Δεν ανησυχώ πιά. Περιμένω. Κουβεντιάζοντας με φίλους, αναγκαστικά στην συζήτηση πιάσαμε το γαϊτανάκι από την μεταπολίτευση – και αυτή η αναδρομή, περιέργως, με έβγαλε σε ένα ξέφωτο. Αφού αντέξαμε μέχρις εδώ, τόση ασυδοσία, τόση αναισθησία στην ηγεσία της χώρας από την πτώση της χούντας και τις πρώτες «νεοδημοκρατικές» μας εκλογές μέχρι σήμερα, δεν δικαιούμαστε να ανησυχούμε. Από την ώρα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παρέδιδε την εξουσία και το κόμμα που είχε φτιάξει, την «Νέα Δημοκρατία», στον Γεώργιο Ράλλη γύρω στο 1977-78 (τότε που ο Τσίπρας ήταν δεν ήταν 3-4 ετών) και, κατόπιν σ’ αυτόν που θεώρησε «ικανότερο -από τους υπάρχοντες -πολιτικό άνδρα» και τον αβαντάρισε σκανδαλωδώς (ναι, τον Andrew Papandrew του Γεωργίου ή «Γέρου της Δημοκρατίας» εννοώ), το πρώτο βήμα του εγκλήματος είχε ήδη συντελεστεί. Ο νέος μεγάλος σταρ με το ζιβάγκο και το «κόκκινο γαρύφαλλο» του, Ευρωπαϊκού πιά μεγέθους, μεγάλου «σοσιαλιστή-στάρ» Φρανσουά Μιττεράν στο χέρι, δεν χρειαζόταν άλλο όνομα στην μαρκίζα του Θεάτρου που έγραφε «Αλλαγή» (και πάνω τούρλα). Το έργο ( η «Αλλαγή») και ο πρωταγωνιστής με το ζιβάγκο έγινε τόσο μεγάλο σουξέ που έκανε την μισή Ελλάδα κυριολεκτικά να παραληρεί.
Βέβαια ο «μύθος», η ιστορία και η σχετική φωτογραφία μας υπενθυμίζει ότι το κόκκινο γαρύφαλλο (γαλλιστί “L'oeillet rouge”) ο Μιττεράν σ’ εκείνο το περιβόητο δείπνο, το έδωσε στην Μελίνα Μερκούρη, γιατί την Μελίνα ήξερε χρόνια και μ’ αυτήν είχε στενή σχέση. Η Μελίνα όμως, σαν πραγματικά μεγάλη σταρ, μεγίστης εμπειρίας, με μία κίνηση, όπως το πήρε, το έδωσε στον πρωταγωνιστή του ζιβάγκο και της «Αλλαγής». Η ήδη «σοσιαλιστική» Γαλλία έδινε έτσι την σκυτάλη στην επερχόμενη «σοσιαλιστική» Ελλάδα και, με την βιαστική έξυπνη κίνηση της Μελίνας, όλα τα πρακτορεία ειδήσεων κατέγραψαν την φωτογραφία του Andrew Papandrew με το oeillet rouge του Μιττεράν στο χέρι. «Ελλάς- Γαλλία συμμαχία» λοιπόν και τα σκυλιά ας γαβγίζουν όσο θέλουν, η άμαξα περνάει. Να είμαστε τίμιοι: Ο Ανδρέας, μόλις όρκισε κυβέρνηση, την Μελίνα έκανε Υπουργό Πολιτισμού – και την σεβάστηκε μέχρι και στην κηδεία της όπου τον θυμάμαι όρθιο απέναντι μου με το φέρετρο να μας χωρίζει. Μέσα στην Μητρόπολη οι επίσημοι ήταν αριστερά από το φέρετρο και οι συγγενείς, φίλοι, εκείνοι που η ίδια η Μελίνα «θα ήθελε εκεί», δεξιά. Ομολογώ ότι τον θαύμασα όπως τον έβλεπα απέναντί μου. Ήταν στα τελευταία του αλλά στάθηκε όρθιος μέσα στην εκκλησία, στητός , σοβαρός και προσηλωμένος – ουσιαστικά συγκινημένος, όχι τυπικά. Με αγάπη πολλή και θλίψη αληθινή: Το σωστό να λέγεται.
Αλλά αυτή ήταν μια παρένθεση. Η ουσία είναι πως ο κύκλος που τότε άνοιξε τώρα έχει ήδη κλείσει. Η παρούσα κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να αποτύχει και, εφόσον εφαρμόσει αυτά που έχουν υπογράψει οι κκ. Βενιζέλος και Σαμαράς κινδυνεύουμε μετά τον Σεπτέμβριο από σοβαρές κοινωνικές αναταράξεις που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσουν τον τόπο. Ευτυχώς, όπως λέει και ένας φίλος μου, «είμαστε η μπαρουταποθήκη της Ευρώπης» και σίγουρα γίνεται ( και θα ενταθεί απ’ όλες τις πλευρές) μία ύστατη προσπάθεια μήπως προλάβουμε και το σώσουμε το απόλυτο ναυάγιο, έστω και στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα. Εκτός ΕΕ και ευρώ δεν μπορούμε να επιβιώσουμε –εκτός βέβαια αν αναγκαστούμε να το κάνουμε. Τα τρία τελευταία χρόνια (νά'ναι καλά ο πρωτότοκος γυιός του Andrew «ΓΑΠ», που μας παρέδωσε, πριν κάν εκλεγεί, αδιάβαστους στο ΔΝΤ) μας έχουν εξοντώσει πιά όλους, την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, ενώ φώς δεν φαίνεται εύκολα στην άκρη του τούνελ, εκτός και αν είναι κανείς υπεραισιόδοξος (όπως εγώ) και δεν δέχεται ότι σβήνει ποτέ το Φώς όσο υπάρχουν άνθρωποι και η κάθε νύχτα ξημερώνει την επόμενη μέρα.
Η αμηχανία όλων μας είναι πιά βάρος ασήκωτο. Θέλουμε να πούμε έναν καλό λόγο, να δώσουμε λίγο κουράγιο στους καπεταναίους που ο λαός εξέλεξε να συνεργαστούν και να κάνουν μιαν , ας το πούμε «κυβέρνηση» (και ας συνεργάζονται σε αυτήν τρία, μέχρι προχτές, σχεδόν φανατικά αντίπαλα στρατόπεδα). Όμως όλοι το ξέρουμε πιά. Η μεταπολίτευση και η «Αλλαγή» της ήταν μια μεγάλη καταστροφή – παρότι, για να πούμε και του στραβού το δίκιο περάσαμε και πολύ καλά για δυό σχεδόν δεκαετίες –με ξένα κόλλυβα δυστυχώς.
Δεν έχω φινάλε. Δεν ξέρω που να καταλήξω και σε τι συμπεράσματα να οδηγηθώ. Προς το παρόν ζούμε μέρα τη μέρα –μέχρι να βγει η ψυχή της μεταπολίτευσης και της, μοιραίας, «Αλλαγής» της. Φοβάμαι πως μόνο με την παραδοχή του πολιτικοοικονομικού μας θανάτου και την απόδοση ευθυνών σε όσους μας φέρανε ως εδώ (ένας Τσοχατζόπουλος δεν μας φτάνει, πρέπει να το καταλάβουν αυτό κάποιοι) θα αισθανθούμε πάλι «να φυτρώνουν τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα».