Είναι άφραγκος. Εχει μόλις 106 δολάρια στην τράπεζα και καμία σταθερή δουλειά για να συντηρήσει τον ίδιο, τη γυναίκα του και το αγαπημένο του μαστίφ – και αυτό ίσως ζυγίζει όσο η έγκυος γυναίκα του (65 κιλά). Οι οντισιόν πάνε κι έρχονται αλλά, ύστερα από τον ένα και μοναδικό πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «Οι μάγκες του Μπρούκλιν» το 1974, δεν βρίσκει καμία καλή ευκαιρία. Μπορεί και να τον έχει επηρεάσει η μητέρα του, Ζακλίν «Τζάκι» Σταλόνε, η οποία, ασκώντας τις «μαντικές ικανότητες» μιας ερασιτέχνισσας αστρολόγου, έχει προβλέψει ότι η πρώτη επιτυχία του γιου της θα προκύψει από τη συγγραφή, πάντως, η λογική του – ή το πάθος του για τον κινηματογράφο – του λέει ότι εάν δεν μπορεί να βρει έναν ρόλο, πρέπει να τον δημιουργήσει ο ίδιος.
Αλλωστε τον έχει ήδη στο μυαλό του. Τον εμπνεύστηκε από έναν πραγματικό αγώνα πυγμαχίας. Το 1975 ένας 36χρονος, λευκός, μποξέρ, ο Τσακ – «The Bayonne Bleeder» – Ουέπνερ, άντεξε 15 γύρους προτού χάσει από τον ανίκητο παγκόσμιο πρωταθλητή, Μοχάμεντ Αλι. «Καταπνιγμένες φιλοδοξίες ενός άνδρα που βλέπει τα όνειρά του να διαλύονται», σκέφτηκε ο 28χρονος, τότε, Σιλβέστερ Σταλόνε την ώρα που παρακολουθούσε τον αγώνα σε μία αίθουσα προβολής. Η ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό του τους επόμενους 11 μήνες. «Ο πρώτος μήνας είναι το στάδιο έμπνευσης. Οι επόμενοι 10 είναι η περίοδος της επώασης», περιέγραψε αργότερα ο ίδιος.
Η ιδέα μπορεί να άξιζε ένα εκατομμύριο δολάρια, όπως αποδείχθηκε αργότερα, αλλά μέχρι τότε, ο Σταλόνε δεν είχε λεφτά ούτε για το νοίκι. Πρώτα έπρεπε να «φύγουν» κάποια κοσμήματα της γυναίκας του. Υστερα έφτασε η πιο επώδυνη στιγμή της ζωής του. Εδεσε τον Μπάτκους, τον 65κιλο καλύτερό του φίλο που πήρε το όνομά του από τον ποδοσφαιριστή των Σικάγο Μπέαρς, Ντικ Μπάτκους, έξω από ένα κατάστημα αλκοολούχων ποτών και περίμενε για κάποιον που θα του προσέφερε 100 δολάρια για να τον αγοράσει. Τελικά, βρέθηκε ένας ο οποίος συστήθηκε ως Μικρός Τζίμι -για το ύψος του- και του έδωσε τα μισά χρήματα.
Αυτή η κίνηση, μάλλον, συνέβαλε και στην επιτάχυνση του «σταδίου της επαλήθευσης». Μέσα σε 3μιση ημέρες, με εγερτήριο στις 6 το πρωί, ο Σταλόνε έγραψε ολόκληρο το προσχέδιο του «Ρόκι». Εκείνος έγραφε σε ένα σημειωματάριο με ένα στυλό μπικ και η γυναίκα του το δακτυλογραφούσε σε μία γραφομηχανή. Θα ακολουθούσαν άλλα δύο προσχέδια μέχρι το τελικό σενάριο. «Στο πρώτο θέτω τη δομή, έπειτα επιμελούμαι το χιούμορ και την ιδιοσυγκρασία των χαρακτήρων», είχε εξηγήσει ο ηθοποιός και σεναριογράφος αργότερα στους New York Times.
