Σύμφωνα με το πασίγνωστο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», ζούσε κάποτε ένας αυτοκράτορας που άλλη έγνοια δεν είχε από το να παραγγέλνει καινούργια φανταχτερά ρούχα. Κάποτε τον πήραν χαμπάρι δυο αετονύχηδες και του είπαν ότι έχουν ένα ύφασμα τόσο φίνο, τόσο αραχνοΰφαντο, που το δέρμα δε νοιώθει το άγγιγμά του. Και ράβοντας οι απατεώνες, τάχα, στα μέτρα του αυτοκράτορα μια νέα υπέροχη φορεσιά, τον έστηναν με τις ώρες στον καθρέφτη, δουλεύοντας τον αέρα με βελόνες. Κι ενώ ο εκείνος έβλεπε τον εαυτό του γυμνό, οι απατεώνες τον έπειθαν, πως ήταν τόσο άψογο το ύφασμα που ούτε φαινόταν καλά καλά.
Ως εδώ το παραμύθι είναι σαν αμέτρητα παραδοσιακά, όπου ο κατεργάρης ήρωας καταφέρνει και νικά έναν ισχυρότερο αντίπαλο, πάνω στο μοντέλο, ας πούμε, του Οδυσσέα με τον Κύκλωπα. Όμως το ιδιοφυές στοιχείο, που ο Άντερσεν εμπνεύστηκε από ένα ισπανικό βιβλίο του Μεσαίωνα, είναι ότι στην πλάνη του ελαφρόμυαλου αυτοκράτορα πέφτει ολόκληρη πολιτεία. Οι κάτοικοί της συνωστίζονται στα πεζοδρόμια να δουν τον αυτοκράτορα να παρελαύνει ντυμένος, σύμφωνα με τους τελάληδες με «την πιο υπέροχη φορεσιά στον κόσμο». Κι ενώ κανένας τους δε βλέπει αυτή τη φορεσιά, ο ένας θεωρεί ότι φταίει ο ίδιος, που είναι άξεστος και δεν αντιλαμβάνεται τα ανώτερα πράγματα, ο άλλος αυθυποβάλλεται ότι στην πραγματικότητα μάλλον τη βλέπει, κι ο τρίτος δε βλέπει μεν, αλλά θεωρεί ότι καλύτερα να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Όλοι μαζί χειροκροτούν ενθουσιωδώς και ανταλλάσσουν σχόλια, για το πόσο υπέροχα, πόσα καταπληκτικά, πόσο πανέμορφα είναι τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα.
Μέσα στον κόσμο βρίσκεται όμως κι ένα παιδάκι. Κι αυτό, πριν προλάβει η μάνα του να το σταματήσει, βάζει ξαφνικά τις φωνές: «Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός! Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός!».
Η φήμη του παραμυθιού του Άντερσεν οφείλεται στο ότι δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την τεράστια δύναμη της εθελοτυφλίας. Φαίνεται ότι έτσι είμαστε καμωμένοι οι άνθρωποι, και ως βιολογικές οντότητες, και ως κοινωνίες, που να μη θέλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα, όταν είναι δυσάρεστη. Τα εργαλεία γι’ αυτό το κουσούρι τα προμηθεύει κατά περίπτωση η συνήθεια, η ανάγκη να συμφωνούμε με τους άλλους, ή η δύναμη του φόβου -έτσι, όπως ακριβώς στο παραμύθι του Άντερσεν. Όμως, αντίθετα δυστυχώς από το παραμύθι, στη ζωή αυτά είναι τόσο ισχυρά που ακόμη και αν βρεθεί κάποιο παιδάκι, ανεπηρέαστο από το κουσούρι των μεγάλων, και φωνάξει την ολοφάνερη αλήθεια με το όνομά της, εμείς σπάνια ξυπνάμε από την πλάνη. Και σχεδόν ποτέ εγκαίρως.
