Αληθινά σε βατραχομυομαχία παρέπεμπε η αναμέτρηση η οποία σκηνοθετήθηκε -με τα γνώριμα, παραδοσιακά υλικά έντασης και ρηχής θεατρικότητας- στη Βουλή με την ψήφο εμπιστοσύνης. (Που διεκδικήθηκε. Δόθηκε. Αναλύθηκε. Πάμε παρακάτω). Για όσους δεν το 'χουν φρέσκο, η Βατραχομυομαχία απετέλεσε σκωπτική παρωδία των Ομηρικών επών, όπου τον ρόλο του Αχιλλέα, του Έκτορα, του Αγαμέμνονα, του Πρίαμου κ.ο.κ. -δηλαδή των Ομηρικών ηρώων- τον είχαν βατράχια και ποντίκια. Με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.
Ας είναι.
Σε κάτι, όμως, υπήρξε γνήσια χρήσιμη όλη αυτή η σκηνοθεσία. Στο να ξαναθυμηθούμε ορισμένες σημαντικές φάσεις του (πρόσφατου, διάβολε!) παρελθόντος:
- Πρώτον, η εμπιστοσύνη ψηφίστηκε πανηγυρικά και τον Νοέμβριο του 2011 -εμπιστοσύνη προς Κυβέρνηση ΓΑΠ/Βαγγέλη Βενιζέλου, τότε- και, πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, η Κυβέρνηση είχε πέσει με πάταγο!
- Δεύτερον, την Κυβέρνηση ΓΑΠ διαδέχθηκε τότε ως Κυβέρνηση ειδικού σκοπού η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ (όπου οι μαχητικοί σοσιαλιστές της ΠΑΣΟΚικής ενδοχώρας βρέθηκαν στα ίδια κυβερνητικά έδρανα με Μαυρουδή Βορίδη και Άδωνι Γεωργιάδη, ήδη…). Τότε ο «ειδικός σκοπός» ήταν η διαπραγμάτευση του PSI και του PSI+, αργότερα: άλλη ιστορία. Υπό (ας το πούμε ευγενικά) εξωτερική επιβολή. Σήμερα; Σήμερα συζήτηση για αντίστοιχο σχηματισμό Κυβέρνησης ειδικού σκοπού περιφέρεται και πάλι (Λυκούδης, Κρεμαστινός, Σηφουνάκης, Μωραΐτης), πλην ο… σκοπός αναζητείται. Ο Στ. Θεοδωράκης περιέγραψε, βέβαια, έναν: διαπραγμάτευση του χρέους (ενιαία), συνταγματική επανεκκίνηση, ριζική αλλαγή του εκλογικού νόμου…
- Τρίτον, φρεσκαρίστηκε η μνήμη. None less than Βαγγέλης Βενιζέλος, θύμισε πώς «μπήκαμε στο (αρχικό) Μνημόνιο». Δεν υπήρξε αρχική διαπραγμάτευση: και τούτο όχι επειδή η εποχή ΓΑΠ/Παπακωνσταντίνου ήταν προσκυνημένη, αλλά επειδή… στη φάση Καστελλόριζου οι άνθρωποι είχαν φρικάρει από τον πανικό τους. Το ότι οι ημέρες Παπακωνσταντίνου «βολικά» έχουν σβήσει -τότε, δηλαδή, που έγινε η εξαρχής στρεβλή θεμελίωση του Μνημονίου/Προγράμματος Προσαρμογής όπως… εξηγούσαν τα Ζάππεια- οφείλεται στο ότι ό ίδιος βρέθηκε μπλεγμένος στα δίχτυα της λίστας Λαγκάρντ. Ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου μόλις τώρα ξανασηκώνεται από την πρόταση δημοψηφίσματος του 2011. (Το οποίο, ή μάλλον τον λιθοβολισμό του οποίου, σιγά-σιγά η «δημοκρατική Ευρώπη» συνειδητοποιεί τι σήμανε. Άλλη ιστορία, κι αυτή). Βέβαια, η σημερινή ηγεσία του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠΑΣΟΚ λησμονεί την άλλη μεγάλη στροφή (ποια; μα… της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» Β.Β., που μας χάρισε το χαράτσι Βενιζέλου και μιαν ομοβροντία περί το Ασφαλιστικό, το οποίο τώρα «ωριμάζει»). Πάντως τότε ουσιαστικά, και με πελώριο κόστος, ήταν που «στάθηκε στα πόδια της» η δημοσιονομική ισορροπία…
- Τέταρτον, μ' ένα άλλο επεισόδιο -την αμφισβήτηση Χρύσανθου Λαζαρίδη, στην πορεία προς την ψήφο εμπιστοσύνης- φρεσκαρίστηκε μια άλλη μνήμη. Πως η ΝΔ στο Ζάππειο-Ι τουλάχιστον, είχε διατυπώσει μια δομημένη κριτική απέναντι στο Μνημόνιο-Ι. Στο Ζάππειο-ΙΙ, μάλιστα, είχε προχωρήσει και σε διατύπωση εναλλακτικής πρότασης: εκείνης που θα πήγαινε να διαπραγματευθεί με τους «εταίρους» μας μετά την Κυβέρνηση Παπαδήμου και τα PSI.
Η διαπραγμάτευση αυτή με τους «εταίρους» μας, που οδήγησε στο Μνημόνιο-ΙΙ και όλα όσα ζήσαμε το 2013-14 είναι ψέμα ότι «δεν έγινε» (όπως δεν είχε γίνει τίποτε (μα τίποτε!) ως διαπραγμάτευση επί ΓΑΠ/Παπακωνσταντίνου με το Μνημόνιο-Ι). Η διαπραγμάτευση όμως αυτή, του 2012, κατόρθωσε να ενσωματώσει μικρό μόνο τμήμα των αναλύσεων των Ζαππείων. Σε όλην αυτήν τη διαδρομή, ο ρόλος Χρύσανθου υπήρξε τουλάχιστον όσο κεντρικός του Γιάννη Στουρνάρα. Ο τελευταίος, για να μην αφήσουμε κομμάτια ιστορίας απέξω, ευθύς ως είχε επιστρέψει από τη διαπραγμάτευση του τέλους 2012, είχε εξηγήσει δημόσια/on-record πόσο μονόπλευρο ήταν το αποτέλεσμα, πόσο front-loaded ήταν η πορεία που συμφωνήθηκε. Αυτό, δηλαδή, που έφερε την καταβύθιση του 2013, αλλά και… το διαβόητο Πρωτογενές Πλεόνασμα.
Όταν λοιπόν ακούμε ότι, στην τωρινή στροφή, υπάρχει «ζήτημα Λαζαρίδη», ουσιαστικά θέλουμε να χάσουμε (θέλουν να μας κάνουν να χάσουμε) τη μνήμη των πραγμάτων. Το ίδιο, όταν μάθουμε αύριο, ότι «δεν πρέπει να πολυαναμειγνύεται ο Γιάννης Στουρνάρας».