Το σενάριο ήταν ένας παραλληλισμός της ζωής του. «Ο Ρόκι είχε το κίνητρο, την εξυπνάδα και το ταλέντο να γίνει πυγμάχος αλλά κανείς δεν του έδινε προσοχή. Μέχρι που άρπαξε την ευκαιρία. Το ίδιο συνέβη και με εμένα», εξηγεί ο Σταλόνε. Αυτό έβλεπε ο ίδιος. Οι παραγωγοί που διάβασαν το σενάριο είδαν μία ενδιαφέρουσα ιστορία για έναν αουτσάιντερ, έναν ευαίσθητο πυγμάχο που καταλαμβάνει το ρινγκ από το πουθενά. Με λίγα λόγια, μία κινηματογραφική επιτυχία, που τελικά, θα απέφερε κέρδη 225 εκατ. δολαρίων παγκοσμίως και ένα Οσκαρ καλύτερης ταινίας.
Η καλύτερη προσφορά προήλθε από τους Ιρουιν Ουίνκλερ και Ρόμπερτ Τσάρτοφ, οι οποίοι ήθελαν με 265.000 δολάρια να αγοράσουν το σενάριο. Πάρα πολλά λεφτά για έναν τύπο που είχε πουλήσει το σκυλί του για να πληρώσει το νοίκι του. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι οι παραγωγοί ήθελαν να βλέπουν στον ρόλο του Ρόκι Μπαλμπόα είτε τον τραχύ Τζέιμς Κάαν (βλ. «Νονός», 1972) είτε τον γόη Ράιαν Ο’ Νιλ (βλ. «Μία τρελή, τρελή καταδίωξη», 1972). Ο Σταλόνε δεν ήθελε να «πουληθεί». Ο ρόλος ήταν για τον ίδιο. Κι έτσι οι παραγωγοί έριξαν την τιμή στα 35.000 δολάρια. Η συμφωνία κλείδωσε: θα ήταν μία ταινία χαμηλού προϋπολογισμού.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Σταλόνε ήταν να αναζητήσει τον σκύλο του. Βρήκε τον Μικρό Τζίμι και τον ικέτεψε – μαζί με τα παιδιά του τα οποία έκαναν τη σκηνή ακόμη πιο δραματική. Παρότι ο Σταλόνε προσέφερε τη διπλάσια τιμή από την αρχική, ύστερα από τη συμφωνία του με τους παραγωγούς, ο Μικρός Τζίμι θεώρησε ότι ο Μπάτκους «άξιζε» 3.000 και μία υπόσχεση ότι και ο ίδιος θα συμμετέχει στην ταινία.
Πράγματι, ο «περίεργος ανθρωπάκος», όπως τον είχε περιγράψει σε μία συνέντευξη ο Σταλόνε, εμφανίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα στο «Ρόκι», το ίδιο και ο Μπάτκους, ο οποίος είναι ο σκύλος του μποξέρ στις δύο πρώτες ταινίες. Ο πατέρας του ηθοποιού, Φρανκ, συνταξιούχος αισθητικός και μεσίτης, είναι ο αυτός που κρατάει το χρόνο του αγώνα στην τελική σκηνή, ενώ ο 26χρονος αδελφός του Σιλβέστερ, Φρανκ Τζούνιορ, συμμετέχει στην ταινία ως ένας τραγουδιστής του δρόμου.
Συνολικά η παραγωγή κόστισε περίπου 1 εκατ. δολάρια και τα γυρίσματα διήρκεσαν 28 μέρες – «όσο κρατά η περίοδος κύησης ενός ζουζουνιού του νερού», όπως το έχει χαρακτηρίσει ο Σταλόνε. Η πραγματική δουλειά, βέβαια, έγινε πριν από τα γυρίσματα. Κατά τη διάρκεια πέντε μηνών ο «Sly», όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, προπονούνταν έξι ώρες την ημέρα: οκτώ χιλιόμετρα τρέξιμο στην παραλία, σκιαμαχία στο διαμέρισμα, μυϊκή ενδυνάμωση στο γυμναστήριο και πολύ μποξ.