Τα «Καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» μου τα έφερε στο νου αυτές τις μέρες το άκρως αξιοπερίεργο, κατά τη γνώμη μου, γεγονός της απόλυτης αδιαφορίας, ή και άρνησης, του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας να πιστέψει την πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και τα μικρο-μορφώματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, να κυβερνήσουν μετεκλογικά μαζί.
Η πρόσκληση αυτή δεν έγινε στα κρυφά, σε κάποιο συνωμοτικό καταγώγι. Έγινε φανερά, δημόσια, επίσημα, δια στόματος Αλέξη Τσίπρα, και μάλιστα στην πρώτη μεγάλη προεκλογική του ομιλία, μια εκδήλωση δηλαδή με ιδιαίτερη συμβολική σημασία. Το κάλεσμα ο Τσίπρας το ονόμασε «προοδευτικό προσκλητήριο», που σύμφωνα με τα λόγια της επίσημης κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, το «εξειδίκευσε πρωτίστως στις δυνάμεις της αριστεράς, από τους αριστερούς σοσιαλιστές ως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.» Και κάλεσε ιδιαίτερα, ονομαστικά, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να φτιάξουν μαζί κυβέρνηση.
Χθες, Κυριακή, η Iskra.gr, δηλαδή ο ιστότοπος που εκφράζει την πιο ομολογημένα κομμουνιστική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριξε ενθουσιωδώς αυτή την πρόσκληση. Ο αρθρογράφος λέει συγκεκριμένα ότι «θα αποτελούσε τραγικό λάθος αν το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρούσαν ότι η επερχόμενη σύγκρουση θα είναι περιορισμένη και υπονομευμένη και αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ». Και έπειτα, με τη γνωστή παλαιομαρξιστική συνήθεια να μιλά ως γνήσιος εκφραστής της Ιστορίας, συνεχίζει: «Θα αποτελούσε ιστορικό λάθος αν το ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τον ειδικό τρόπο τους, προεξοφλούν εκ των προτέρων ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω εγγενών αδυναμιών του, θα υποχωρήσει νομοτελειακά από τους στόχους του ή ότι οι τελευταίοι, επειδή είναι "μερικοί" και "ανεπαρκείς", θα γίνουν περίπου αποδεκτοί "μετά βαΐων" από το σύστημα!».
Εγώ, από τη μεριά μου, ήδη από τον Ιούνιο του 2012, όποτε γίνονται συζήτησεις με γνωστούς και φίλους για σενάρια πιθανών κυβερνητικών συνεργασιών, στις όποιες εκλογές, επαναλαμβάνω μονότονα: μην αποκλείετε, ως πιθανότητα το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Αλλά όποτε το λέω αυτό οι συνομιλητές μου με αντιμετωπίζουν ως γραφικό. Το ξαναείπα μάλιστα τις προάλλες σε μια παρέα, ύστερα από το δημόσιο προσκλητήριο του Αλέξη Τσίπρα: «Βρε παιδιά, το λέει ο ίδιος: θέλει να κάνει κυβέρνηση με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Αλλά πάλι άκουσα γελάκια και είδα μορφασμούς αμφιβολίας. Όμως, αυτή τη φορά, ίσως επειδή οι αντιδράσεις των φίλων μου μου θύμισαν το παραμύθι για τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα, θέλω να πω τη γνώμη μου δημόσια.
Να αρχίσω από τις τρεις συχνότερες αντιρρήσεις που ακούω, πολλές από νοήμονες και σοβαρούς ανθρώπους, όποτε αναφέρω ότι υπάρχει ενδεχόμενο να μας κυβερνήσει συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ:
Η πρώτη είναι ότι αυτό «θα το αρνηθεί 100% το ΚΚΕ”», και άρα εμάς δεν πρέπει να μας απασχολεί. Δηλαδή: Δεν πα να λέει ο Τσίπρας; Θα τον βάλει στη θέση του ο Κουτσούμπας!
