Όσοι τον έχουν παρακολουθήσει, θα θυμούνται ότι ο νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Βασίλης Κικίλιας, δεν υπήρξε παίκτης πρώτης γραμμής. Ακόμα και οι ελεύθερες βολές, συνήθως σίδερο έβρισκαν. Αυτό όμως, ουδόλως τον δυσκόλεψε να αρχίσει πολιτική καριέρα.
Και ενώ στις ομάδες του, οι προπονητές τού έδιναν ρόλο αναπληρωματικού, ο «προπονητής» της πολιτικής του καριέρας, του εμπιστεύτηκε σπουδαία θέση. Η οποία, ωστόσο, δεν (θα έπρεπε να) συγχωρεί αστοχία και «σίδερο» στις «ελεύθερες βολές» διότι δεν υπάρχει η δυνατότητα του «ριμπάουντ». Στον λίγο χρόνο που βρίσκεται σε θέση υπουργού, έχει και δεν έχει πράξει αρκετά, είναι η αλήθεια. Και μόνο η, με στιλ Κίμωνα Κουλούρη, περιπολία μαζί με αστυνομικούς για να συλλάβει μικροπωλητές στην Ερμού, τον κατατάσσουν επάξια στην κατηγορία των πολιτικών που προτιμούν το θέαμα από την ουσία. Νέος είναι, δυνάμεις έχει, ας τρέξει και λίγο παραπάνω σε αστυνομικές περιπολίες. Τα επικίνδυνα είναι τα άλλα, εκείνα που καλείται να πάρει αποφάσεις.
Για παράδειγμα, επικίνδυνο είναι αυτό που αποκαλύπτει, σε εκτενές ρεπορτάζ του, ο καλός συνάδελφος Δημήτρης Αγγελίδης, στην Εφημερίδα των Συντακτών. Μαθαίνουμε λοιπόν από το ρεπορτάζ πως, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, μια από τις πρώτες του ενέργειες ήταν «να παρέμβει με τρόπο πρωτοφανή και με αδιαφάνεια στη συγκρότηση των επιτροπών της Αρχής Προσφυγών (εξετάζουν σε δεύτερο και τελεσίδικο βαθμό τις αιτήσεις ασύλου που απορρίφθηκαν σε πρώτο βαθμό), επιλέγοντας αναρμοδίως τα μέλη τους, και απαξιώνοντας τον θεσμικό ρόλο της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ).». Υπάρχουν αρκετές λεπτομέρειες, που φέρνει στο φως ο συνάδελφος -αξίζει να το διαβάσει κανείς- και που εύλογα αναρωτιόμαστε αν ο κύριος υπουργός έχει συναίσθηση του ρόλου του και αν πράγματι έχει καταλάβει ότι μια απλή καθυστέρηση ή, ακόμα χειρότερα, η ακύρωση της διαδικασίας εξέτασης αιτημάτων ασύλου, για τους πρόσφυγες, μπορεί για εκείνον να είναι μια απλή υπογραφή αλλά για εκείνους είναι η ίδια τους η ζωή. Η υπόθεση των προσφύγων, πάντα, αλλά ειδικά την εποχή που κυριολεκτικά η Μέση Ανατολή και όχι μόνο, καίγεται, δεν είναι το σπορ που ο καθένας μπορεί να εξασκηθεί και να έχει το δικαίωμα των κομπασμών, των πειραματισμών, του παιχνιδιού της «κολοκυθιάς» και, εν τέλει, των εσκεμμένων(;) αποτυχιών. Οι πρόσφυγες, δεν είναι πορτοκαλί μπάλα, που ο (κάθε) Κικίλιας μπορεί να την πετάξει στη στεφάνη, χωρίς να ζημιώσει ανθρώπινες ζωές. Για αυτό, κύριε υπουργέ, αυτή τη φορά βάλε καλύτερο «σημάδι». Είναι σπουδαία υπόθεση να διαχειρίζεσαι ζωές ανθρώπων. Ως γιατρός, θα το ξέρεις καλύτερα.