«Ημουν αδέξιος. Δεν μπορούσα να πετύχω το σάκο ταχύτητας και η απόδοσή μου ήταν αστεία. Πάθαινα συνέχεια διάστρεμμα στον καρπό, λύγιζαν οι αντίχειρές μου και έκανα τους πυγμάχους που με παρακολουθούσαν να χαμογελούν στο θέαμα», έχει δηλώσει ο Σταλόνε για τις πρώτες προπονήσεις του στην πυγμαχία, οι οποίες απαιτούσαν να κατεβάζει διαφορετικά 113 χάπια βιταμίνης την ημέρα για να ανεχτεί τον πόνο.
«Υπήρχαν 14 σελίδες που κατακλύζονταν από “αριστερό, δεξί, δεξί, δεξί, αριστερό, αριστερό κροσέ”», είχε διηγηθεί στους New York Times, τον Νοέμβριο του 1976, έναν μήνα προτού βγει η ταινία στις αίθουσες. Αυτό που στην οθόνη φαινόταν σαν σχεδόν τυχαία εκτίναξη μπουνιών ήταν ένα «ακριβές μπαλέτο», το οποίο είχε χορογραφήσει ο ίδιος και ο σκηνοθέτης, Τζον Αβίλντσεν.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 3 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Θα αποσπούσε τρία Οσκαρ – Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Μοντάζ – ενώ ο ίδιος θα ήταν υποψήφιος για Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και Σεναρίου. Θα ακολουθούσαν δε, άλλα τέσσερα «Ρόκι» και ένα «Ρόκι Μπαλμπόα», μία σειρά ταινιών, δηλαδή, που συνολικά απέφερε περισσότερα από 1 δισ. δολάρια διεθνώς αλλά και θα αιχμαλώτιζε το ταλέντο του Σταλόνε σε ένα κορμί μπράβου. Τώρα ο Σταλόνε επιστρέφει – είναι υποψήφιος για το Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία όπου ο ίδιος επιστρέφει ως προπονητής ενός νέου, επίδοξου μποξέρ. Η «Κριντ: Γέννηση ενός θρύλου» («Creed») παίζεται από την Πέμπτη, 28 Ιανουαρίου, στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Εχουν περάσει 40 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση ως Ρόκι Μπαλμπόα. Τότε κάποιες κριτικές τον είχαν τσακίσει. «Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο θεατής καλείται να πιστέψει ότι ο Ρόκι είναι συμπονετικός, ενδιαφέρων, ακόμη και ηρωικός, ωστόσο ο χαρακτήρας που βλέπουμε είναι ένας ηθοποιός που δεν πείθει», έγραφε, τότε, ο Βίνσεντ Κάμπι των New York Times, αποκαλώντας τον λίγο πολύ ένα «αγγούρι».
Ακόμη και να συμφωνούσαν με τον κριτικό όλοι οι υπόλοιποι που, τελικά, λάτρεψαν τον Ρόκι, ακόμη και να μην ακολουθούσαν πέντε ταινίες με τον ίδιο ήρωα και, παράλληλα, άλλα πέντε «Ράμπο», ο Σταλόνε θα ήταν ικανοποιημένος από την πρώτη μόνο παραγωγή. «Η ταινία αποδεικνύει ότι ένα άγνωστο ποιόν, ένας άνθρωπος εντελώς έξω από τον χάρτη, μπορεί να παράγει ένα διαμάντι, έναν πολύτιμο λίθο», είχε δηλώσει πριν κυκλοφορήσει η ταινία. «Και υπάρχουν πολλοί εκεί έξω σαν κι εμένα, άνθρωποι που το επάγγελμα των ονείρων τους τούς απαρνείται μία ευκαιρία. Και όταν συμβαίνει αυτό, η δημιουργική τους ενέργεια συρρικνώνεται στον εσωτερικό τους κόσμο, τους διαβρώνει, και τότε οι ίδιοι γίνονται ζηλόφθονοι και εκδικητικοί, με αποτέλεσμα να το γυρνάνε στο ποτό». Εκείνος το γύρισε στο μποξ.