Και ξαφνικά η κυβέρνηση βρήκε άλλον έναν εχθρό της. Εκτός από τους γνωστούς τρεις (αντιπολίτευση, media, Σόιμπλε – εδώ), θέλει τώρα να διώξει το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα. Επειδή -όπως εξήγησε ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ- η στάση του «δεν είναι εποικοδομητική», όπερ σημαίνει ότι απαιτεί σκληρά μέτρα.
Το ερώτημα που τίθεται εξαρχής είναι αν έχουμε να κάνουμε με μια καλά μελετημένη κίνηση της κυβέρνησης, η οποία θα αποφέρει κάποιο όφελος στη χώρα ή αν πρόκειται για άλλη μια προπαγανδιστική στρακαστρούκα, απ’ αυτές που μας έχει συνηθίσει, η οποία θα καταλήξει σε άτακτη υποχώρηση.
Πριν επιχειρήσουμε να δώσουμε απάντηση, ας δούμε ορισμένα στοιχεία:
- Η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα λήγει τον Μάρτιο του 2016. Επομένως, τότε θα μπορούσε και να αποχωρήσει, αν η ελληνική κυβέρνηση κρίνει ότι δεν χρειάζεται άλλο τα λεφτά του. Πάντως, μέχρι τώρα δεν είχε θέσει τέτοιο θέμα. Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας είχε απαντήσει στη διευθύντρια του Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ ότι επιθυμεί τη συνέχιση της συμμετοχής του στο ελληνικό πρόγραμμα (εδώ). Επιπλέον, θεωρούσε το ΔΝΤ σύμμαχο της Ελλάδας στο θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους (εδώ).
- Η συμφωνία που υπέγραψε το καλοκαίρι ο κ. Τσίπρας είχε ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο νέο ελληνικό πρόγραμμα δανειοδότησης. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβαν οι πάντες ενώ οι Γερμανοί θεωρούν αυτή τη συμμετοχή εκ των ων ουκ άνευ, αλλιώς δύσκολα θα περάσει αυτή η νέα συμφωνία από τη Βουλή τους.
- Για να ανοίγει ξαφνικά τέτοιο θέμα ο κ. Τσίπρας, σημαίνει ότι έχει διασφαλίσει τη θετική γερμανική θέση. Πράγμα που σημαίνει ότι η σφοδρή αντίδραση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εκφράζει μόνον εκείνον. Και αυτό σημαίνει ότι η Ανγκελα Μέρκελ και η λοιπή γερμανική ηγεσία θα πάρει το μέρος της Ελλάδας. Δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση έχει βάσιμες ενδείξεις ότι στη γερμανική κυβέρνηση επικρατεί διχασμός και ότι ο κ. Σόιμπλε μπορεί να απομονωθεί. Γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας φροντίζει σε κάθε δήλωσή του να διαχωρίζει την κ. Μέρκελ, εκθειάζοντας την «υπευθυνότητά» της. Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι μπορεί να βρει και άλλους συμμάχους, για παράδειγμα μεταξύ κυβερνήσεων με άλλον πολιτικό προσανατολισμό, όπως είναι της Γαλλίας ή η νέα της Πορτογαλίας.
Το ερώτημα είναι τι από όλα αυτά είναι αλήθεια, τι φαντασίωση και τι ακόμη ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα, τώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στην πραγματικότητα της διακυβέρνησης και της λήψης σκληρών μέτρων.
Η σύντομη προϊστορία της δεν εγγυάται τίποτα το θετικό. Πριν καταλήξει στη συμφωνία του καλοκαιριού ο κ. Τσίπρας ζούσε σε έναν φανταστικό κόσμο, με τον Βαρουφάκη, τη Ζωή και τ’ άλλα παιδιά. Οταν είδε ότι οι ιδεοληψίες του τύπου «εμείς θ’ αλλάξουμε την Ευρώπη του Σόιμπλε» δεν έχουν πέραση και ότι ακόμη και οι φιλικότεροι προς την Ελλάδα ηγέτες (Ολάντ, Ρέντσι) τον πίεζαν να συμφωνήσει, οδηγήθηκε σε άτακτη υποχώρηση.
Σήμερα ο κ. Τσίπρας δεν κατέχεται από ιδεοληψίες ούτε έχει άγνοια. Αυτό είναι βέβαιο. Το ερώτημα είναι αν η απόπειρά του να διώξει το ΔΝΤ συμφέρει τη χώρα (διότι οι Ευρωπαίοι, αν μείνουν μόνοι τους, θα είναι πιο ήπιοι στις απαιτήσεις τους) ή αν έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα προπαγανδιστικό κόλπο.
Αν συμβεί το πρώτο, θρίαμβος. Το πιο μισητό σύμβολο του διεθνούς οικονομικού ιμπεριαλισμού θα φύγει και ο κ. Καμμένος θα διοργανώσει γιορτή στο Σύνταγμα, στην οποία θα καούν ομοιώματα του ηττημένου Σόιμπλε. Αν το ΔΝΤ μείνει και όλα αποδειχθούν μια φούσκα, ε, τι να κάνουμε; «Δώσαμε τη μάχη και υποχωρήσαμε αξιοπρεπώς απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις», δεν είναι το βασικό πρωθυπουργικό επιχείρημα;
Εν τω μεταξύ, την ώρα που αυτή η μάχη κατά της Λαγκάρντ και του Σόιμπλε θα κορυφώνεται, θα περνάνε από τη Βουλή τα υπόλοιπα μέτρα. Ποιος κυβερνητικός βουλευτής θα τολμήσει να «υπονομεύσει» την κυβέρνησή του, ταυτιζόμενος με τους εχθρούς της, εγχώριους και αλλοδαπούς;
Ετσι, οι εχθροί της, Λαγκάρντ και Σόιμπλε, θα αποδειχθούν οι καλύτεροι σύμμαχοι της κυβέρνησης. Σατανικό μεν, ουδόλως απίθανο δε.