Όχι πολύ καιρό πριν, στη μεγάλη κρίση της ΝΔ που ακολούθησε μετά από την ήττα στις εκλογές του Ιανουαρίου -αν και η «γκρίνια» ήταν νωρίτερα εκεί- γινόταν λόγος πολύς για τον διάδοχο του Αντώνη Σαμαρά. Κάποιοι έβλεπαν και τα βασικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχει ως ιδανικό αντίβαρο του Αλέξη Τσίπρα. Θα έπρεπε να είναι περί τα 40, εμφανίσιμος, καλλιεργημένος αλλά αρκούντως «αλήτης» ή ανεκτά «θρασύς». Α… και η προέλευσή του, οι ρίζες του δηλαδή, να μην ταυτίζονται με τη Δεξιά στα άκρα της. Δεν υπήρχε αυτός και το ήξεραν. Ακούστηκαν ονόματα, γράφτηκαν ονόματα αλλά ως εκεί.
Τη λύση έδωσε η δυναμική του «Όχι» στο δημοψήφισμα. Με την Ντόρα Μπακογιάννη μπροστά, ειπώθηκε το «Αντώνη, παραιτήσου». Εκείνος όρισε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τη συνέχεια την ξέρετε. Όπως δείχνει η σύντομη ιστορία ως σήμερα, ο Μεϊμαράκης αρέσει και δικαίως. Αστική ευγένεια, ξεκάθαρα λόγια, ευθείες βολές, ατσαλάκωτος αλλά όχι στημένος, πολύ μετά τα 40 αλλά μ’ έναν τρόπο «φρέσκος».
Περίπου έτσι και στο ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος παραιτήθηκε για να δώσει τόπο στο νέο. Είναι το νέο του ΠΑΣΟΚ η Φώφη Γεννηματά; Δεν νομίζω ότι μπορεί να απαντηθεί με ασφάλεια ούτε καν μετά και το πάντρεμα με τη ΔΗΜΑΡ και τον πολύ νέο πρόεδρό της. Είναι μια άνιση ωστόσο αναπόφευκτη σύγκριση ανάμεσα στον Βενιζέλο και τους δυο τους. Φοβάμαι πως το ποιος μπορούσε καλύτερα, θα έπρεπε στα σοβαρά να απασχολήσει εκείνους που αγάπησαν την παράταξη.
Και κάπως έτσι η κουβέντα για τον νέο και τον παλιό άλλαξε γένος. Δεν είναι πια η μάχη μέσα στις ηλικίες των αρχηγών ή των στελεχών -μη γελιόμαστε- αλλά κάτι πιο γενικό. Το παλιό και… το νέο «κάτι». Ο καινούριος αφορισμός σε ό,τι προγενέστερο. Το ασαφές νέο «κάτι» με τους πολυάριθμους διεκδικητές. Είναι το σύστημα; Είναι ο τρόπος της διακυβέρνησης; Κάποιο μυστικό μοντέλο που θα σκάσει απ’ το κουτί και θα κάνει τη διαφορά; Είναι μια άλλη σελίδα στη διαπλοκή; Είναι όλα αυτά μαζί; Και πώς φιλτράρονται όλα όσα συνθέτουν το νέο; Γιατί αν νέο είναι οι μεταρρυθμίσεις και μαζί μ’ αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις ή οι αξιολογήσεις -που αρκετοί διεκδικητές του νέου αποστρέφονται- τότε αλήθεια για ποιο νέο μιλάμε; Εικάζω όχι το νέο Μνημόνιο…
Το νέο δεν μπορεί παρά να είναι το επιτέλους αυτονόητο. Ποιος το αντέχει και ποιος δεν θα υπολόγιζε το πολιτικό κόστος; Ο Τζορτζ Όργουελ είχε πει «Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν». Επικοινωνιακά μπορεί να βολεύει η διάκριση μέσα στα χρόνια. Τα τεχνητά χάσματα δηλαδή. Στην πραγματική πολιτική όμως οι συνέχειες δεν παραγράφονται και ούτε αναιρούν η μια την άλλη.