Εμείς το ζήσαμε το 2008, όταν ο Γ. Βουλγαράκης (εμπλεκόμενος στις σκοτεινές υποθέσεις της Μονής Βατοπεδίου και της Siemens) είχε εξισώσει το ηθικό με το νόμιμο. Στην Κύπρο το ζουν τώρα – αφορμή είναι η αγορά ενός οικοπέδου 1.739 τ.μ. (κυριότητας της Αρχιεπισκοπής) από τη σύζυγο του Προέδρου, την κα Άντρη Αναστασιάδη, έναντι 500.000 ευρώ, σε 75 δόσεις. Η πράξη είναι νόμιμη, είναι και ηθική;
Αναμφίβολα, είναι αψυχολόγητη. Όταν το κύριο θέμα της κυπριακής επικαιρότητας αφορά τα μέτρα διάσωσης της πρώτης κατοικίας, η πράξη της Πρώτης Κυρίας να αξιοποιήσει μια «καλή ευκαιρία» αγοράς ακινήτου, είναι απολύτως άστοχη και εντελώς ασύμβατη με τη συγκυρία που βιώνει η κυπριακή κοινωνία.
Μετά ταύτα, η κα Αναστασιάδη υποστήριξε ότι η τιμή αγοράς προκύπτει από τη μέση τιμή 15 άλλων αγοραπωλησιών, που έγιναν την ίδια περίπου περίοδο, στην ίδια περίπου περιοχή. Επίσης, η κα Αναστασιάδη υπενθύμισε ότι τα εισοδήματά της δικαιολογούν αυτή την αγορά, η οποία έγινε λόγω άμεσης γειτνίασης με το σπίτι της. Ο Αρχιεπίσκοπος τέλος υποστήριξε ότι η Εκκλησία πουλά και άλλα ακίνητα με τα ίδια κριτήρια στη διαμόρφωση των τιμών. Καλοπίστως, ας τα δεχτούμε όλα ως ορθά. Η κίνηση ήταν λάθος.
Αν στο επίπεδο της παρέας εκτιμούμε και σεβόμαστε όσους γνωστούς μας προσαρμόζουν το πλαίσιο της ζωής τους, κατά τρόπο που να είναι συμβατό με την πραγματικότητα της συγκυρίας στο επίπεδο της κοινωνίας, οι απαιτήσεις μας απ΄ τους πολιτικούς είναι αναμφίβολα υψηλότερες. Απαιτούμε απ΄ αυτούς να αντιλαμβάνονται το «κοινό αίσθημα», να τιμούν τον ρόλο που αντιστοιχεί στο δημόσιο αξίωμά τους, να στερούνται δηλαδή «για λόγους αρχής» οφέλη ή προνόμια που από άλλη θέση θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν και να απολαύσουν και πάντως να είναι μέρος της κοινωνίας που δοκιμάζεται και υποφέρει – ως στάση ζωής, όχι ως θέση.
Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, ούτε είναι καθήκον. Είναι επιλογή, που έχει να κάνει με την επιθυμία κοινωνικής προσφοράς – είναι ένας ρόλος που έχει και το «κοστούμι» του. Την ώρα δηλαδή που ο διπλανός σου ζει με την αγωνία της έξωσης, δεν μπορείς εσύ να κυνηγάς τις ευκαιρίες. Και την ώρα που ο μέσος Κύπριος δυσκολεύεται να βγάλει τον μήνα του, δεν επιτρέπεται ο πρώτος πολίτης χώρας, να δείχνει ότι έχει ικανά αποθεματικά που του δίνουν τη δυνατότητα να τα αυγατίσει. Δεν επιτρέπεται δηλαδή να υποδηλώνεται ότι «δυστυχία» και «ευκαιρία» είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και, πάντως, είναι μέγιστος παραλογισμός την ώρα που ο πρώτος τη τάξει πολίτης καλεί την κοινωνία να αρθεί στο ύψος των ευθυνών της, για να ξεπεράσει την κρίση και να κάνει ένα άλμα προς τα μπρος – στη λύση του Κυπριακού – να στρέφει τη ματιά του στο γειτονικό του οικόπεδο…
Όλα έγιναν τυπικά, όπως ορίζουν οι διαδικασίες. Παρ’ όλα αυτά, κρίμα. Για τον κ. Αναστασιάδη προσωπικά, την κυπριακή κοινωνία, την Πολιτική.