Η δεύτερη αντίρρηση είναι ότι «αυτά που λέει ο Τσίπρας περί αριστερής διακυβέρνησης δεν τα εννοεί, τα λέει μόνο για να πάρει ψήφους από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ».
Η τρίτη είναι πως «ο Τσίπρας θέλει συμμαχίες με κεντροαριστερά, δηλαδή ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι, και αυτά τα περί ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα λέει ‘για να μην γκρινιάζουν οι ‘Λαφαζάνηδες’».
Καθεμιά από αυτές τις αντιρρήσεις έχει δόση λογικής. Αλλά καμία τους δεν κλείνει οριστικά το ζήτημα, όπως φαίνεται να πιστεύουν όσοι τις προτάσσουν.
Ας τις δούμε μια-μια:
Πράγματι, μέχρι σήμερα το ΚΚΕ αρνείται στον δημόσιο λόγο του τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να το κάνει προεκλογικά, όπως άλλωστε επιβάλλει το συμφέρον. (Παρά το γεγονός αυτό, σημειώνω ότι στη χθεσινή συνέντευξη του Κουτσούμπα στη Realnews, στο ερώτημα αν θα δώσει ψήφο ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντά με το ξεκάθαρο «όχι» που προσπαθεί μάλλον να του εκμαιεύσει ο ερωτών). Η πρόσκληση όμως του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ για συνεργασία ήταν ως τώρα θεωρητική, αφού δεν έγινε ποτέ από ένα κόμμα έτοιμο να τη βάλει σε πράξη -άρα και η άρνησή της ήταν χωρίς κανένα κόστος. Αναρωτιέμαι όμως: θα είναι και πάλι αρνητική η απάντηση του ΚΚΕ, όταν δεχθεί την πρόσκληση -γιατί, βέβαια, θα τη δεχθεί- μετεκλογικά, με τις έδρες ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ να αθροίζονται σε πάνω από 151;
Συμφωνώ ότι γνωρίζουμε χίλιους δυο λόγους για τους οποίους το ΚΚΕ θα μπορούσε να αρνηθεί. Αλλά σκεφτείτε τη θέση του: θα έχει απέναντί του ένα κόμμα που με το μπόνους των 50 εδρών μπορεί για πρώτη-και ίσως μοναδική- φορά στην ελληνική ιστορία, να φτιάξει αριστερή κυβέρνηση. Αρκεί το «ναι» του ΚΚΕ, και έγινε. Αν όμως το ΚΚΕ το αρνηθεί, και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να ξαναπάει σε εκλογές, όπως είναι πιθανότατο, το παραδοσιακό κόμμα της αριστεράς θα καταποντιστεί. Γιατί είναι βέβαιο ότι πολλοί από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΚΚΕ θα θεωρήσουν αδιανόητο ότι στάθηκαν αυτοί, με το πάνω κάτω 5% τους, εμπόδιο στην αριστερή διακυβέρνηση. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μπορεί το ΚΚΕ, για πρώτη φορά μεταδικτατορικά, να μείνει εκτός Βουλής-και άρα και εκτός χρηματοδότησης. Θα πάρει το ρίσκο για μια τέτοια πανωλεθρία η ηγεσία του;
Το ΚΚΕ, όπως κάθε κομμουνιστικό κόμμα, έχει ως μεθοδολογικό οδηγό το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ας θυμηθούμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα στην ιστορία του, αυτό που καθιερώθηκε να αποκαλούμε «βρώμικο 89», όταν το ΚΚΕ έκανε κυβέρνηση με τον προαιώνιο εχθρό του, τη δεξιά, τη «Νέα Δημοκρατία» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ένα κόμμα που έκανε λοιπόν έναν τέτοιο «τακτικό ελιγμό», θα κωλώσει να κυβερνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ; Κι αυτό για λόγους αρχών; Ελάτε τώρα! Κι αν το ΚΚΕ βγει τρίτο κόμμα, θέση για την οποία παλεύει στις δημοσκοπήσεις; Πάλι θα αρνηθεί τη συνεργασία; Κι όταν πάρει αυτό την τρίτη εντολή, δεν θα κάνει αντιπρόταση στον ΣΥΡΙΖΑ, με τους δικούς του όρους; Γνωρίζοντας ότι η όποια ευκαιριακή συμμαχία, όταν αυτή συμφέρει κάποια φανταστική «ιστορική αναγκαιότητα», είναι πάγια τακτική της κομμουνιστικής αριστεράς, εγώ προσωπικά ακούω βερεσέ το επιχείρημα ότι την αριστερή διακυβέρνηση «θα την αρνηθεί οπωσδήποτε το ΚΚΕ». Αλλά δηλώνω ότι με εντυπωσιάζει η επιπολαιότητα με την οποία το δέχονται οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί από αυτούς δεν θα διανοούνταν καν να τον ψηφίζουν, αν πίστευαν ότι ο μετεκλογικός του συνεταίρος θα είναι το ΚΚΕ. Αλλά δεν θα είναι, σου λένε, με μόνο επιχείρημα τη διαβεβαίωση του Κουτσούμπα.
