Η ασχήμια ερμηνεύεται (και, κατά καιρούς, θριαμβεύει) με πολλούς τρόπους. Προτιμώ να μην μπερδευτώ σε μεγάλους αισθητικούς λαβυρίνθους και να σταθώ μόνο σε μία από τις εκδοχές της -τον «κοινό μας βίο» τα τελευταία χρόνια- και τη δική του ασχήμια που μας έχει, πια, βυθίσει πολύ βαθιά. Πιο συγκεκριμένα, στην ασχήμια του αξιοθρήνητου πολιτικού τοπίου, των μνημονίων, της εκχώρησης όλων σχεδόν των ελευθεριών της Ελλάδας μας σε τρίτους, τη διαφθορά που συνεχίζεται ακάθεκτη, τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία, την αναγκαστική -ξανά- μετανάστευση, τη διαπλοκή, το πλήρες ξεβράκωμα το οποίο έχουμε υποστεί και, το κυριότερο, στο μέλλον μας που, αν κρατήσουν για πολύ αυτές οι κυβερνήσεις «συνεργασίας», τύπου Παπαδήμου ή Σαμαρά, δεν θα μπορεί (αυτό που χτίζουνε) να κοιταχτεί στον καθρέφτη γιατί δεν θα αντέχει πια τόσο ξεπεσμό και παραμόρφωση.
Μη μου πείτε πως είμαι αρνητικός και γκρινιάζω την ώρα που κλείνουμε «μια χαρά δουλειές» με την Gazprom (αν τη γράφω σωστά) και περιμένουμε να ζήσουμε «την πιο πλούσια σε επισκέπτες τουριστική σεζόν της ιστορίας μας». Θα σας απαντήσω πως δεν με παρηγορεί αυτό. Είμαι απαισιόδοξος διότι δεν τρέφω καμία εκτίμηση στο πολιτικό προσωπικό μας και τους παρατρεχάμενους γύρω από τους «αρχηγούς» της κυβερνητικής τριανδρίας σφουγγοκωλάριους. Δεν έχω τη χαρά να τους γνωρίζω από κοντά τους περισσότερους, αλλά τους βλέπω στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, τους ακούω, διακρίνω τι λένε πίσω απ’ αυτά που λένε και τι δηλώνει η γλώσσα του σώματός τους – που, επιεικώς, για τους περισσότερους, δείχνει αμηχανία, υπεροψία και -πολύ συχνά, δυστυχώς- τζάμπα μαγκιά. Μετρώ τις μέρες να ολοκληρώσει την αποστολή του και ο θίασος Σαμαρά-Βενιζέλου-ΔΗΜΑΡ για να μας αδειάσει τη γωνιά μια ώρα αρχύτερα. Και, βέβαια, λυπάμαι που επιτρέψαμε στις τρόικες και τη μαντάμ Μέρκελ με τις εκλογές της, να μας οδηγήσουν σ’ αυτό το μαύρο αδιέξοδο από το οποίο, αύριο-μεθαύριο το πολύ, θα μας ζητηθεί να απεμπλακούμε μόνοι μας, με κόστος τεράστιο και κοινωνικές επιπτώσεις που ένας Θεός μόνο ξέρει μέχρι που μπορεί να μας οδηγήσουν – σε ποιες (μεταξύ μας) ακρότητες.
Ο κ. Αλαβάνος την Τρίτη το πρωί ανήγγειλε στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου στον ΣΚΑΪ ότι, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ετοιμάζει το «κόμμα της δραχμής» γιατί, όπως λέει, με «σκληρό» νόμισμα καμία κρίση σαν τη δική μας δεν λύθηκε ποτέ. Αυτό διευκολύνει, βέβαια, κατά κάποιο τρόπο την κατάσταση γιατί όσοι θεωρούν υπεύθυνο το ευρώ (και όχι τη διαχείρισή του) ως το πρόβλημα, θα πάνε να κουρνιάσουνε σ’ αυτήν τη νοητή Αλβανία του Χότζα –χωρίς να έχουν καν τη συμπαράσταση της «Λαϊκής Κίνας» όπως συνέβαινε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο του 20ού αιώνα, αφού τώρα πια η Κίνα προτιμάει να αγοράζει λιμενοβραχίονες στον Πειραιά και να «επιχειρεί» παγκοσμίως με ρυθμούς τρελούς, πλουτίζοντας ανερυθρίαστα σε μεγέθη δις και τρις, dollars plus euros. Μαζί με την Αλέκα και τους συντρόφους της θα αποσυρθούν σε παρελθόντες χρόνους και οι οπαδοί του κ. Αλαβάνου (σαν ασπόνδυλα κακότεχνα ολογράμματα που τα ρουφάει μια δυναμική ηλεκτρική σκούπα Hoover και τα δρομολογεί για τη χωματερή) – ενώ εμείς οι υπόλοιποι που ανήκουμε στον Δυτικό κόσμο και εκεί θέλουμε να συνεχίσουμε να ανήκουμε, είτε ως Αριστεροί, είτε ως Δεξιοί, είτε ως Κεντρώοι (αν ισχύουν ακόμα αυτοί οι διαχωρισμοί) θα συνεχίσουμε να ζούμε ελπίζοντας πως θα ξημερώσει μια μέρα που η χώρα θα αποκτήσει μια ηγεσία αντάξιά της και θα απαλλαγεί από όλο αυτό το ανθρώπινο σκουπιδομάνι που τη «διαχειρίζεται» με τόση ανικανότητα, αυθάδεια και αμετροέπεια, τόσες δεκαετίες.
«Άμα λευτερωθεί η Ελλάδα» από όλα αυτά τα ξεδιάντροπα πάρε-δώσε που την κατάντησαν σφουγγαρόπανο και μεγαλοπουτάνα του καθενός, θα πάρουμε μεγάλη ανάσα. Θα έρθει και αυτή η στιγμή – πάντα έρχεται κι ας μην κρατάει πολύ στον ιστορικό χρόνο, κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να μας ανακαινίσει. Αλλά με τις ενδοτικές αυτές κυβερνήσεις σαν του ΓΑΠ – με προσωπική ευθύνη του οποίου μπήκαμε σε αυτήν την απίστευτη περιπέτεια – του Παπαδήμου, του Σαμαρά, των μνημονίων και των «δόσεων», για μας δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Αν τους περάσει θα τραγουδάμε όλοι μαζί μπροστά στα ερείπια, νικημένοι για άλλη μια φορά και ξεπουλημένοι πλήρως, εκείνο το άσμα το λαϊκό: «Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια και κοιμάμαι τώρα, μονάχη στα σανίδια» – αφού θα 'χουμε καταγράψει στο «ιστορικό» μας όλη αυτή την ανελέητη ασχήμια, αυτό το “Ugly” πράμα, με την ψυχή και με το σώμα, το μυαλό και την καρδιά μας.
Για την ερμηνεία της λέξης «Ugly» που διάλεξα για τίτλο, η Εγκυκλοπαίδεια Britannica σημειώνει, μεταξύ άλλων, περιφραστικά, και τα εξής: corruption, the ugliest stain of all. Δηλαδή: «Διαφθορά – η πλέον αποτρόπαια (άσχημη πολύ) κηλίδα, ή σπίλωση, ο χειρότερος ανεξίτηλος λεκές» – σε ελεύθερη μετάφραση.
*Definition of UGLY
1: frightful, dire
2a: offensive to the sight: hideous
b: offensive or unpleasant to any sense
3: morally offensive or objectionable <corruption-the ugliest stain of all>