O Tσίπρας έκανε το δημοψήφισμα όχι επειδή ήθελε να πάρει υπόψη του την άποψη της κοινωνίας (αν τον ενδιέφερε αυτό, δεν θα παραμύθιαζε προεκλογικά με υποσχέσεις που γνώριζε ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει), αλλά γιατί είχε ανάγκη να μείνει στην εξουσία. Καθόλου αριστερή στάση κατά την άποψή μου, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Για να διατηρηθεί στην εξουσία, θα έπρεπε να εξασφαλίσει δυο πράγματα 1) ότι η όποια συμφωνία (εκ των πραγμάτων με σκληρά μέτρα) θα περάσει από τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και 2) ότι δεν θα φαινόταν στα μάτια της κοινωνίας σαν ένας ακόμα καιροσκόπος που από το «θα σκίσουμε τα μνημόνια», θα έφτανε σ’ ένα τρίτο μνημόνιο. Πιστεύω ότι θα πετύχει το πρώτο, αλλά όχι το δεύτερο.
Οι επιλογές του από εδώ και πέρα, είναι δυο: 1) Να υπογράψει μια νέα συμφωνία, η οποία αυτή τη φορά δεν θα γίνει με την πολυτέλεια του χρόνου, αλλά μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Το «επείγον», δεν συνδέεται με την υπόσχεσή του για 48 ώρες (η αξιοπιστία δεν είναι το δυνατό του σημείο), αλλά επειδή ο κόσμος θα βλέπει στις οθόνες των ΑΤΜ την ένδειξη «συγνώμη, αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε» 2) Να μην υπογράψει συμφωνία, κάτι που οδηγεί στην ταπεινή δραχμή.
Πιστεύω ότι θα επιλέξει το πρώτο, δεν θα ήθελε να ταυτιστεί με μια τόσο τραγική επιλογή του εθνικού νομίσματος, η οποία θα οδηγούσε σε μαζική φτωχοποίηση.
Η συμφωνία θα περάσει από τη Βουλή. Οι απώλειες, από την πλευρά των βουλευτών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα είναι μικρές. Ακόμα και όσοι παριστάνουν τους κοινωνικά ευαίσθητους, θα επικαλούνται το δημοψήφισμα που τους «ανανέωσε την εντολή» και θα ψηφίσουν. Σ’ αυτούς θα προστεθούν και αρκετά κόμματα της αντιπολίτευσης. Άρα, ο κ. Τσίπρας, θα έχει πετύχει τον πρώτο στόχο.
Δεν θα συμβεί κάτι ανάλογο με τον δεύτερο. Μόλις το νέο μνημόνιο αρχίσει να εφαρμόζεται, με όρους μάλιστα δυσμενέστερους απ’ ό,τι λίγο καιρό πριν, η ανοχή της κοινωνίας για την κυβέρνηση θ’ αρχίσει να μειώνεται με γρήγορους μάλιστα ρυθμούς. Όχι μόνο επειδή τα μέτρα θα είναι σκληρά. Αλλά και επειδή ένα μεγάλο κομμάτι από εκείνους που επέλεξαν το «όχι», είχαν πιστέψει και το κυρίαρχο κυβερνητικό σύνθημα που το συνόδευε «λέμε όχι στη λιτότητα». Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όχι με μια νέα πιο δύσκολη συμφωνία, αλλά ούτε μ’ εκείνη που ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε σε 47 σελίδες. Βλέπω πως αυτοί που χαρακτήριζαν τους υποστηρικτές του «ναι» ως «γερμανοτσολιάδες», τώρα θα έχουν πολλαπλασιάσει την οργή τους, αλλά θα στρέψουν σε άλλη κατεύθυνση.
Το «δια ταύτα» είναι πως (αν δεν οδηγηθούμε στη δραματική επιλογή της δραχμής) ο κ. Τσίπρας και η παρέα του θα παραμείνουν στην εξουσία πολιτευόμενοι όπως ακριβώς οι προηγούμενοι. Από αυτή την παρέα θα απουσιάζουν μερικά χαρακτηριστικά, κυρίως αξιακού χαρακτήρα. Τα οποία, ωστόσο, δεν νομίζω πως τους ενδιέφεραν ιδιαίτερα…
Υ.Γ.: Και μια λεπτομέρεια, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι λεπτομέρεια. Για να περάσει ακόμα και η χειρότερη για μας συμφωνία, πρέπει να έχει την έγκριση και 18 κοινοβουλίων, όχι ηγετών, κοινοβουλίων. Με τους «εξαιρετικούς» χειρισμούς που έγιναν αυτούς τους πέντε μήνες και οδήγησαν σε πλήρη απομόνωση, δεν θα έβαζα στοίχημα ότι πολλά από αυτά τα κοινοβούλια θα συμφωνούσαν…