Πάμε στη δεύτερη αντίρρηση, ότι δηλαδή με το αριστερό του κάλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς ψαρεύει ψήφους από ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Σίγουρα υπάρχει κι εδώ μια βάση αλήθειας που πάλι, όμως, δεν αποτελεί κανενός είδους εγγύηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα προχωρήσει τελικά στη συνεργασία. Ισα-ίσα, που κάνει ακόμη βεβαιότερη την μετεκλογική πίεση στο ΚΚΕ για σχηματισμό κυβέρνησης μαζί του, αν όχι από ιδεολογία τότε από καθαρό υπολογισμό: γιατί αν μεν η πρόσκληση γίνει δεκτή, έχει καλώς. Αν όμως όχι, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναπάει σε εκλογές και παίρνει ένα μεγάλο κομμάτι του ποσοστού του ΚΚΕ -του κόμματος που θα έχει σταθεί εμπόδιο στην αριστερή διακυβέρνηση. Με άλλα λόγια, ψαρεύοντας ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους από αριστερά με την προεκλογική πρόσκλησή του, βάζει ταυτόχρονα τις βάσεις για να ψαρέψει πολύ περισσότερες αν το ΚΚΕ αρνηθεί τη μετεκλογική συνεργασία. Κι αυτό αποκλείεται να μην το έχουν σκεφτεί κάποιοι και στον Περισσό, και να το λάβουν υπ’ όψη στους λογαριασμούς τους.
Πάμε τώρα στην τρίτη και κυριότερη αντίρρηση στο σενάριο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, ότι την πρόσκληση την κάνει ο Τσίπρας απλώς για να «χαϊδέψει τους Λαφαζάνηδες». Την αποκαλώ κυριότερη όχι γιατί είναι η πιο βάσιμη, όσο γιατί οδηγεί στην ουσία της πρότασης της «αριστερής διακυβέρνησης», με άλλα λόγια στο γεγονός ότι αυτή εκφράζει καλύτερα την πραγματική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, μια φυσιογνωμία ομολογημένα αριστερή.
