τα καταφέρνετε;
Τ.Α.: Δεν ήξερα τι θα πει σύγχρονος χορός. Ήξερα κάτι παλιότερα όταν νεαρός, πιτσιρικάς και εγώ, πριν χάσω το φως μου, ήξερα τι θα πει, η απαρχή ίσως του σύγχρονου χορού τότε. Πριν αρκετά χρόνια, γιατί δεν είμαι και μικρός. Στην συνέχεια δεν γνώριζα τι ακριβώς θα κάνουμε εδώ και πώς θα υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα το οποίο ήθελε να υπάρχει μια αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους, με το ζευγάρι που θα έκανες μαζί την χορογραφία κ.λπ. Όμως εξελίχθηκε πάρα πολύ ωραία με μια καλή γνώση του ίδιου μας του εαυτού, των ορίων που μπορεί να έχει το σώμα και τα οποία όσο μπορεί κάποιος να τα σκεφτεί, μεγαλώνουν και απλώνονται. Γιατί ουσιαστικά αυτό έμαθα με το πρόγραμμα αυτό: Αέναη κίνηση στο άπειρο. Γιατί αυτό πραγματικά είναι. Κάθε κίνηση που κάνουμε, τη νιώθω σα να φεύγει από εμένα και να πηγαίνει ένα μεγάλο ταξίδι στο άπειρο. Κάπως έτσι έγινε το πρόγραμμα. Υπήρχαν πάντα οι βοηθοί μας που ήταν άνθρωποι βλέποντες. Όπως εγώ έχω τη σύζυγό μου. Και ακολουθώντας το πρόγραμμα και τις οδηγίες της χορογράφου έχουμε ετοιμάσει μία -με μεγάλη δόση αυτοσχεδιασμού- παράσταση, η οποία έχει διάρκεια περίπου 25 λεπτά. Και αυτό επειδή εντάσσεται σε ένα πρόγραμμα τριών παραστάσεων όπου θα παρουσιαστεί και το έργο των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα αλλά και εκείνο των ανθρώπων με πολλαπλές αναπηρίες που περιλαμβάνει και άτομα με νοητική αναπηρία και άλλα σύνδρομα. Το αναμένουμε με μεγάλη χαρά, ανυπομονησία αλλά ταυτόχρονα και με αγωνία. Και περιμένουμε από την διεύθυνση να μας υποσχεθεί, να καταφέρει να συνεχιστεί το πρόγραμμα και για εμάς που δεν θεωρούμαστε πλέον αρχάριοι. Και αυτό επειδή θα ξεκινήσει ένα καινούριο πρόγραμμα για αρχαρίους και για τις τρεις κατηγορίες αλλά για εμάς που είμαστε ένα σκαλοπατάκι πιο πάνω δεν υπάρχει τέτοια προοπτική. Κάτι που φαντάζει σε όλους μας, ιδιαίτερα απειλητικό θα έλεγα γιατί συνηθίσαμε. (γέλια).
Περάσατε καλά, δηλαδή.
Περάσαμε καλά. Είναι πολύ ωραίος και μοντέρνος ο χώρος της Στέγης, και οι άνθρωποι επίσης. Με ανοιχτές ιδέες και μυαλά και πρέπει να τους ευχαριστήσουμε. Και τους χορογράφους και την Μυρτώ Λάβδα που ήταν η υπεύθυνή μας και τον Χρήστο Καρρά που είναι ο γενικός υπεύθυνος για την προσπάθεια που γίνεται εδώ. Παράλληλα να πούμε ότι μέχρι την 1η Μαρτίου τρέχει και η τρισδιάστατη έκθεση εδώ όπου μπορούμε και εμείς να αγγίξουμε διάφορα αντικείμενα που φτιάχνονται με εκτυπωτές 3D.
Τι αναμνήσεις κρατάτε μέχρι και πριν την πρεμιέρα της Παρασκευής;
Τ.Α.: Μάθαμε τις δυνατότητές μας. Εντυπωσιαζόμασταν με αυτά που μπορούσαμε να κάνουμε στην πορεία. Και καταφέραμε να λειτουργήσουμε ως ομάδα και να φτιάξουμε κάτι που θα το πούμε παράσταση. Μόνο και μόνο ότι αγωνιούμε για το πώς θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε αυτό το ωραίο ταξίδι που ξεκινήσαμε, σημαίνει πραγματικά ότι οι εμπειρίες που αποκομίσαμε ήταν τέλειες. Η διάθεση όλων μας είναι εξαιρετική. Βοηθά και το περιβάλλον βέβαια. Νιώθουμε τη Στέγη σαν σπίτι μας, ειδικά τον τελευταίο μήνα. Μας κάνει να προχωρήσουμε περισσότερο στη δική μας εσωτερική ανίχνευση. Να εξωτερικεύσουμε πράγματα που ούτε καν ξέραμε ότι τα είχαμε μέσα μας και να τα προβάλλουμε με έναν τρόπο που τουλάχιστον όπως λένε οι λίγοι που έχουμε κοντά μας και μπορούν να δουν τις πρόβες μας, ότι είναι κάτι το εντυπωσιακό.
