Να σου πω μια ιστορία; Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινάει το ταξίδι της Αιμιλίας στο χώρο και το χρόνο της ζωής. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινάει το βιβλίο της Μαρικαίτης Καμβασινού «αντανακλάσεις μνήμης & ονείρου» από τις εκδόσεις Εμπειρία εκδοτική. Η ίδια, μας προσκαλεί σ’ ένα ταξίδι μνήμης με αποσκευές τις εμπειρίες μιας γεμάτης ζωής. Μιας ζωής που ξεχειλίζει από συναίσθημα. Που σημαδεύεται από στιγμές και η Αιμιλία θα τις γευτεί όλες, καταθέτοντας για κάθε μία και ένα κομμάτι της ψυχής της. Τη μοίρασε στους ανθρώπους της ζωής της, σε αυτούς στους οποίους έδωσε χώρο από το χρόνο της. Δεν ξέρω αν πίσω πήρε όλα όσα θα ήθελε, ξέρω όμως πως υπήρξε άνθρωπος με πλούτη. Όχι από χρήματα, μα από αγκαλιές που άλλοτε ήταν μεγάλες και ζεστές, αυτές, της μιας ανάσας και άλλοτε πάλι όχι. Τις τελευταίες τις κουβαλάς για πάντα μαζί σου θα έλεγε η Αιμιλία. Αλήθεια λέει.
Μεγάλο το ταξίδι. Με φουρτούνες, μα και μπουνάτσες. Αυτές τις γεμάτες μπλε ουρανό που το μάτι σου δεν χορταίνει. Που το χαμόγελο στο πρόσωπο διαγράφεται πιο μεγάλο και από τον ίδιο τον ήλιο, με μια Αιμιλία που θέλει να φωνάξει σε όλους τους στερημένους από ευτυχία ανθρώπους, ότι όλα μπορεί ξαφνικά να κινηθούν στη ζωή τους και ο στενός χώρος τους να ελευθερωθεί, να απλωθεί και να χωρέσει, έστω και για λίγο, ολόκληρο το σύμπαν. Να σου πω μια ιστορία; Η Μαρικαίτη Καμβασινού έχει μια αρχοντιά στην πένα της. Την έχει και στη ζωή. Αυτή την ίδια που εκπέμπει η Αιμιλία, προς όλα όσα την αφορούν, προς όλα εκείνα που σταλάζουν πάνω της. Και εκείνη με τη σειρά της τα μετατρέπει σε σκιές, σε γραμμές και χρώματα, βιώνοντας με αυτό τον τρόπο, απόλυτο ερωτισμό και ελευθερία συναισθημάτων.
Οι διαφορετικές εποχές όμως, κουβαλάνε και δικές τους νοοτροπίες. Αυτές που παραμένουν νοτισμένες στο πέρασμα του χρόνου και που τις σύραμε μαζί μας, τις κάναμε κτήμα μας. Τις θρέψαμε. Και αυτές πληγώνουν. Πώς το λέει και η ίδια; Α, ναι, πως το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει κανείς, διαστρεβλώνει συχνά το γενετικό υλικό του με απίστευτες συνέπειες… Εχει ψυχή η Αιμιλία, που δεν στεγνώνει, ψυχή βαθιά και εκείνη φροντίζει να τη μοιράζεται, με την αρχοντιά της οικοδέσποινας που ανοίγει το σπίτι της σε πρόσωπα αγαπημένα. Πάντα γενναιόδωρα. Μεγάλη υπόθεση να ξέρεις να μοιράζεσαι… ακόμα και τη σιωπή.
Εξαιρετική βρίσκω τη χρονική συγκυρία που η Μαρικαίτη Καμβασινού επιλέγει να τοποθετήσει την Αιμιλία. Και τότε και τώρα. Δύσκολοι καιροί τότε. Πόλεμος και εμφύλιος. Χτίστηκαν αντιλήψεις… με βαρίδια. Και τώρα δύσκολοι καιροί. Και τώρα πόλεμος ακόμα και εμφύλιος, θα μπορούσε κάποιος να πει. Το θέμα είναι τούτη τη φορά, πιο μονοπάτι αντιλήψεων θα περπατήσουμε;
Τα μπράβο ανήκουν στη συγγραφέα και στo πρώτο της μυθιστόρημα. Εκείνα ήταν που περίσσευαν απ’ όλους όσοι μίλησαν για το βιβλίο κατά την παρουσίασή του. Χρειάζεται ο χώρος νέες προσπάθειες. Καθάρια πρόσωπα. Θέλω να πιστεύω πως η ίδια θα συνεχίσει να μοιράζεται μαζί μας χώρο και χρόνο, εκθέτοντας το ίδιο μοναδικά τον εαυτό της, πράγμα υπέροχο, χρησιμοποιώντας -τι άλλο;- παρά την πένα της.