Η άποψη ότι ο Τσίπρας έχει βαθιές ιδεολογικές διαφωνίες με το Αριστερό Ρεύμα είναι κάτι που βολεύει εξαιρετικά τον ίδιο όταν θέλει να απευθυνθεί σε κεντροαριστερούς -Έλληνες ή μη- ευρωπαίους. Αλλά είναι πολύ λιγότερο αληθινή από ότι νομίζουν κάποιοι. Ο Τσίπρας είναι σαφώς πιο πολιτικάντης, ξέρει να ελίσσεται καλύτερα, και λόγω αυτού έχει πολλές διαφωνίες τακτικής με τους «Λαφαζάνηδες». Αλλά γνωρίζει εξ ίσου καλά με αυτούς ότι η κομμουνιστική ιδεολογία είναι το θεμέλιο του κόμματός του. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τα θεμέλια του ΣΥΡΙΖΑ μπήκαν όταν η ομάδα του Αλαβάνου, μαζί κι ο Τσίπρας, μετακόμισε από το ΚΚΕ στον Συνασπισμό όταν απέτυχε να πάρει την εξουσία. Σταδιακά άρχισε να αλλοιώνει τη μορφή του πάλαι ποτέ ανανεωτικού κόμματος της αριστεράς, και με την είσοδο των κομμουνιστικών συνιστωσών, η μεταμόρφωση έγινε πλήρης. Ο Λαφαζάνης είναι σήμερα ο πιο ξεκάθαρος εκφραστής της κομμουνιστικής ορθοδοξίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν δει κανείς πόσες φορές πέρασε τελικά η δική του άποψη, αρχίζει να αμφιβάλλει ότι είναι, όπως τον θεωρούν πολύ, το «περιθώριο» του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θυμηθούμε μόνο ότι ήταν η γραμμή που εξήγγειλε η Iskra.gr που τορπίλισε τη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ, οδηγούμαστε στη σκέψη ότι ο Λαφαζάνης εκφράζει την πραγματική αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό βολεύει ιδιαίτερα τον Τσίπρα, που μπορεί έτσι να εμφανίζεται πιο διαλλακτικός στους εξωτερικούς συνομιλητές του.
Αλλά ο Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι ο αρχηγός ενός καθαρόαιμου αριστερού κόμματος. Και βάσει αυτού έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, δηλαδή του κόμματος της Ευρωβουλής που περιλαμβάνει όλα τα ακρότερα αριστερά κόμματα στην Ένωση, ανάμεσά τους και όλες τις μετεξελίξεις των κομμάτων που ασκούσαν εξουσία στην κομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη, ως το 1989. Σε όποιον παραμένουν αμφιβολίες για την πραγματική ιδεολογία του Τσίπρα, ας δει ποιοι είναι οι ευρωπαίοι σύμμαχοί του, κι ας προσέξει ιδιαίτερα ότι ήταν ακριβώς οι «προεδρικοί» του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωσαν πριν λίγες μέρες ότι είναι ανοιχτοί σε συμμαχίες μόνο με όσους «στήριξαν την υποψηφιότητα του Τσίπρα ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».
Γυρνώ στο παραμύθι του Άντερσεν για να πω με τη γλώσσα του την άποψη που ανέπτυξα: αυτό που βλέπουν τα μάτια όλων μας ξεκάθαρα, δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ να σχηματίσουν μετεκλογικά αριστερή κυβέρνηση, δεν είναι ούτε οφθαλμάτη, ούτε αποτέλεσμα μαζικής αυθυποβολής, ούτε πλάνη, ούτε κόλπο. Είναι, απλούστατα, η αλήθεια. Δεν ξέρουμε με βεβαιότητα ότι το ΚΚΕ θα είναι η πρώτη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αν κερδίσει τις εκλογές. Ισως ο Τσίπρας να πιστεύει ότι με κάποια συνεννόηση με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι, αν τελικά βρεθεί κοινό έδαφος γι’ αυτή, θα πάει ως πρωθυπουργός να «διαπραγματευτεί σκληρά με την Ευρώπη». Αλλά εγώ, που μπορεί να μην είμαι τόσο έξυπνος όσο ο Τσίπρας ή όσο προοδευτικός ο Λαφαζάνης, αλλά διαβάζω καλύτερα από αυτούς τα μηνύματα των ευρωπαίων, γιατί δε φορώ ιδεολογικές παρωπίδες, ξέρω ότι κάθε προσπάθεια «σκληρής διαπραγμάτευσης» θα αποτύχει. Και τότε, αναρωτιέμαι, τι θα κάνει ο Τσίπρας; Θα μαζέψει τα βρεμένα του και θα πει στο κόμμα του ότι ο ρεαλισμός απαιτεί συμβιβασμό με τα «μνημόνια»; Πιθανόν. Και ίσως τους πιο οπορτουνιστές στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους να τους πείσει -μπορεί κάποιους να τους ανακουφίσει κιόλας. Αλλά τους καθαρόαιμους αριστερούς, δηλαδή τουλάχιστον το μισό του κόμμα, αποκλείεται. Και χωρίς αυτούς δεν στέκει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Τότε θα φτάσει η στιγμή της αριστερής διακυβέρνησης. Το άρθρο στην Iskra.gr για το «προοδευτικό προσκλητήριο» το λέει ξεκάθαρα. Θυμίζω τα λόγια του: «Θα αποτελούσε ιστορικό λάθος αν το ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ… προεξοφλούν εκ των προτέρων ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα υποχωρήσει νομοτελειακά από τους στόχους του ή ότι οι τελευταίοι, επειδή είναι «μερικοί» και «ανεπαρκείς», θα γίνουν περίπου αποδεκτοί «μετά βαΐων» από το σύστημα!». Το μήνυμα των “Λαφαζανικών” στον Περισσό είναι εδώ ξεκάθαρο: «Σύντροφοι, μη νομίζετε ότι οι ευρωπαίοι θα δεχτούν τους όρους μας. Δεν θα τους δεχθούν. Περιμένετε λοιπόν. Τότε, θα έρθει η σειρά σας». Και εις επίρρωση του χθεσινού άρθρου της Iskra.gr, τώρα ακριβώς, Δευτέρα μεσημέρι, καθώς δηλαδή είναι έτοιμο να αναρτηθεί το άρθρο που διαβάζετε, βλέπω στην ιστοσελίδα του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων ότι ο Λαφαζάνης δήλωσε, μόλις, ότι αποκλείεται μετεκλογική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι ή το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου. Κι αναρωτιέμαι: ποιο κόμμα μένει;
Το είπα όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσα, κι αν θέλετε, κατά πλήρη αναλογία με τα «Καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα,» το φωνάζω κιόλας: «Ο Τσίπρας μας το είπε, κι ο Λαφαζάνης σιγοντάρει, μια οκτάβα αριστερότερα: ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτείνει μετεκλογικά στο ΚΚΕ να κυβερνήσουν μαζί». Αυτό ακριβώς είναι το Plan B του ΣΥΡΙΖΑ -αν όχι και το Plan A. Δηλαδή, τα καινούργια ρούχα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τόσο ξεκάθαρα μας το λένε οι ίδιοι οι ηγέτες του, θα είναι κόκκινα. Και δεν υπάρχει καμία μα καμία απόλυτη εγγύηση ότι δεν θα τους διατεθούν μετεκλογικά, ώστε να φορεθούν πανηγυρικά με την ορκομωσία της «αριστερής κυβέρνησης».
Εγώ φυσικά δεν είμαι παιδί, οπότε δεν διεκδικώ την αγνότητα της ματιάς του μικρού ήρωα του παραμυθιού του Άντερσεν. Αυτή είναι όμως κι η παρηγοριά μου: διατηρώ, με άλλα λόγια, την ελπίδα ότι αυτό που επισημαίνω εδώ, αυτό που εγώ βλέπω να εξελίσσεται τόσο ξεκάθαρα μπροστά μου, μπορεί να είναι και προϊόν κάποιας δικής μου οπτικής αδυναμίας. Ελπίζω, με άλλα λόγια, να κάνω λάθος σε όσα λέω. Και το δηλώνω απερίφραστα, ότι αν τα όσα έγραψα παραπάνω αποδειχθεί ότι είναι ανοησίες, και διαψευσθούν παταγωδώς, πιο πολύ κι από όλους εσάς που με διαβάσατε, θα χαρώ, πρώτος-πρώτος, εγώ.