Ο χορός ελευθερώνει. Ελευθερωθήκατε;
Ναι, πάρα πολύ. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση που δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σύστημα βημάτων ή κάποια αρχή και τέλος που είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις πιστά. Είναι κάτι το ελεύθερο και κάτι που βγαίνει από μέσα σου. Και λόγω του αυτοσχεδιαστικού προτύπου που υιοθετεί πάντα η χορογράφος μας, η κυρία Ίρις Καραγιάν, αυτό εξελίχθηκε. Χρειάστηκε δουλειά όμως.
Πώς «μπλέξατε» με τον σύγχρονο χορό, με αυτό το εγχείρημα;
Αγγελική Ντόκου: Βασικά ο Τάκης είναι ο συνδετικός κρίκος για όλους μας.
Ο «αρχηγός» που μας μαζεύει;
A.N.: Ακριβώς. Παρακολουθούσα με τον Τάκη ένα ειδικό πρόγραμμα για άτομα με πρόβλημα όρασης, για αυτοάμυνα. Και κάποια μέρα άκουσα τον Τάκη να ρωτάει τα άλλα παιδιά αν έλαβαν ένα email για αυτήν τη δραστηριότητα. Και δήλωσα ενδιαφέρον και έτσι ξεκίνησα.
Πώς είναι; Τι νιώθετε ότι έχετε κερδίσει ως εμπειρία;
Α.Ν.: Αίαντα ανέκαθεν είχα μια τάση όσον αφορά τα καλλιτεχνικά. Πάντα μου άρεσε από μικρή να γίνω ηθοποιός, χορεύτρια, όλα αυτά τα πράγματα και ξεκίνησα ως βλέπουσα. Δεν γεννήθηκα τυφλή. Κάπου στα 27 μου, όταν άρχισε να μειώνεται σταδιακά η όρασή μου και τώρα είναι μόνο αντίληψη μέρας ή νύχτας, μου έλειπε όλο αυτό. Γιατί ασχολούμουν σταδιακά. Πήγαινα και χορό και σε θεατρικά εργαστήρια. Όταν μειώθηκε τόσο πολύ η όρασή μου, δεν μπορούσα να έχω συμμετοχή σε αυτά. Οπότε μόλις το άκουσα, καταλαβαίνεις ότι ενθουσιάστηκα και δήλωσα συμμετοχή από τους πρώτους. Απλά ένιωσα ότι έχω την πολυτέλεια να ασχοληθώ και πάλι με κάτι που μου άρεσε ως βλέπουσα. Και που ως τώρα δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία ως μη βλέπουσα.
Άρα ήσασταν η προχωρημένη της παρέας λόγω της παλιάς σας εμπειρίας.
Α.Ν.: Δεν το έδειχνα, Αίαντα. Είπα στη δασκάλα και στον κύκλο που κάναμε μεταξύ μας ότι έχω ασχοληθεί στο παρελθόν αλλά από εκεί και πέρα υποχωρούσα, έκανα υπομονή και άκουγα ένα μπράβο παραπάνω από τη δασκάλα σε σχέση με τους άλλους αλλά χωρίς να το διατυμπανίζω.
Φόβοι;
Α.Ν.: Κανένας. Δεν με φοβίζει τίποτα. Και γενικά είναι στάση ζωής αυτό στην καθημερινότητα και στα πάντα. Δεν μπορώ, θέλω να είμαι ελεύθερη. Ο φόβος σε καταπιέζει. Δημιουργεί φυλακές που δεν πρέπει να υπάρχουν. Και τι να φοβηθείς; Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς παρά μόνο τον εαυτό σου. Την απελευθέρωση που θα έρθει μέσα από όλο αυτό. Που θα γνωρίσεις τον εαυτό σου πολύ πιο βαθιά.
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.
Τιμές εισιτηρίων:
7 € ενιαία τιμή | Άνεργοι 5 €
Δωρεάν εισιτήρια: ΑμεΑ και 1 συνοδός.
(Οι παραστάσεις είναι κατάλληλες για ηλικίες 7+)
*Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP.